s.p.l.i.t review - Een (on)ethisch verantwoord tussendoortje

Is het verantwoord om iets onethisch te ondernemen wanneer je er de maatschappij een gunst mee zou bewijzen? En welke offers zou je bereid zijn om daarvoor te maken? Buckshot Roulette ontwikkelaar Mike Klubnika gooit ons met s.p.l.i.t. deze keer niet in het gevaarlijke milieu van gokverslaving, maar in het riskante wereldje van (on)ethisch hacken en laat je binnen een half uur afvragen: wat is hier zojuist geboord/gebeurd?

Eighties hacken

Juist. Hacken dus. Een activiteit die ons in het gaming landschap al vaker in de problemen heeft gebracht. De hele Watch Dogs franchise hangt ervan aan elkaar en wie dat hele smart device assisted hacking allemaal te modern vond, kon altijd nog lekker terminals hacken in Fallout. Mocht dat laatste nou helemaal jouw jam zijn, dan is s.p.l.i.t. een mooi tussendoortje. Mike Klubnika's s.p.l.i.t. draait namelijk in zijn geheel om die old school aanpak. Als lekker stressvol - in een krampachtige houding aan een zwaar vergeelde Commodore Amiga 500 met een constant knetterende HDD zittend - root acces verkrijgen je weer helemaal het mannetje laat voelen, pak dan een stoel en laat je een minuutje of dertig door de heer Klubnika terug naar die tijd teleporteren.

In s.p.l.i.t. nemen we namelijk voor een krap half uurtje de rol van Axel aan. Axel is een pientere technician die zijn hand niet omdraait voor het zwaardere hackwerk, al helemaal niet wanneer zijn diensten worden ingezet om root access te verkrijgen bij een 'onethische elektronicagigant'. Samen met zijn digitale partners Sarah en Viktor - beide opererend van een andere locatie, maar altijd dichtbij via een IRC chat - voelt Axel zich de aangewezen persoon om de shady praktijken van eerdergenoemd bedrijf bloot te leggen, iets waarvan is gebleken dat het niet geheel zonder risico is. Nobody said this was gonna be fun, nor easy.

Over easy gesproken, s.p.l.i.t. is tegelijkertijd één van de makkelijkste en de ingewikkeldste games die je op dit moment kan oppikken, wat ironisch genoeg ingewikkelder klinkt dan het is. Om s.p.l.i.t. te kunnen spelen, heb je namelijk maar één ding nodig: een toetsenbord. En een pc. En een monitor. Eigenlijk drie dingen dus, maar je snapt me. Is je muis kapot of is de accu ervan leeg? Geen issue. Die heb je toch niet nodig. En een controller is al helemaal waardeloos. Alles verloopt via keystrokes in s.p.l.i.t. omdat je maar twee zaken hebt om je mee bezig te houden, namelijk chatten met je homies en command lines intypen. En dat laatste maakt het voor sommigen juist weer ingewikkeld.

Typ(e)isch

Want de eighties gamer heeft heel die command lines nog ergens in de bovenkamer zitten en die muscle memory is zo weer boven water. Mooi was die tijd van MS-DOS, waarbij je nog moest werken om een programma op te starten. Maar voor de huidige generatie zal het even slikken zijn. Nu is s.p.l.i.t. niet onredelijk moeilijk op dat gebied. Tijdens het chatten maakt het werkelijk geen zak uit welke toetsen je indrukt. De chat zet elke willekeurige keystroke om in de voorgeprogrammeerde dialoog. Maar wanneer het om het hacken zelf gaat, moet elke command line letter voor letter worden ingetypt. Elke typo wordt afgestraft en het ontrafelende scenario doet je ook nog eens geloven dat tijd niet echt een luxe is die je jezelf kunt veroorloven. Dus ja, affiniteit met command lines is wel een pré. Mocht je een kei zijn in typen maar de kennis omtrent deze prompts niet direct voor handen hebben, dan is s.p.l.i.t. gelukkig niet te beroerd om je hier en daar wat lines te souffleren.

Klinkt dat allemaal behoorlijk stressvol? Mooi, want dat is het ook. Enigszins dan. Mike Klubnika mag misschien geen frontrunner zijn in het ontwikkelen van grafisch baanbrekende games - want ook s.p.l.i.t. ziet eruit alsof het rechtstreeks uit de vorige eeuw komt - maar de ambiance sijpelt er aan alle kanten uit. Het heeft die onmiskenbare uncanny factor. Vanaf minuut één voel je gewoon dat het een ongemakkelijke rit wordt en dat bedoel ik als een compliment. En als die galg in je kamer nog niet genoeg met je doet om het allemaal zwartgallig over te laten komen, dan doet de industriële soundtrack dat wel voor je. Eén voordeel: met een half uurtje word je uit je lijden verlost, linksom of rechtsom. Het is achteraf aan jou of je mentaal klaar bent om beide verlossingen te ondervinden.