Review: Super Smash Bros. Ultimate Nintendo Switch

Maandenlang was het checken van de Smash Blog mijn dagelijkse routine. De hype werd er niet minder van en het aftellen leek eindeloos. Toch ging het ineens vlot en veranderden maanden in weken en zelfs die weken veranderden bizar snel in dagen. Eindelijk na al die tijd kreeg ik Super Smash Bros. Ultimate in mijn mailbox en kon ik beginnen aan een reis die ik hopelijk niet snel zal vergeten. Het grappige is dat fighting games helemaal niet tot mijn favorieten behoren, maar de aanpak van Smash is uniek en dat heeft bij mij en vele andere gamers altijd al gewerkt.

Herkenbaar voor iedereen

De gameplay is een van de redenen waarom ik mijn weg beter in Super Smash Bros. weet te vinden. De gameplay van Nintendo's fighter is namelijk altijd simpel geweest zonder de diepgang te verliezen en gelukkig is dit in Super Smash Bros. Ultimate niet anders. Naast kleine aanpassingen, zoals de iets snellere gameplay en de krachtigere smash attacks, blijft Ultimate zich vasthouden aan de traditionele aanpak.

Dat trouwe gevoel is tevens terug te vinden in de vechters die de game te bieden heeft. Super Smash Bros. Ultimate brengt namelijk al de vechters terug die de franchise ooit heeft bevat en gooit daar nog eens twaalf nieuwe vechtersbazen bij in de mix. Het totale aantal van 72 strijders bestaat dan wel weer uit zeven echo-vechters. Dat zijn vechters die zijn gebaseerd op een al bestaand personage waardoor de gevechtstechnieken veel lijken op de aanhangende vechter. Zo is Daisy de echo van Peach en is Ken de echo van Ryu. Ondanks de echo's zijn de personages erg afwisselend qua speelstijl en natuurlijk ook van afkomst, want Super Smash Bros. Ultimate is de grootste cross-over in de gamegeschiedenis. Om met je favoriete strijder te kunnen spelen, moet je ze echter wel eerst vrijspelen. Je begint met de zes vechters uit het origineel op de Nintendo 64 en krijgt vervolgens na elke speelsessie van minimaal tien minuten een uitdaging van een nieuwe vechter. Versla je deze, dan heb je hem vrijgespeeld. Verlies je, dan kan je in de menu-optie "Games and more" een optie vinden om het personage nog een keertje uit te dagen met een strijder naar keuze. Een uitdaging van een vechter is echt een moment om telkens weer naar toe te leven. Het verrassingseffect is groot en daarnaast is de snelheid van de unlocks perfect om elk type vechter te kunnen ontdekken.

Aan keuze geen gebrek

Hoewel je elk beschikbare personage moet vrijspelen, zijn de 103 verschillende levels wel direct speelbaar. Oude bekende van vorige delen zijn in overvloed aanwezig en schitteren allemaal dankzij een grafische update. Het aantal nieuwe levels valt mij persoonlijk wel wat tegen, want dit zijn er maar vier. De beschikbare levels zijn dan weer wel speelbaar in nog twee andere versies, namelijk een vlakke Omega-versie en een variant met drie platformen, genaamd: Battlefield. Genoeg keuze lijkt mij, maar het kan nog gekker, je kunt namelijk "Stage Morph"-optie aanzetten die het mogelijk maakt om in een match twee levels te bespelen. In het midden van de pot transformeert het speelveld dan naar het tweede level. Een toffe nieuwe optie als je het mij vraagt. Voordat je een normale pot smash start, kan je uitgebreid je regels instellen. Dit begint met simpelweg het type gevecht en de tijdslimiet, maar ook opties zoals wel, beperkt of geen in-game voorwerpen of het gebruik van een Final Smash Meter zijn hier te vinden. Die laatstgenoemde is ook een toffe toevoeging. De Final Smashes zijn krachtige aanvallen die per vechter uniek zijn. Deze waren voorheen alleen te verkrijgen door een zogenoemde Smash Ball kapot te slaan die zich op ieder willekeurig moment in het level liet zien. Met de Final Smash Meter kan je een iets minder krachtigere versie van jouw Final Smash verdienen door daadwerkelijk goed te spelen en de meter te vullen.

