Rusty Rabbit review - ontstijgt de middelmaat niet

Wat is het toch altijd met konijnen in videogames? Op de één of andere manier leent een konijn zich schijnbaar uitstekend als protagonist van een digitaal verhaal. Denk bijvoorbeeld maar aan het gezicht van de Looney Tunes Bugs Bunny, Kaze van die wilde maskers, Rayton van F.I.S.T. of Jazz Jackrabbit van... Jazz Jackrabbit. Daar kan nog wel een prominent konijn aan worden toegevoegd, moeten ze bij NITRO PLUS hebben gedacht. En zie daar: Rusty Rabbit. Zitten we echt te wachten op een nieuwe konijnengame? Ja, als het een toffe game is zeker. Of dit roestige konijn zich daadwerkelijk bij het illustere rijtje mag voegen, vertel ik je in deze review van Rusty Rabbit.

Konijnen nemen de wereld over

De eerste grote vraag die opborrelt bij het zien van Rusty Rabbit is waarom we hier nu eigenlijk met een konijn van doen hebben? Nou, dat antwoord is vrij simpel. De aarde heeft een tweede ijstijd te verduren gekregen en de mensen - of reuzen, zoals we door onze schattige pluizige vrienden worden genoemd - hebben eieren voor hun geld gekozen en zijn vertrokken naar een andere planeet om daar de boel kapot te maken. Het werd ze toch wat te koud onder de voeten hier. Op de een of andere manier hebben de konijnen het overleefd. Het zal hun vacht zijn geweest. Bijzonder genoeg heeft die ijstijd de konijnen blijkbaar best goed gedaan, want ze kunnen inmiddels praten en lopen gewoon in kledij rond. Het zijn ook net mensen he? Zij hebben nu de wereld veroverd. Misschien ook niet zo gek als je je bedekt hoe snel konijnen zich voortplanten. Dit verhaal richt zich verder specifiek op Stamp. Dit konijn verdient zijn duiten door het opgraven van troep die door mensen achter is gelaten. Hier dankt hij ook zijn bijnaam Rusty Rabbit aan. Op een dag loopt hij een graversteam tegen het lijf die zich de BB's noemen. Hij voegt zich hierbij om nog dieper in de mysterieuze gebieden van Smokestack Mountain te kunnen komen.

Deze konijnenbeschaving is in veel opzichten de mens achterna gegaan. Niet alleen praten ze en kleden ze zich aan, maar er is zelfs een kerk en een geloof. Dit equivalent van de bijbel is gebaseerd op Pieter Konijn. Je kent hem wel, dat konijn met die blauwe jas aan. Hoewel ze in Brass Village toch liever naar hem verwijzen als Saint Peter. Brass Village bestaat verder nog uit een bar, een restaurant en twee winkels. Dit dorpje fungeert als een hub tijdens je avontuur. Je kunt je hier telkens weer terugtrekken om je voor te bereiden op het vervolg van je avontuur, maar ook het verhaal brengt je hier meerdere keren naar terug. Op verkenning gaan in Smokestack Mountain is overigens niet zonder gevaren. Deze kerkers zitten namelijk vol met zogeheten Rust Beasts. Dit zijn vijandige beesten die gemaakt zijn van troep en tot leven zijn gekomen. Om een beetje goed door het ondergrondse te kunnen navigeren ben je in het bezit van Junkster. Een mech suit die voorzien is van de nodige snufjes om je een weg te kunnen banen door de vele gangen. Tijdens zijn avontuur leert Rusty Rabbit Smokestack Mountain steeds beter kennen, maar vindt hij ook hints over zijn vervreemde dochter. Als je het leuk vindt om je in het verhaal te storten, dan zit je met Rusty Rabbit wel goed. Er is namelijk ontzettend veel lore. Tenminste, er wordt erg uitgebreid op ingegaan.

Geen echte Metroidvania

Rusty Rabbit is een 2.5D side-scrolling action-adventure game met wat Metroidvania invloeden. Hoewel de gameplay echt wel iets weg heeft van een Metroidvania, is de route die je moet bewandelen te veel gekaderd om het een echte Metroidvania te kunnen noemen. Ja, je kan tijdens je avontuur af en toe best even wat backtracken, maar dat is niet echt nodig om de game uit te kunnen spelen. Verder is de uitgestippelde route redelijke rechttoe rechtaan. De gebaande paden vergen weinig fantasie en het is altijd al vrij snel duidelijk wat de game van je verwacht en wat je moet doen. Echte verkenning wordt door de game dan ook niet geboden. Smokestack Mountain herbergt een groot aantal dungeons om te doorkruisen. Iedere dungeon heeft weer een ander soort bioom waardoor de omgeving waarin je speelt dus ook steeds anders is. Hierin zit voldoende variatie om het leuk te houden. Tegen de tijd dat je het gevoel krijgt dat je een specifieke dungeon nu toch echt wel eens gezien hebt, kom je al snel op het punt dat je naar de volgende mag.

