Review: Splatoon Nintendo Wii U

De shitload aan shooters kwam zo onderhand mijn neusgaten uit. Call of Duty, Battlefield en ga zo maar even door. Hoewel ze wel telkens in een andere setting plaatsvonden, weet geen van deze series mij echt te imponeren en ik was er trouwens ook nooit zo goed in. Daar was Nintendo ineens met een nieuwe IP genaamd Splatoon: een shooter die perfect past op de Wii U waarbij het niet draait om frags, maar om het onderkliederen van de map in jouw kleur.

Virtueel paintballen

Splatoon kun je het beste vergelijken met paintballen. Met paintball maak je twee groepen en heeft iedereen een geweer gevuld met verfbolletjes. De bedoeling is dat je deze op je tegenstander schiet. Het doel in Splatoon is niet om in elkaar te beschieten, maar om in teamverband van vier humanoïde inktvissen zoveel mogelijk van het speelveld te besmeuren met verf. Het team met de meeste oppervlakte aan verf in zijn kleur heeft uiteindelijk gewonnen. Als je niet zo goed bent in shooters, zoals ik, dan ga je gewoon lekker in een hoekje de boel onderkliederen met verf.

Je hebt een flink arsenaal aan wapens tot je beschikking, zoals verfrollers, snipers, verfbommen en bazooka's. Een nieuw wapen hoeft je nog niet per se sterker te maken. Je moet een wapen kiezen dat de juiste combinatie heeft van Main, Sub en Special.

Het herladen van je wapen gebeurt door jezelf te veranderen in een inktvis en in een plas verf te duiken. Op deze manier kun je je ook sneller voortbewegen door de map zonder dat de tegenstander je snel zal opmerken. Dat heb je nodig, want je wapen raakt natuurlijk ook leeg. Maar je moet wel oppassen waar je zwemt, want je tegenstander kwakt zijn klodders verf natuurlijk ook los op de map.

Het oog wil ook wat

Wanneer je level vier in het spel hebt bereikt, kan je verschillende items kopen. Naast een nieuw wapen, kun je ook kleding en accessoires voor je Inktling kopen. Het kopen van een kledingstuk wordt ook nog eens bevorderd met extra vaardigheden. Zo zou het kunnen zijn dat je je wapen sneller bij kunt vullen met verf, of sneller kunt zwemmen en meer schade aanricht met je wapen in de game. Je kunt ook online kledingstukken krijgen van je tegenstander. Met deze kledingstukken kun je je dus verder ontwikkelen. De game voelt aan als een echte Nintendo-game, met veel vrolijke kleuren en muziek, alleen dan minder lieflijk als Mario.

Singleplayer

De singleplayer vind ik persoonlijk wat eentonig en lijkt op een grote tutorial. Ik vind het allemaal nogal rechttoe rechtaan. De hoofdstukken bestaan uit tiental eilandjes waar je Oktolings tegenkomt die je met verf moet besmeuren. Het is soms even een gepuzzel om deze uit te schakelen, maar eenmaal onder de knie zijn ze redelijk eenvoudig te verslaan. Als je deze eenmaal hebt verslagen, mag je verder en schiet je naar het volgende eiland waar je weer een nieuwe uitdaging staat te wachten.

Ieder hoofdstuk wordt gesloten met een eindbaas. Deze eindbazen, of hoe je het noemen wilt, bieden de nodige tegenstand. Dat maakt de singleplayer enigszins boeiend om te spelen, en Nintendo is natuurlijk goed met eindbazen. Nintendo heeft onlangs laten weten dat ze nog met updates gaan komen. Hopelijk krijgen we dan nieuwe modi voor de singleplayer. Dit is ook hard nodig, want momenteel vind ik het aanbod redelijk karig.

Specialiseren en multiplayer

Splatoon richt zich duidelijk op de multiplayer. Daar waar de singleplayer nogal te wensen over laat, richt het overgrote deel van de game zich op de multiplayer. Je kunt deelnemen aan een online Turf War. Je wordt in een soort lobby geplaatst waar je moet wachten op zeven andere spelers. Het frustrerende aan deze lobby is dat je deze niet kunt verlaten, ook niet door middel van de home-knop op de Wii U GamePad. Als je mazzel hebt, kan je zo beginnen, anders moet je wachten. Je wordt na honderd seconden automatisch uit de lobby gegooid, maar iedere keer als er een andere speler bij komt, start de teller weer opnieuw. Je bent zo tien minuten verder zonder nog maar 'n battle te hebben gespeeld. Je kunt ondertussen een minigame spelen op je Wii U GamePad, maar daar ben je naar een paar minuten ook weer op uitgekeken. De voice-chat ontbreekt zeker aan deze team-based shooter. Het is jammer voor degenen die de game graag wat serieuzer hadden willen nemen, maar daar was Nintendo ook niet bepaald op uit. Splatoon is veel meer een partygame, zoals zoveel games van Nintendo, waar iedereen aan kan meedoen. Daar zijn ze wat dat betreft wederom in geslaagd.