De losse Smash-potjes zijn altijd leuk en zijn op zijn best met vrienden. De chaos kan tot acht man worden opgekrikt en mocht je toch een grote groep gamers in huis hebben, dan kan je zelfs nog een toernooi opstarten waar je met maximaal 32-spelers kunt strijden om het kampioenschap. Een leuke nieuwkomer is Squad Strike. Hierin kies je drie of vijf vechters die je mee het slagveld op neemt. Wanneer er een vechter knockout gaat, dan komt de volgende in het spel totdat jouw of je tegenstanders selectie weg is gespeeld. Nog een andere modus komt in de vorm van Smashdown, hierin vecht je simpel gezegd het beschikbare aantal vechters weg. Wanneer een vechter neergaat, verdwijnt deze uit het selectiescherm, wat wil zeggen dat er steeds minder overblijven. Erg goed voor de variatie, want er komt een moment dat je een vechter moet kiezen die je wellicht wat minder ligt. Gelukkig is er naast het multiplayer-plezier ook genoeg singleplayer content te vinden. Neem de terugkeer van Classic Mode bijvoorbeeld. In deze modus kan je met iedere strijder een route afleggen. De route bestaat altijd uit zes gevechten, een minigame en wordt afgesloten met een eindbaas. Hoewel de minigame elke keer hetzelfde is, zijn de gevechten en soms ook eindbazen aan de vechter aangepast. Ryu en Ken's Classic Mode bestaat bijvoorbeeld alleen uit Stamina-gevechten op vlakke Omega-levels, net zoals in de Street Fighter-games. Ik kan meer voorbeelden noemen, maar dan neem ik voor jullie het effect weg. Het is in ieder geval leuk en origineel, dat kan je van me aannemen. Super Smash Bros. Ultimate biedt verder nog modi zoals 300% Super Sudden Death waarin iedereen start met 300% schade, Mob Smash waarin je gevechten aangaat met hele legers aan vechters en Custom Smash waarin je de meest gekke opties krijgt zoals een raketriem en het aanpassen van de vechters hun formaat. Wel vind ik het opvallend dat bekende minigames zoals Hit the target en Homerun ontbreken in Super Smash Bros. Ultimate, terwijl deze best geliefd waren en naar mijn idee niet moeilijk zijn om over te brengen.

Super Smash Bros. RPG

Allemaal leuk die opties en modi, maar de echte grote vernieuwing vind je in de verhaalmodus, genaamd: World of Light. In World of Light zijn honderden zielen van game-iconen, genaamd: Spirits, uit hun lichaam verwijderd door een slecht wezen, genaamd: Galeem. Galeem heeft de Spirits in de lichamen van de getroffen vechters gestopt. Aangezien Kirby de enige ongedeerde is, begint je avontuur met hem en ga je op pad om de vele Spirits te bevrijden. World of Light bestaat uit een grote getekende map die duidelijk een RPG-feeling met zich meedraagt. Over deze prachtige map zijn allemaal Spirit-gevechten neer gekwakt, die ieder op zichzelf onwijs veel detail en creativiteit laten zien. Het is namelijk zo dat elk gevecht in zoveel mogelijke opties de gevangen spirit nabootst. Zo is de Spirit van Revali een gevecht tegen Falco, die veel weg heeft van Revali en wordt het level continu verstoord met harde wind. Nog twee leuke voorbeelden zijn de Spirit van Dr. Wily die in de vorm van Dr. Mario komt en de Spirit van Pocket Footbal Player waarbij je tegen mini-Villagers vecht op een grasveld vol voetballen. Iedere spirit brengt weer een verrassend gevecht met zich mee die mij elke keer opnieuw doet verbazen, want de mogelijkheden lijken onbeperkt.

Wanneer je zo'n Spirit-gevecht wint, verlos je de spirit en kun je deze koppelen aan je vechter. Er zijn twee soorten Spirits, de primaire en de secundaire. De primaire Spirits verbeteren de vaardigheden van je personage en de secundaire Spirits geven je verschillende mogelijkheden zoals het beginnen van een gevecht met een bepaald item of immuniteit voor stage Hazards zoals lava, electriciteit, plakkerige en zo kan ik nog wel even doorgaan-vloeren. Je merkt dat je tijdens het spelen van World of Light veel van Spirits wisselt doordat elk gevecht gebaseerd is op bepaalde moeilijkheden en die kan je weer verminderen door bepaalde Spirits in te zetten. Na het behalen van een Spirit kan je deze nog levelen en soms zelfs evolueren. Ook is er een skill tree aanwezig die effectief is op al de speelbare personages. Zo nu en dan wisselt World of Light de Spirit-gevechten af met een karakter unlock door middel van een gevecht of een gevecht tegen een boss. De verhaalmodus duurt al gauw dertig uur of langer om te voltooien en misschien is dat tegelijkertijd wel de grootste zwakte. De modus bestaat namelijk grotendeels uit Spirit-gevechten en worden minimaal afgewisseld door bossfights en cutscenes. Dit zorgt er helaas voor dat ik na zo'n tien uur wel een beetje was uitgekeken op de modus.

