Ruffy and the Riverside review - Retroliefde met ruige kantjes

Waar denk jij aan als we het hebben over 3D-platformers? Dit subgenre had grootse impact in de beginjaren van de game-industrie. De overgang van 2D naar 3D was revolutionair en spelers mochten genieten van games die tot deze dag nog steeds beschouwd worden als onderdeel van de belangrijkste titels die ooit zijn uitgebracht. Denk hierbij aan Super Mario 64, Banjo-Kazooie, Spyro The Dragon en nog vele andere games, waarbij het dartelen door de levels centraal staat. In de triple-A omgeving worden 3D-platformers niet meer zo veel uitgebracht als vroeger. Soms worden we wel eens verwend met een sterke release - zoals Astro Bot of Psychonauts 2 - maar over het algemeen moeten we rekenen op de ondersteuning vanuit het indie-collectief. Ditmaal kijken we naar het debuutwerk van het Duitse Zockrates Laboratories UG. Ruffy and the Riverside bevat dezelfde vrolijke energie van mascotteplatformers uit de oude doos, maar weet het zichzelf staande te houden in de moderne markt? Dat zocht ik voor je uit in de Ruffy and the Riverside review.

Simpel verhaal ratelt door

Ruffy and the Riverside speelt zich af in het gelijknamig paradijsje Riverside - en dan niet de foute hit van Sydney Samson. We volgen het verhaal van Ruffy. Deze jonge beer heeft een bijzondere gave; hij bezit de magische kracht van SWAP. Hierbij kan hij in real-time kopiëren en plakken. Voor nu gebruikt hij deze kracht voor een nederig doel. Hij helpt met het overzetten van schilderijen, zodat iedereen kan genieten van een fris plaatje in huis. Echter, wanneer het noodlot toeslaat - in de vorm van een kwaadaardige kubus die de boel op stelten zet - wordt Ruffy in een waanzinnig avontuur geworpen, waarbij hij de SWAP-magie moet inzetten om Riverside te redden. Samen met de hulp van zijn vrienden, zoals Pip de ondeugende bij, Sir Eddler de avontuurlijke mol en Silja de wijze schildpad begint de reis.

Geheel in de stijl van een oudere 3D-platformer stelt het verhaal niet zo veel voor. Het is redelijk rechttoe, rechtaan. Ruffy and the Riverside heeft aandoenlijke vibes, een energiek karakter, maar het narratief an sich is niet bijzonder memorabel. Het blijft te allen tijde eenvoudig - te simpel om echt geïnvesteerd in te raken. Het was niet zo'n probleem geweest als het je reguliere MacGuffin was geweest en je er verder ook niet zo veel mee te maken zou hebben. Echter, de realiteit steekt anders in elkaar. Tijdens je playthrough word je gebombardeerd met laagdrempelige dialogen, die constant de angel uit de aanval halen. Je kan je kont niet keren of je krijgt alweer tekstblokken op je afgevuurd - en het schrijfwerk is bij lange na niet interessant genoeg om het te verantwoorden.

Nat achter de oren

Zodra je Ruffy and the Riverside op je beeldscherm ziet verschijnen, dan zijn de vergelijkingen met Paper Mario snel gemaakt. De knutselstijl van deze extraverte platformer is snoezig en stijlvol te noemen. De wereld zit vol met eigenaardige personages en ondanks dat ze vaak de oren van je kop kletsen, schetst Zockrates Laboratories UG een kleurrijke setting die vol zit met frisse levensenergie. Het is een plaats waarvan je een warm gevoel krijgt van binnen en die levendig oogt.

Ondanks dat de stijl goed in elkaar steekt, laat Zockrates Laboratories UG wel wat grafische steken vallen. Ruffy and the Riverside wil wellicht iets te graag op een retroplatformer lijken, want de grafische concessies van destijds keren ook terug. De gehele bedoeling kan soms wat goedkoop ogen met grote lege stukken en ondermaatse visuele effecten. Soms loop je een grot uit om alleen maar een volledig zwart gat binnen een oogwenk in te ruilen voor een compleet andere omgeving. Ja, het ziet er niet altijd even professioneel uit, maar dat is niet het grootste probleem. Het zijn vooral de grafische glitches die roet in het eten gooien hier. De camera die door muren clipt, de onstabiele framerate en het bijzonder vervelende screen tearing dienen als de grootste zondebokken.

SWAP Till You Drop

Gameplay-wise heeft Ruffy and the Riverside een aantal troefkaarten achter de hand. Mocht je zoeken naar traditionele 3D-platformer fratsen, dan ga je die hier ook vinden. Het klimmen en klauteren blijft vrij simpel, maar is degelijk genoeg. Er zijn diverse collectibles om achterna te jagen, waardoor je Ruffy and the Riverside kan scharen onder het collectathon-subgenre. Er is genoeg te doen en als je het belangrijk vindt om een game op te starten, waarbij je genoeg uren kan investeren, dan zit dat met deze platformer wel snor. Echter, de grote hook van Ruffy and the Riverside is de SWAP-mechanic. Middels deze magische vaardigheid kun je texturen in de wereld omwisselen. Dit kunnen kleinere dingen zijn, zoals metalen kratten omtoveren tot houten dozen, zodat ze breekbaar zijn en niet meer een obstakel vormen. Maar het pakt soms groter uit. Denk hierbij aan het omtoveren van een waterval tot een exotische klimop. Of maak van een kabbelend beekje een snikhete lavastroom, zodat je die pestkop van een haai even op de blaren laat zitten.

In potentie is dit een geweldig systeem. SWAP is een unieke toevoeging aan de rijke gameplaysystemen binnen de 3D-platformers, maar het voelt in Ruffy and the Riverside nog niet volledig geütiliseerd. Aan het einde van de dag kun je de meeste puzzels in de game oplossen op één manier. Er zijn simpelweg niet enorm veel elementen om te husselen en de interactiviteit tussen de objecten voelt eendimensionaal. In de eerste uren is het lachen geblazen met het experimenteren, maar wanneer je het eenmaal onder de knie hebt, dan heb je snel het idee dat je alle mogelijkheden met dit systeem al hebt gezien. Wanneer je die conclusie trekt met het feit dat het qua platforming dus niet dusdanig veel bijzonders doet, dan heb je toch de behoefte aan meer tijdens je playthrough. Gelukkig zijn de quests divers en mag je rekenen op een aantal unieke set pieces, maar het kan niet voorkomen dat de honger naar diepgaandere systemen aanwezig blijft.