Review: Twisted Metal PlayStation 3

E'n van de games die ik vroeger grijs speelde was Twisted Metal 2 op de PlayStation. In de game kon je een voertuig kiezen, om die vervolgens te beladen met wapens. Met dat voertuig moest je dan je tegenstander aan gort knallen, met als doel als enige over te blijven in het toernooi. Het had veel weg van Carmageddon, alleen was allemaal een stukje minder omstreden.

Een lange weg

De Twisted Metal-serie is de langstlopende serie die Sony PlayStation heeft. Op elke handheld en console van de gigant is er wel een Twisted Metal-game verschenen. In Europa heeft de serie het nooit zo sterk gedaan, maar in Amerika is het wel enorm populair. Het heeft desalniettemin best een tijdje geduurd voordat we weer met een nieuw deel aan de slag konden. De game werd aan het einde van Sony's E3 persconferentie met een hoop bombarie aangekondigd. Het spel stond aanvankelijk gepland voor oktober vorig jaar, maar omdat de ontwikkelaar nog wat tijd nodig had werd de release verschoven naar half februari vorige maand. Ook dat werd echter niet gehaald, maar nu was het niet Eat Sleep Play (de ontwikkelaar) die roet in het eten gooide. Nee, Sony was dit keer de schuldige. Er moesten stukken uit de game geknipt worden, omdat het anders niet verkocht kon worden in Europa. Hupsakee, de game werd wederom met drie weken uitgesteld. Ondertussen werden we zoet gehouden met een demo van de game.

Twisted Metal

Op de eerste PlayStation speelde ik de Twisted Metal-serie helemaal grijs. Het idee van de Twisted Metal-games is sinds het eerste deel redelijk hetzelfde gebleven: allerlei opgevoerde en gepantserde voertuigen, beladen met een shitload aan wapens en bestuurd door idioten die het over de hele wereld tegen elkaar opnemen. Twisted Metal is de naam van al deze toernooien. Een handvol psychopaten maken een deal met een duistere dude genaamd Calypso, die wensen van mensen in vervulling laat gaan als ze de winnaar zijn van dit gruwelijke toernooi. Het doel is om elkaar zo snel mogelijk naar de schroothoop te knallen. Het gaat alleen een klein beetje anders dan in de vorige games. Je kunt nu namelijk kiezen uit 'n van drie bendes: Sweet Thooth, de heer Grimm en Doll Face. Ik koos voor Sweet Thooth.

Het verhaal

Het verhaal begint met Sweet Tooth, een irritante clown met een debiele ijscowagen en een irritante lach. Hij doet mee aan Twisted Metal, omdat hij wraak wil nemen op een meisje (ik schat haar nog geen zeventien) die hem met een schaar in zijn gezicht penetreerde, nadat Sweet Tooth daarvoor net haar hele familie had afgeslacht. Hij is al jaren naar haar op zoek, maar ze ontkomt telkens. Als hij uiteindelijk de winnaar wordt van het toernooi, wenst hij haar een gruwelijke dood toe. Het leuke is dat jij hem daarbij mag helpen. Hoe vet is dat!? Het eerste dat mij direct opviel, is dat je niet 'n wagen, maar meerdere wagens tegelijk tot je beschikking hebt. De wagens die je kiest kun je op elk willekeurig moment in het spel afwisselen.

Aiiii

De moeilijkheidsgraad is in deze Twisted Metal opgevoerd met factor honderd. De game is tergend, vervelend en kan je soms behoorlijk frustreren. Ik werd telkens van achteren beschoten, maar nog voordat dat ik mezelf om kon draaien waren mijn belagers alweer pleite. De kunstmatige intelligentie is goed. Je kunt jezelf bijvoorbeeld herstellen door op een bepaalde truck te rijden. Het gebeurde regelmatig dat ik die gare truck niet eens opkwam, omdat mijn vijand me er steeds af beukte. Ook als ik van voertuig wilde wisselen, wisten ze me weg telkens te blokkeren door bijvoorbeeld een beuk uit te delen. Ik raakte door die chaos soms de oriëntatie kwijt. Dit creëert strategische dilemma's. Je moet jezelf continu de vraag stellen: "hoe ga ik ze allemaal afschieten, maar zelf niet geraakt worden?" Doe je dit bijvoorbeeld door zoveel mogelijk wapens en levens te verzamelen langs de buitenkant van het veld, of kies je voor de hardere aanpak in de kleinere gebieden, zoals de arena met minder wapens en poeha.

Gaat verder

Tijdens het spel krijg je ook bepaalde missies. Het blijft dus niet bij de deathmatch, al speelt dat nog wel een vrij grote rol het spel. Zo heb je de cage matches, endurance challenges en races. Het zorgt voor wat afwisseling in de game, maar hoort er tegelijkertijd eigenlijk helemaal niet in thuis. Dan heb je nog de Juggernaut trucks, die steeds nieuwe uitdagers blijven droppen. Elke missie wordt steeds een beetje moeilijker en eindigt met een indrukwekkende eindbaas.

Grafische noot

Ondanks de ietwat chaotische setting heb ik in de game toch geen framerate problemen of andere grafische onzuiverheden kunnen ontdekken. De game is niet de mooiste, maar lelijk is het ook zeker niet. In de voorgaande delen was het ook al wel aanwezig, maar in dit deel kun je het nog veel beter doen: hele woonwijken met de grond gelijk maken. Dus mocht je je frustraties niet kwijt kunnen op je tegenstanders, dan houd je dat misschien nog wel even zoet. De game kun je spelen in het Nederlands en eigenlijk vond ik het zwaar vervelend, al viel het later nog wel mee. Toch hoor ik liever de Engelse voice-overs; het betreft immers toch al een achttien-plus game. Met de muziek in de game zit het wel snor; het zijn lekkere nummers die het chaotische aspect alleen maar positief beïnvloeden.