The Siege and the Sandfox review - Slaat toe vanuit de schaduw

De laatste tijd verschijnen er tot mijn grote genoegen nogal wat metroidvania games. Ik ben een groot liefhebber van dit genre, omdat het twee van mijn favoriete elementen van games bij elkaar brengt: puzzelen en platforming. Laatst ging ik al aan de slag met Rusty Rabbit, die helaas niet helemaal goed in de smaak viel. Maar nu staat de volgende metroidvania alweer aan de deur te kloppen. Het Britse Cardboard Sword is namelijk met hun eerste wapenfeit gekomen en dat is een metroidvania. Hopelijk weet deze stijlvolle pixelart game de zure nasmaak van Rusty Rabbit een klein beetje weg te nemen. Vol goede moed daalde ik af naar de kerkers van een majestueus paleis om deze game eens goed aan de tand te voelen. Ga maar even goed zitten voor deze review van The Siege and the Sandfox.

Kort leve de koning

In The Siege and the Sandfox speel je als een trouwe onderdaan van de koning. Op een dag besluit je de koning te helpen door een drankje aan te bieden, maar in plaats van dat hij daar beter van werd, werd het de koning fataal. De boze koningin besluit een dolk in je hart te steken en je in de kerkers onder de woestijnstad te gooien om je daar voor dood achter te laten. Wonderbaarlijk genoeg overleef je het - anders was het ook wel een erg korte game. Jij weet zeker dat de koning niet is gestorven door jouw toedoen, maar dat de koningin hier achter zit. Vastberaden besluit je je een weg te banen tot het doolhof waar je in bent beland. Je bent op zoek naar vergelding en wil de daden van koningin bekendmaken bij het volk. Ze zal ervoor moeten boeten dat ze dit heeft geflikt en dan jou aanwijst als dader. Het is het dramatische begin van een episch avontuur dat Cardboard Sword met The Siege and the Sandfox heeft neergezet.

Om dit verhaal kracht bij te zetten heeft ontwikkelaar Cardboard Sword ervoor gekozen om de game door een narrative speaker te laten vertellen. Van elke move die jij tijdens je avontuur maakt wordt als het ware live verslag gedaan door deze mevrouw. Duik jij in een kist om je te verstoppen? Reken maar dat deze mevrouw dat even mededeelt. Kom je in een gebied waar vijanden op de loer liggen? Dan vertelt ze je zonder meer dat de Sandfox het gevoel heeft dat er gevaar in de buurt is. Dit had natuurlijk al vrij snel een behoorlijke irritatie kunnen opleveren, maar dit is ontzettend goed in de game verwerkt. Het commentaar wordt eigenlijk nooit te veel en de vrouwelijke verteller heeft een rustige en prettige stem om naar te luisteren. Sterker nog, het draagt juist enorm bij aan de immersie. Doordat het op een fijne manier aan je vertelt wordt, word je het verhaal ingesleurd.

The Siege and the Sandfox is dus een metroidvania zoals je die kent van bijvoorbeeld Metroid, maar het deed mij tijdens het spelen ook heel erg denken aan Prince of Persia. Het is een 2D action adventure platformer, maar het biedt daarnaast nog een redelijk unieke combinatie die je niet veel zit binnen dit genre. Stealth is namelijk een heel groot onderdeel van de game. Vaak heb je in metroidvania games wel dat je ook echt moet vechten tegen vijanden, maar dat is in deze game geen optie. In plaats daarvan moet je zoveel mogelijk ongezien je vijanden passeren. Naast dat de Sandfox extreem goed opereert vanuit de schaduw, is dit kereltje ook nog eens heel erg behendig. En daar komt de tweede verrassing om de hoek kijken. Tijdens je avontuur heb je namelijk ook behoorlijk wat parkoursecties waar je a la Mirror's Edge je beste moves moet gebruiken om verder te kunnen komen. Maar dan wel in 2D uiteraard.

Ongeduld wordt niet geduld

Om deze pc-game te kunnen spelen moet je overigens wel een controller hebben. Ik heb daarvoor mijn Xbox-controller gebruikt. De besturing is vrij simpel, want je hebt de A-knop om te springen, de B-knop om te bukken, de X-knop om te slaan en de Y-knop om interacties uit te voeren. Ja, je leest het goed. Je hebt dus wel een aanval tot je beschikking in deze stealthgame, maar reken je nu niet meteen rijk. Deze aanval is namelijk niet heel effectief en werkt dus eigenlijk alleen bij een select aantal vijanden. Bovendien heb je er alleen wat aan als je ze slaat wanneer ze jou niet zien. Doen ze dit wel dan mag je er vanuit gaan dat je niet eens de tijd hebt om op die X-knop te rammen, want ze zijn je geheid voor. Overigens sla je je vijanden alleen bewusteloos. Als je wel een succesvolle aanval hebt geplaatst, dan zal de vijand na enige tijd weer bij kennis zijn en weer net zo'n sta-in-de-weg vormen als voordat je hem knock-out sloeg.