In de dungeons die je doorloopt tref je niet alleen veel troep aan, maar ook vijanden. Gelukkig ben je voor beide categorieën voorzien van een goed arsenaal. Dit arsenaal is in het begin van je avontuur nog vrij beperkt, maar breidt zich uit naarmate je verder komt in het verhaal. Uiteraard ben je voorzien van een drilboor, waarmee je blokken kunt stukmaken en vijanden kunt verslaan. Later krijg je ook nog de beschikking over een vuurwapen, een mes en een hamer. Ieder van deze wapens kun je voor zowel het exploreren als voor de combat gebruiken. Welke je moet gebruiken hangt er maar net vanaf. Je drilboor komt bijvoorbeeld eenvoudig door de meeste blokken, maar om kabels uit de weg te snijden heb je toch echt je mes nodig. Je kunt redelijk eenvoudig schakelen tussen de wapens met de vierpuntsdruktoets. De knoppen zijn intuïtief ingedeeld waardoor het weinig moeite kost om de besturing onder de knie te krijgen. Met een speciale skill tree kun je je mech suit verder ontwikkelen. Dit werkt prima, al is de skill tree een beetje onoverzichtelijk ingedeeld.

Een game vol middelmaat

Hoewel de game op het eerste gezicht misschien doet denken aan F.I.S.T.: Forged In Shadow Torch, staat Rusty Rabbit daar qua gameplay toch redelijk ver van. Het deed mij tijdens het spelen meer denken aan SteamWorld Dig, maar dan minder goed. Rusty Rabbit presenteert in veel opzichten namelijk een zeer middelmatige ervaring en dat begint al bij de besturing. De besturing is namelijk zou houterig als Pinokkio in zijn eerste levensfase. In het begin dacht ik dat dit te wijten was aan het feit dat mijn mech suit gewoon nog niet goed ontwikkeld was, maar richting het einde van de game bleven dezelfde ergernissen zich voordoen. Bij het exploreren is het wat lastiger, maar nog wel te doen. De besturing wordt vooral opvallend vervelend als je het moet opnemen tegen vijanden. Even lekker soepel een projectiel ontwijken is er namelijk echt niet bij. Als je je melee wapens gebruikt in een gevecht, dan stiefel je elke keer dat je de aanval gebruikt een klein beetje naar voren en dus langzaam richting met jouw hitbox richting de vijand. Als je net lekker denkt bezig te zijn met je vijand verslaan, dan wordt jij dus opeens geraakt omdat je plotseling te dichtbij staat.

Als we dan toch het onderwerp combat aansnijden, dan kan ik daar nog wel even op door gaan. De AI van de vijanden is absoluut niet best. Soms maken ze de domste bewegingen. Een voorbeeld daarvan is dat veel van de vijanden zich naar jou keren als je in de buurt komt, vervolgens een projectiel op je mikken en daarna keren ze je gelijk weer de rug toe zodat jij daar even goed je mes in kunt plaatsen. De irritatie over de combat beperkt zich helaas niet tot de huis-tuin-en-keukenvijanden, maar is ook van toepassing op de bosses. Deze gevechten zijn helemaal niet leuk om te doen, omdat ze ondoorgrondelijke patronen hebben. Bovendien komen de bossfights negen van de tien keer neer op hit and run confrontaties net zolang tot ze door zijn. Een beetje tactiek om die beesten te verslaan hoef je niet te verwachten. Het vechten in deze game is echt tergend en misschien wel het minst geslaagde onderdeel van de game.

Niet alleen de combat laat te wensen over

Hoewel andere aspecten van de game minder erg zijn dan de combat, zet die middelmaat zich op andere vlakken wel gewoon voort. Rusty Rabbit biedt niet een geweldig memorabel verhaal. Ik betrapte mij erop dat ik halverwege de game ook gewoon snel dialogen aan het wegdrukken was, omdat ik het gewoon niet interessant vond. Er is geprobeerd de personages interessant te maken, maar deze roepen eerder ergernis op dan dat ze bijdragen aan het vasthouden van je aandacht. Tel daar dan nog bij op dat de voice acting ook niet al te best is en je hebt een product van pure middelmaat. Ook is er iets niet helemaal goed gegaan in het mixen van het geluid, want af en toe kun je de stemmen niet eens door de muziek heen horen. gelukkig kun je dit probleem wel zelf verhelpen door een beetje aan te rommelen met de instellingen.