Naast World of Light is er nog de Spirit Board-modus. In deze modus vind je, net als in de verhaalmodus zelf, weer een selectie aan spirit-gevechten die om de vijf minuten refreshen. Het idee is dat je na World of Light de Spirits nog steeds kan blijven verzamelen, maar gezien een sessie van World of Light al zoveel Spirit-gevechten bevat, lag mijn voorkeur niet bij het Spirit Board. Wel tof is het feit dat je via de regels van een normale pot Smash er voor kunt kiezen om ook daar Spirits te gebruiken, een leuke optie mits je er op zit te wachten!

Voor wie meer uitdaging zoekt

Wie de uitdaging niet meer kan vinden in de CPU of binnen zijn vriendenkring, kan met de online-modus aan de slag. In de online-modus neem je het op tegen spelers van over de hele wereld. Om deze modus te kunnen spelen moet je eerst een Smash-ID aanmaken. Dit is simpelweg het maken van een dogtag die bestaat uit een naam, icoon en kleur. Het idee achter de Smash-ID’s is dat wanneer je iemand knock-out slaat je zijn dogtag krijgt en je dus kan laten zien welke spelers jij al een lesje hebt geleerd. Het vinden van een online-gevecht is gebaseerd op jouw gewenste regels, je locatie en jouw Smashkracht. Je smashkracht is een soort ranking en is dus ook gekoppeld aan een ranglijst. Als je wint, gaat je smashkracht omhoog en als je verliest daalt deze weer. Spelers die een ongekend hoge smashkracht bereiken, mogen meedoen aan de Elitesmashes, dat zijn online-gevechten die alleen toegankelijk zijn voor de top spelers. Ook een leuke mogelijkheid is dat je met zijn tweeën online kunt spelen op hetzelfde systeem.

Nintendo raadt ter strengste aan om een LAN-adapter te gebruiken bij het spelen van online-gevechten. Ik heb zelf eigenwijs genoeg alles over mijn Wi-Fi gespeeld en moet zeggen dat ik op een keer na nooit verbindingsproblemen heb ondervonden. Die enkele keer dat het voorkwam, is naar mijn idee zelfs Nintendo’s fout, omdat het gehele spel pauzeerde door verbindingsfouten. Al de andere gevechten heb ik als vlekkeloos ervaren en wat betreft reactietijd voelde alles erg direct aan. Tijdens het zoeken naar een gevecht kan je in de trainingsruimte oefenen of zelfs een normale smash pot spelen. Ook kan je naar andermans gevechten kijken, iets wat ik zeker eens moet doen gezien ik duidelijk van sommige spelers nog best wat kan leren!

Alles klopt tot in de puntjes

Super Smash Bros. Ultimate doet zijn best om zowel de harde kern als de nieuwkomers blij te maken met de titel. Dit zie je al terug in de verschillende controller-opties. De game is te spelen met de Pro Controller, de Joy-Cons en met de GameCube-controller, welke door vele fans als de ideale controller voor de game wordt gezien. Ik heb regelmatig de switch moeten maken van GameCube-controller naar Joy-Cons in handheld-mode en ik moet toegeven dat in beide situaties de controls prima aan voelen. Over handheld gesproken, niet alleen docked, maar ook in handheld-mode ziet de game er top notch uit. De details en kleuren spatten van het scherm af en dat allemaal in zestig frames per seconde. Ook moet ik het niet nalaten om de muziek van de game te benoemen. De game bevat namelijk meer dan negenhonderd liedjes afkomstig uit al de franchises die in de game zitten. Zoals voorheen kan je kiezen welke liedjes je graag hoort bij welke stage en als je echt ver wil gaan, dan kan je jouw Switch zelfs als muziekspeler gebruiken om naar de muziek te luisteren.

Er zijn kleine tweaks die de game echt afmaken. Zo krijg je na het verliezen van een stock groots de score in beeld te zien en zoomt de game in wanneer je de beslissende tik uit deelt. Ook krijg je bijvoorbeeld de optie om een radar in beeld te zetten zodat je jezelf kunt tracken wanneer je uit het beeld vliegt. Ook is het mogelijk om het roster nog verder op te pompen. Het is namelijk mogelijk om de echo-vechters individueel te tonenen in het roster. Het moge duidelijk zijn dat de game tot in de puntjes is voorzien van opties en details en dat doet de feeling alleen maar ten goede!