Gelukkig zijn er heel veel andere manieren om je vijanden te slim af te zijn. Het belangrijkste is dat je je positie niet verklapt. Als je bijvoorbeeld rent, dan horen de vijanden je voetstappen en geef je je locatie prijs. Terwijl je al bukkend je jezelf geruisloos kunt voortbewegen. Vaak is er wel ergens een plekje waar je ongezien even de omgeving in je op kunt nemen om te bepalen hoe je nu het best voorbij de vijanden kunt sluipen. Ook zijn er een aantal deuren waar je de mogelijkheid hebt om door het sleutelgat te koekeloeren. Zo kun je alvast inschatten of er aan de andere kant van de deur gevaar is. Als je gewoon binnenstormt kan het namelijk zijn dat er net een bewaker achter de deur staat die jou met open armen ontvangt. Op het moment dat je gespot bent heb je een klein moment om nog zo snel mogelijk te vluchten, maar voor je het weet hebben ze je te pakken en word je weer teruggeworpen naar je laatste checkpoint.

Zoals het een echte metroidvania betaamt loop je van hot naar her om te zoeken waar je nu eigenlijk naar toe moet. Terwijl je reist kom je af en toe (side)quests tegen die je kunt of moet voltooien om verder te komen. Je begint het verhaal als redelijk zwakke broeder die vrij weinig kan, maar naarmate je verder komt in de kerkers krijg je ook meer mogelijkheden tot je beschikking. Dan kun je bijvoorbeeld sloten kraken, tegen muren op rennen, zweven, jezelf door zwakke houten constructie laten storten en ga zo maar door. Je raadt het al, je hebt altijd bepaalde eigenschappen nodig om specifieke gebieden te kunnen bezoeken. Zolang je die nog niet hebt, kun je daar ook niet komen. Je bent redelijk aan je lot overgeleverd, want The Siege and the Sandfox is niet van plan om je als een klein kind bij de hand te nemen tijdens dit avontuur. Nee, je moet op eigen benen staan en jezelf een weg zien te banen door de paleiselijke kerkers.

Lekker voor het oog en voor het oor

Wat opvalt is dat The Siege and the Sandfox er ontzettend goed uit ziet. De game ademt sfeer uit. Tijdens het spelen is het echt genieten van de pixelart omgevingen. De game bestaat uit een grote hoeveelheid biomen die ieder weer een beetje hun eigen esthetiek hebben. Je wisselt redelijk rap van omgeving, waardoor het nooit eentonig of saai aanvoelt. Ook het sound design van de game is echt on point. Dit geldt voor zowel de soundtrack als de geluidseffecten. Of het nu gaat om de voetstappen, het geluid als je een slaande beweging maakt of het doven van een fakkel, het klinkt allemaal gewoon erg goed en realistisch. Een mooi voorbeeld is bijvoorbeeld het water. Als je door het water loopt, dan hoor je vanzelfsprekend water spetteren. Als je vervolgens uit het water komt dan maken je voetstappen een sompig geluid alsof je schoenen nog steeds nat zijn en dat gaat dan na een tijdje pas weer weg. Er is veel werk gestoken in dit soort opvallende details en dat kan ik alleen maar waarderen.

Daar blijft het overigens niet bij, want ook qua besturing voelt deze game ontzettend goed aan. De besturing werkt heel soepel en je kunt je dus met het grootste gemak door de levels bewegen. Dat is an sich al erg fijn bij een metroidvania, maar bij deze game is dat al helemaal belangrijk omdat parkouren een grote rol speelt. Niets is zo vervelend als wanneer je allerlei gedurfde moves achtereen moet rijgen en dat dat dan niet vloeiend kan omdat de besturing waardeloos is. Daar hoef je in dit geval niet bang voor te zijn. The Siege and the Sandfox speelt ontzettend lekker weg, mede door die fijne besturing. Het voelt extreem verzadigend om tegen een muur aan te rennen, vervolgens een walljump te doen richting een beugel waarvandaan je jezelf weer verder kunt zwiepen naar een nieuwe hoogte. Het is erg indrukwekkend dat Carboard Sword dit voor elkaar heeft gekregen met hun eerste game.

Je zou na mijn lofzang bijna denken dat we nu af aan het stevenen zijn op een perfecte score, maar helaas is dat niet gelukt. Er schort namelijk ook nog wel het een en ander aan deze game en dat heeft vooral te maken met de gedragingen van de vijanden. Sommige vijanden die wandelen in een bepaald patroon. Het is mij meermaals overkomen dat dat patroon - om wat voor reden dan ook - doorbroken werd en ze stil bleven staan op een plek waardoor ik er niet meer langs kon. Mijn enige optie was op dat moment me laten pakken en opnieuw starten vanaf de laatste checkpoint. Ook de detectie van de vijanden is niet goed ingeregeld. Soms val je recht naast een vijand en gebeurt er niets en een andere keer spring je tien meter verder en zien ze je gelijk. Het gebeurde mij ook weleens dat vijanden gewoon in een muur vast kwamen te zitten in plaats van hun reguliere plek. Dat was ook een erg vreemde gewaarwording. Ook heb ik een paar keer gehad dat de game crashte. Dat soort dingen maken dat de score toch wat lager uitvalt dan dat het in potentie had kunnen zijn.