Review: Tom Clancy's H.A.W.X. 2 PlayStation 3

Ik was vroeger niet het type kind dat droomde over straaljagers of raketten. Ik was meer een dromer in het algemeen, daarom ben ik na de MAVO maar gestopt met school. Doelen, tja, die had ik toch niet. Echter, toen ik het schijfje H.A.W.X. 2 in mijn PS3 stopte, begon mijn hart toch wat sneller te kloppen en werd alles duidelijk voor me: ik wilde piloot worden. En eenmaal in mijn gevechtsvliegtuig gestapt, bleek ik ook ineens over voldoende doelen te beschikken. Doelen om neer te halen welteverstaan. Zorg, dat je d'r bij komt, bij de... never mind.

Taliban smaliban

Ik ben niet bekend met Tom Clancy's eerdere werk en daarom blanco in deze game en diens verhaal gestapt. Het scenario ontvouwt zich als een ware spionage thriller, echter wel eentje van het B-kaliber. De V.S. de U.K. en de Russen werken noodgedwongen samen om een terroristische dreiging neer te slaan in het Midden-Oosten, alwaar opstandelingen voor een nucleaire dreiging zorgen.
Het verhaal staat dus bol van de clich's en dat is erg jammer, want het concept van de game leent zich juist voor een originele insteek. Verder zijn de cutscenes niet bijzonder spannend, hoewel een enkele executie tussendoor wel vermakelijk is.

Brokkenpiloot

Als echte rookie startte ik met de tutorial waarin het opstijgen, het landen en het ontwijken en neerhalen van objecten werd uitgelegd. Dit bleek allemaal niet zo gemakkelijk. Het besturen van een straaljager vergt namelijk enorme precisie en kunde, het zijn natuurlijk niet voor niets van die goed opgeleide jongens bij de luchtmacht. Ook geeft een PS3 controller niet dezelfde feel als een joystick, waar ik helaas niet over mocht beschikken tijdens het spelen H.A.W.X. 2. Het kostte dus behoorlijk veel tijd voordat ik mezelf enigszins kon manoeuvreren tussen land, gebouwen en bergen.

Gelukkig kent het spel een ongelimiteerd aantal continues (of checkpoints, zo je wilt) en dat is geen overbodige luxe. Zeker niet als je bedenkt dat het vuur je al snel letterlijk aan de schenen zal worden gelegd. Tijdens de heftige dogfights ben je volop bezig met besturen, achtervolgen, ontwijken en het vernietigen van de vijand. Dit wordt je door de onhandige communicatie tussendoor niet makkelijker gemaakt, deze leidt soms namelijk erg af. Bovendien is de voice-acting ook niet al te best. Waar is Tom Cruise als je 'm nodig hebt?

Uit de hoogte

De missies in de singe-player mode bevatten gelukkig veel diversiteit. Dat houdt de vaart er een beetje in en maakt het aantrekkelijk om lekker door te spelen. Zo ben je de ene keer bezig een konvooi te verdedigen tegen vijandelijk geschut en een andere keer moet je luistervink spelen, om zo achter geheime info te komen. Ook de optie om vanuit een onbemande drone, wat er uitziet als Google Maps, doelen te bombarderen vanaf grote hoogten is erg cool. Niet alleen zijn er hele missies op deze manier te spelen, ook is deze modus tijdens reguliere missies geïmplementeerd. Je moet dan switchen tussen UAV en het normale aangezicht, om zowel grond- als luchteenheden te killen.

Tevens is het belangrijk om tijdig van wapen te wisselen. Hittezoekende raketten zijn bedoeld om snelle Mig's neer te halen en anti-ground missiles voor alles wat zich op de begane grond bevindt.
Soms heb je dat even niet in de gaten, maar daar wordt je netjes voor gewaarschuwd. Wanneer je namelijk je vijand wil locken, wordt de speler verteld dat dit niet mogelijk is als je de verkeerde raket geselecteerd hebt. Gauw omschakelen dus, want het geeft een heerlijk gevoel om al die jagers, tanks en ander oorlogstuig aan gort te knallen.