ROUTINE review - Alles behalve doorsnee

We kunnen 2025 met een gerust hart een geslaagd horrorjaar noemen. Kijk maar eventjes wat er is verschenen: Silent Hill f, Cronos: The New Dawn, Total Chaos, Luto - de lijst gaat maar door en door. En toch mogen we de line-up vergroten met de felbegeerde release van Lunar Software en Raw Fury: de sci-fi horrorgame ROUTINE. Een fascinerend verhaal schuilt er achter deze titel. Van Unreal Engine 3 naar Unreal Engine 5. Een ontwikkelfase die dertien jaar geleden begon, maar vaker is reboot dan men waarschijnlijk lief is geweest. Toch is ROUTINE nu eindelijk te spelen op de pc en Xbox Series X|S. Ik trok het ruimtepak aan en ondervond de schoonheid in het minimalisme - en het terreur in isolatie. Je leest er alles over in de review van ROUTINE.

A Space Odyssey

In ROUTINE speel je als een naamloze gabber die wakker wordt in zijn ruimte-appartement. Je bent ingezet om wat technisch sleutelwerk te verrichten op de maanbasis, dus zet je ruimtehelm op en voorwaarts mars. Of nou ja, voorwaarts maan eigenlijk, want je bevindt je op die kale rots waar Neil Armstrong ooit wat iconische oneliners ter plekke verzon. Een klein probleempje: het gehele complex is verlaten en maar weinig werkt echt zoals het zou moeten. Het gebrek aan enige levend ziel gaat je meteen in de koude kleren zitten, dus je moet alles uit de kast halen om te achterhalen wat hier gebeurd is - en belangrijker: wat er nog moet gebeuren.

ROUTINE is een beeldschone game. Het hanteert een korrelige visuele stijl, waardoor je niet alleen nostalgisch wordt naar je vierkante televisie waar je MTV op keek, maar in combinatie met de grafische spierballen van Unreal Engine 5, resulteert het in een levensechte visuals. Het ziet er allemaal haarfijn uit en de eenzame sfeer die de game oproept is van grote klasse. De lege gangen worden alleen maar vergezeld met de echo's van luid machinerij. Een blik naar buiten en je ziet dat je volledig zelfstandig hier bent. Een mens is een groepsdier, maar in ROUTINE kan jouw leven niet meer solidair worden. Je ervaart een vreemde mix van emoties: absoluut ontzag gemixt met een euforisch acceptatiegevoel.

Laat ik er maar meteen eerlijk over zijn: ROUTINE scared me. En dat is tegenwoordig een zeldzaamheid. Ik verslind horrorgames normaliter met huid en haar, maar dit keer ging het niet zo gemakkelijk. Er waren tijden in ROUTINE, waarin ik echt niet stond te trappelen om verder te spelen. Met m'n staart tussen de benen schoof ik mezelf naar het dichtstbijzijnde savepoint om te concluderen: not today. De sfeer, visuals en natuurlijk REDACTED droegen daar een flink aandeel aan bij, maar als ik een hoofdrolspeler moet aanwijzen in ROUTINE, dan is dat het audiodesign. Mijn god, het weet zo onderdrukkend en agressief over te komen, dat de rillingen vanuit je oorschelpen tot je ruggengraat lopen.

C.A.T.-scan

Met een intrigerend narratief, fantastische visuals en uitmuntend audiowerk kom je al een heel eind. Maar videogames blijven videogames, dus de belangrijkste vraag is en blijft: hoe speelt ROUTINE weg? Hier lopen de meningen uiteen, maar ik zit in kamp 'geweldig', mits je kan waarderen wat Lunar Software aan het doen is hier. Alle bewegingen in ROUTINE voelen zwaar. Je hebt een onhandig ruimtepak aan, alles waar je tegenaan stoot maakt ontiegelijk veel lawaai en je voelt je dus wegens het gebrek aan vrije mobiliteitsopties kwetsbaar. De game is opzettelijk tegen de speler opgezet en je draagt een grote verantwoordelijkheid om zelf je route te vinden.

Er is namelijk geen UI aanwezig in ROUTINE. Alles moet je zelf zien uit te vogelen. Geen guidance feature of iets dergelijks. Gij zult lezen en zelf nadenken - hopelijk kan je TikTok-geïnfecteerde brein nog een concentratieboog langer dan tien seconden aanhouden, anders wordt het een hele worsteling om de game door te komen. De game dwong mij om een stuk papier en een pen te pakken, zodat ik als een schizofreen aantekeningen kon maken, waarvan ik de helft weer kon doorkrassen omdat het nergens op sloeg. Maar dat is het mooie aan ROUTINE. Het is een game die alle verantwoordelijkheid bij de speler legt en daarna je pusht om door te gaan.

Je staat er overigens niet alleen voor. Je krijgt snel toegang tot de C.A.T. - oftewel de Cosmonaut Assistance Tool. Met dit scan-apparaat doe je vrijwel alles. Je lost er puzzels mee op, je projecteert menu-achtige schermen op platte muren en je wordt geheel onderdeel van de wereld in ROUTINE. Het minimalisme en UI-loze bestaan van deze horrorgame is mede te danken aan de inclusie van deze tool. De C.A.T. is een bijzondere unieke wijze om je gameplay mee door te brengen. Het zorgt voor innovatie in de puzzels en het zuigt je helemaal in de ervaring. Je moet zelf een specifieke button-prompt uitvoeren, om het apparaatje om te keren en daarmee de diverse toeters en bellen uit te proberen.

Tussen zon en maan leven

Lunar Software heeft het goed voor elkaar met ROUTINE. Ze weten precies wat voor soort ervaring ze willen schapen en ze slagen hier grandioos in. Ik applaudisseer een ontwikkelaar die risico's durft te nemen en er niet voor deinst om de conventionele norm te doorbreken. Toch is het in het geval van ROUTINE wel een feit dat je gefrustreerd gaat raken, mits je een blinde playthrough doet. Er zitten bepaalde puzzels in, waar zo weinig sturing bij komt kijken, dat je geheid tegen een progressie-blokkerende muur loopt. Lunar Software heeft in-game nou eenmaal weinig tot geen tools om de speler uit de brand te helpen wanneer het tegenzit en je het spoor bijster raakt. De spanning gaat dan ruimte maken voor frustratie - en dat is wel een van de grootste zondes die een horrorgame kan begaan. Wanneer de irritatie de tensie overneemt, kan dat al het harde werk van ROUTINE teniet doen.

Gelukkig zijn die momenten schaars, maar dan kom je bij het grootste kritiekpunt in deze review: de speelduur van ROUTINE. Het is simpelweg een korte game. Ja, je betaalt niet de volle mep voor deze indiegame, maar desalniettemin moet je rekening houden met een dwergplaneet van een game. Je bent zonder meer ongeveer vijf uurtjes kwijt tijdens je eerste speelsessie en dan wordt de gameduur vooral verlengd vanwege het feit dat je moet zoeken naar antwoorden op cryptische vragen. Een tweede playthrough gaat je dus echt niet langer dan een avondje kosten. Leuk feitje: alle codes, nummers, combinaties, enzovoorts zijn elke playthrough anders, dus je kan niet jezelf helemaal bekronen tot een professionele speedrunner, maar zelfs met deze willekeurige feature is ROUTINE een game die je erg snel kan uitspelen.