Review: The Evil Within 2 PlayStation 4

Speel The Evil Within 2 uit en je krijgt "“ samen met de bijbehorende That Cinematic Feel-trofee "“ de optie om de fel bekritiseerde zwarte letterbox-balken uit de originele game toe te voegen aan een eventueel tweede playthrough. Een geslaagd geintje van ontwikkelaar Tango Gameworks waarmee ze eigenlijk nog maar eens bewijzen dat ze werkelijk alle kritiek op het eerste deel ter harte hebben genomen. Alsof ze dat in-game nog niet genoeg hadden gedaan, want jawel: The Evil Within 2 is in alles een betere game dan zijn drie jaar oude voorganger.

It's Beacon all over again

Drie jaar nadat Sebastian Castellanos gehavend uit de Beacon Psychiatric Hospital-nachtmerrie is ontsnapt, ligt zijn leven in duigen. Door al de tragedie van de voorbije jaren grijpt hij dagelijks naar de drank, terwijl hij steeds vaker herinnerd wordt aan de gruwelijke dood van zijn dochtertje Lily, die hij in het verleden niet tijdig kon redden uit een huisbrand. Tot zijn jonge ex-partner Juli Kidman plots voor zijn neus staat en vertelt dat Lily nog leeft. Lily wordt blijkbaar door Mobius, de duistere organisatie die verantwoordelijk wordt geacht voor de horror uit de eerste game, gevangen gehouden en gebruikt als bron om een nieuwe STEM-wereld te creëren. Met zo'n persoonlijk motief op zak, betreedt Sebastian vrijwillig die nieuwe alternatieve realiteit, om er al na enkele minuten achter te komen dat het daar "Beacon all over again" is. The Evil Within 2 vertelt een veel persoonlijker verhaal met interessantere personages en hoewel Sebastian nog steeds geen 'el sympatico' is, is het deze keer wel makkelijker om met hem mee te leven. De plot snijdt nergens echt diep en zal geen prijzen winnen, maar is wel makkelijker te volgen, blijft sowieso tot op het eind boeien en wordt ditmaal ook netjes afgerond.

It's just a small, quite town

Nadat de plot op gang is getrapt in de eerste twee, volstrekt lineaire hoofdstukken van de game, kom je voor het eerst terecht in de straten van de door STEM-gegenereerde Amerikaanse stad Union. Een open omgeving van bescheiden omvang waar je minder onder druk wordt gezet. Je kunt het naar Amerikaanse normen vertrouwd ogende, maar door monsters veroverde stadje vrij verkennen en met behulp van een communicator allerlei signalen opvangen die leiden naar overleden Mobius-soldaten en allerhande interessante zijmissies voor extra resources, of de volgende angstaanjagende, lineaire sequenties die het degelijke hoofdverhaal voortstuwen. Tango Gameworks doet absoluut een verdienstelijke poging om het horrorgenre te rijmen met een meer open spelstructuur, maar verderop in de game struikelen ze toch een beetje over hun eigen ambities. Het residentiële startgebied wordt gaandeweg onder meer uitgebreid met het financiële district en een terrein rondom het stadhuis, maar die omgevingen zijn opvallend kleiner en hebben bijgevolg steeds minder te bieden.

Bevroren in de tijd

Op de plekken waar het verhaal de bovenhand neemt en je vrijheid kortstondig wordt ontnomen, komt The Evil Within 2 alsnog het sterkst uit de hoek. Deze levels volgen een strakke regie, zodat de makers continu met je verwachtingen kunnen spelen en je een behoorlijk ongemakkelijk gevoel opzadelen. Dit gaat van bloederige beelden en goedkope schrikeffecten, zoals een deur die plots voor Sebastians neus dichtklapt of een lijk dat aan het eind van de gang door een onzichtbaar monster wordt weggesleurd, tot desoriënterende mindfucks waarbij de ganse omgeving bij elke ommedraai zomaar kan veranderen. Net zo vaak wordt er gemikt op psychologische horror, zoals in het level waarin je verplicht wordt om naar de afgrijselijke kunst van Stefano, de psychopaat die vooral in de eerste helft van de game je pad kruist, te kijken. Sommige van zijn slachtoffers blijven 'bevroren in de tijd' hangen op het moment waarop ze het tijdelijke voor het eeuwige inruilen, zoals een Mobius-soldaat die met 'n fatale kogel door het hoofd is geschoten. Het zijn zo'n intrigerende beelden, dat je zijn afgrijselijke 'kunst' bijna gaat appreciëren.

Schaaft scherpe randjes van het origineel weg

Ergens zat er in The Evil Within een fantastische game verborgen, maar het geheel werd door veel te veel frustraties naar beneden gehaald. Dit vervolg blijft "“ met uitzondering van de gewijzigde designstructuur "“ opvallend dicht bij de oude formule, maar pakt wel bijna al de meest gehoorde klachten over het origineel aan. The Evil Within 2 voelt bijvoorbeeld al een stuk moderner aan, maar blijft desondanks trouw aan de klassieke wetten van het genre. De beweeglijkheid van het hoofdpersonage blijft, zelfs met de nieuwe third-person bediening, bewust wat houterig en uithoudingsvermogen speelt een rol en op een acceptabele moeilijkheidsgraad (er is nu ook een casual stand voor de minder begaafde gamers) staat de directe confrontatie bijna gelijk aan zelfmoord. Je zal worstelen met beperkte munitie en bijgevolg vooral vertrouwen op stealth om de horror het hoofd te bieden. De takedown-move lijkt effectiever en de alertheid van de vijanden is eerlijker en wordt dankzij enkele subtiele wijzigingen duidelijker in beeld gebracht zodat onnodige frustraties ditmaal vermeden worden. Je doorzoekt de omgeving naar resources, waarmee je bruikbare items kunt craften of je wapens kunt upgraden op de werkbank in 'n van je safe houses, of eender waar via Field Crafting "“ nog zo'n handige noviteit "“ maar dan moet je er wel meer resources voor ophoesten. Verslagen vijanden leveren nog steeds 'green gel' op die je bij oude bekende verpleegster Tatiana kan inruilen voor allerhande upgrades in een handvol categorieën. Het is 'very much' The Evil Within, maar dan zonder frustraties.

Bloeddruk mocht wat vaker in het rood gaan

De kwaliteit wordt ook extra opgetild door de verbeterde presentatie. Grafisch mikt The Evil Within 2 uiteraard enkele niveaus hoger dan zijn voorganger, al durft de beeldverversing zo nu en dan onder de vooropgestelde beelden per seconde zakken. Niet alleen ligt de algemene kwaliteit van de modellen, texturen en grafische effecten een stuk hoger, ook het ontwerp van de locaties valt beter in de smaak en de 'eindbazen' hebben op z'n minst een originelere insteek. De beelden worden trouwens onderstreept door een uitstekende soundtrack die steeds de juiste onbehaaglijke sfeer weet op te roepen. Toch veerde ik tijdens het spelen te weinig uit mijn zetel op. Ik beleefde hoe dan ook genoeg intense momenten en het design van de monsters en de weerzinwekkende wereld met z'n surrealistische taferelen lijkt zo uit mijn ergste nachtmerrie te komen, maar toch mocht mijn bloeddruk wat vaker in de rooie gaan. Dat heeft het spel, zoals ik al aanstipte in mijn late hands-on, vooral te danken aan zijn open structuur. Nota bene zijn grootste nieuwigheid"