Warhammer 40,000: Space Marine 2 review - Mokertjevet!

Dertien jaar na het verschijnen van Warhammer 40,000: Space Marine is het door de gratie van de God-Emperor zelve dat Saber Interactive een nieuwe entry in de Space Marine codex mag noteren. Farseer Macha sprak ooit de wijze woorden "there is no art more beautiful and diverse as the art of death" en als we deze woorden voor waar mogen aannemen, dan kan men alleen maar de conclusie trekken dat Saber's Adeptus Mechanicus niets minder zijn dan ware kunstenaars. Space Marine 2 is namelijk een non-stop blood fest vol viscerale actie en chaos. Een waardige sequel waar zelfs The Blood Legion of Khorne een moord voor zou plegen.

Confession of a Heretic

Voor ik uitleg waarom, moet ik op de knieën voor de Master of Mankind. Vergeef me, Revelation. Ik moet bekennen dat ik niet zo adept ben in de Warhammer 40,000 codex. In tegenstelling tot menig Adeptus Astartes in Uw gamende legioen, ontbeerde ik tot voor kort de kennis rondom Uw Space Marine-franchise. In mijn onwetendheid werd ik aangetrokken tot Warhammer 40,000: Space Marine 2 omdat het me aan een andere 'religie' deed denken, degene aangevoerd door ene Marcus Michael Fenix. Men zou mij hierdoor dan ook kunnen beschuldigen van heresy.

Maar na het bestuderen van Uw codex genaamd Space Marine 2 ben ik tot inkeer gekomen en enkele van Uw devote volgelingen binnen Gameliner hebben mij vrijgesproken van heresy en tonen bereidheid om mij toe te laten, onder de voorwaarde dat ik er nimmer over spreek. Maar de schande die ik over mijn Chapter heb afgeroepen en de schaamte die dit bij mij heeft opgewekt, kleeft aan me als het bloed van een Chaos Daemon aan mijn chainsword. Ik zal er alles aan doen om mijn loyaliteit aan U te bewijzen, oppermachtige God-Emperor. Wat dat betrekt deel ik dit lot met één van Uw trouwe Ultramarines, Demetrius Titus. Niet zijn physique - want hij is een boom van een kerel en ik slechts een miezerige game reviewer - maar wel zijn lot.

Salvation earned

Captain Demetrius Titus - de protagonist van het in 2011 verschenen Warhammer 40,000: Space Marine alsook de huidige sequel - kijkt in de gebeurtenissen die aan Warhammer 40,000: Space Marine 2 voorafgingen tegen een soortgelijk lot aan. Dienend als een Deathwatch Black Shield - een vrijwillige positie die hij aannam als boetedoening voor het beschamen van zijn Chapter na onterechte beschuldigingen van heresy - voert Titus op de planeet Kadaku een langlopende strijd tegen een formidabele tegenstander: de Tyranids. Na een onfortuinlijke crash, welke hem scheidt van zijn broeders, staat Titus voor de onmogelijke opdracht: de Tyranids overleven. Het is een taak die hij devoot tracht te volbrengen, maar ook één die hem zo goed als fataal wordt.

Het is middels Rubicon Primaris dat Titus een tweede leven krijgt geschonken door Chaplain Quintus. Een herboren man en nu Primaris Marine wordt Titus - die inmiddels genoeg heeft geboet - weer teruggeplaatst in zijn oude Chapter, de 2nd Company, zij het niet meer als captain en onder de voorwaarde dat zijn verleden een gesloten hoofdstuk is, wordt geschrapt uit de boeken en nimmer meer ter sprake komt. Het zijn voorwaarden waar Titus mee kan leven, waar zijn nieuwe captain - de argwanende Sevastus Acheran - zijn bedenkingen bij heeft en waar zijn nieuwe Broeders - Gadriel en Chairon - tot groot ongenoegen een hoop vraagtekens aan overhouden. Hierdoor vecht Titus niet alleen een fysieke strijd tegen de Tyranids, maar ook een mentale tegen zijn eigen broeders, mannen die hij met zijn leven moet kunnen vertrouwen maar die door de Titus' geheimzinnigheid steeds minder vertrouwen in hem hebben. Het is grotendeels het intrigerende plot rondom deze dubbele strijd, gecombineerd met een geweldige character development en de manier waarop Saber deze gedurende een uur of tien uitrolt, welke Space Marine 2 verheven boven het label 'hersenloze shooter'.

Kill! Maim! Burn!

Toch zijn het vooral de Tyranids waar we in Warhammer 40,000: Space Marine 2 het meeste mee te schaften hebben. De Tyrannic War woedt volop en Titus' strijd met deze extragalactische insectoide xenos is dan ook verre van over. Sterker nog, Titus wordt samen met zijn kersverse broeders terug naar Kadaku gestuurd om daar een evacuatie in goede banen te leiden en de Atra Militarium te ondersteunen in hun offensief tegen de Tyranids. En daarvoor is een goede uitrusting, strijdlust en een strategische aanpak vereist. In Warhammer 40,000: Space Marine 2 worden alle drie aspecten volop gefaciliteerd.

Want naast het verkrijgen van die majestueuze Primaris armor - die van Titus een menselijk fort op poten heeft gemaakt - bieden de wapenkamer aan boord van de Battle Barge Resilient en on-site weapon caches onze protagonist een breed scala aan bolt, plasma en melta wapentuig, alsook een assortiment aan melee wapens, om de zwermende plaag te bestrijden. En laat me je vertellen, het is bijna schandalig hoe veel plezier een mens kan halen uit het uitdunnen van een een Tyranid horde, ongeacht je weapon of choice. Bolt weapons zijn lekker punchy en soms handig voor de long range Tyranids, plasma weapons makes armor go bye-bye in een oogwenk en melta wapens zijn gewoon lomp van dichtbij. Dat geldt ook voor de melee wapens als het iconische Chainsword, Power Sword en Thunder Hammer, die uitermate geschikt zijn om je door een horde heen te hakken wanneer de chaos toeslaat.

En die chaos slaat onherroepelijk toe, dat is een gegeven. Er zijn maar weinig combat momenten in Space Marine 2 die je de tijd geven om het eens eventjes lekker op je gemak uit te vogelen. Want voor je het weet stroomt je scherm vol met Tyranids en wanneer dat gebeurt, heb je weinig tijd om na te denken. Dan is het tijd voor non-stop adrenaline, welke door Saber Interactive extra wordt gevoed door het toevoegen van executions waarvan zelfs de DOOM Slayer nog zou zeggen "gaat 'ie wel helemaal lekker met je?". Deze finishers zijn de kers op de bloedtaart, niet alleen omdat ze gruwelijk zijn, maar ook omdat ze je in penibele tijden een health boost kunnen geven. Het is dan ook fijn dat Gadriel en Chairon stunned enemies - wankelend en wachtend op een slachting - veelal voor jou gereserveerd houden, mits zij door A.I. bestuurd worden in een solo campaign.

To Question is to doubt

En dat is helaas wel een punt waar de Primaris schoen soms een beetje wringt. Warhammer 40,000: Space Marine 2 is overduidelijk een game waarbij Saber Interactive hevig inzet op een co-op ervaring, ondanks de optie om deze solo te doorlopen met A.I. gestuurde teamgenoten. Nu zou ik liegen wanneer ik zeg dat de A.I. slecht is. Gedurende mijn campaign heb ik nooit het gevoel gehad dat ik alles zelf moest doen. Maar het heeft er wel de schijn van dat mijn Broeders van tijd tot tijd vervielen in een ondersteunende rol, iets wat ik vaker aantref in solo gameplay in team-based games. Men schiet wel, maar het lijkt soms meer op supressive fire dan gericht schieten. Dit gevoel werd in mijn sessie versterkt tijdens een missie waarin ik een Tyranid swarm van zendmasten moest schieten voordat deze onherstelbaar beschadigd werden. Deze missie faalde herhaaldelijk omdat mijn teamgenoten dus op van alles schoten, behalve op die zwermen.

Waar ik soms ook mijn twijfels bij had, was het parry systeem, welke een verwoestend effect kunnen hebben mits correct getimed. Middels blauwe flashes tracht Space Marine 2 in combat aan te geven wanneer een parry optie zich aandient, waarop de speler adequaat dient te reageren. Nu weet ik van mezelf dat mijn reactievermogen niet meer is wat het nooit geweest is, maar wanneer pure chaos heerst op het scherm, ben je absoluut niet bezig met het timen van een parry, net als met het rakelings ontwijken van 'oranje' aanvallen. Het is veelal "Kill! Maim! Burn!" en je mag vaak al blij zijn dat de adrenalline je nog rationeel laat denken, laat staan dat je zaken perfect gaat timen.

The Emperor Protects (your game performance)

Het komt dan ook als een zegen van de Primarchs dat deze chaos mijn bescheiden gaming rig niet in de fik heeft laten vliegen. Ik zeg bescheiden, want met een AMD Ryzen 7 5800X en een RTX 4070 - waar een 5120x1440 scherm aan hangt - spreek ik niet direct van een pc waar menig Adeptus Mechanicus een natte pakking van krijgt. Nu is het wel zo dat Warhammer 40,000: Space Marine 2 de gameplay niet in superwide resolutie toonde - tot groot verdriet, dare I say - maar dankzij de limitaties van een 16:9 projectie bleef de game wel heerlijk stabiel draaien, zonder stutter fest zodra de Tyranids en masse het veld op stroomden.

Het zal misschien ook de reden zijn waarom Space Marine 2 geen Unreal 5 tech demo-eske visuals biedt. Ook hier, ik zou liegen wanneer ik zeg dat Space Marine 2 een lelijke game is, maar het werd me hier en daar wel duidelijk dat sommige offers zijn gemaakt om de performance te kunnen waarborgen. Maar goed, geef me dan maar liever een grafisch prima game die heerlijk presteert dan een grafisch hoogstandje op een instabiele vijftien frames per seconde. En je moet maar zo denken, na verloop van tijd vind je het toch niet meer zo erg dat graphics niet fotorealistisch zijn. "The glory we gain blinds us first with its lustre".