Review: We Were Here Forever - De hoofdpijn is het waard Pc

Nee, ik sta zeker niet bekend als de beste puzzelaar van de redactie. Maar ik hou wel van games die een beetje creepy zijn, dus ik mocht toch aan de slag met We Were Here Forever. Gelukkig wilde Anita me graag vergezellen, zodat ik niet in mijn eentje hoofdpijn hoef te krijgen. Benieuwd hoe we de puzzels en de wereld van deze game hebben ervaren? Ik ga het jullie vertellen in deze review van We Were Here Forever.

Hoe ziet een croissant slak eruit?

De game begint met een creepy rijmpje en animaties die me nogal doen denken aan Don’t Starve. Er wordt niet veel uitgelegd over het verhaal, maar dat is ook niet per se nodig als je een beetje bekend bent met de eerdere games uit de serie. De opzet van iedere game is in principe hetzelfde: je moet met z’n tweeën een reeks aan puzzels oplossen om te ontsnappen. Een soort digitale Escape Room dus. In We Were Here Forever begin je alleen in een cel en is je eerste doel het vinden van je partner. Je merkt meteen dat je echt niets in deze game alleen kunt doen, want je loopt beiden tegen een soortgelijke puzzel aan en de aanwijzingen om deze op te lossen zijn alleen te vinden bij de ander. Gelukkig heb je een walkie-talkie waarmee je met jouw medespeler kunt communiceren.

We komen er al snel achter dat het beschrijven van bepaalde vormen en tekens die je ziet toch moeilijker is dan je zou denken. Een ander interpreteert sommige aanwijzingen al snel anders en dan weet je al niet meer of je het nu over hetzelfde hebt. Dit is echt even wennen, maar als je eenmaal een soort gezamenlijke denkwijze hebt gevonden, gaat het steeds beter. En gelukkig bestaan er smartphones waarmee je foto’s naar elkaar kunt sturen als je er echt even niet uitkomt met woorden. Soms helpt het toch echt wel als de ander even mee kan kijken, vooral als de beschrijvingen die je van tekens weet te geven net iets te cryptisch of vreemd zijn. Bij ons kwamen er bijvoorbeeld termen voorbij zoals ‘de drol’, ‘de n met voetjes en voelsprieten’ en ‘de croissant slak’. Dan is een foto soms toch iets handiger.

Samenwerken kun je leren

We Were Here Forever daagt je echt uit, zowel om out-of-the-box te denken als om juist niet te moeilijk te denken. Begrijp me niet verkeerd, de puzzels zijn echt niet simpel, maar wij merkten al snel dat we ze nog moeilijker voor onszelf maakten door te moeilijk te gaan denken. In een vreemde wereld waarin je door magische portalen moet, op de vlucht bent voor een enorme marionet nar en je van de ene in de andere benarde situatie komt, is het soms wel fijn om een beetje makkelijk te mogen denken. Aangezien veel puzzels wat meer tijd kosten, voelt het na een paar uur spelen vaak alsof je eigenlijk maar weinig hebt gedaan. Daarentegen voelt iedere puzzel die je oplost hierdoor ook echt als een grote overwinning.

Het maakt mij erg blij dat er weer steeds meer goede co-op games worden gemaakt. En dan bedoel ik ook echt games die je onmogelijk in je eentje kunt spelen. Met It Takes Two heb ik me heel erg vermaakt en dat heb ik nu ook weer bij We Were Here Forever. Het is gezellig en leuk om samen puzzels op te lossen, maar tegelijkertijd worden je vaardigheden op het gebied van samenwerken op de proef gesteld. Ik zou deze game voor honderd procent aanraden voor teambuilding of iets soortgelijks. Je kunt het namelijk echt niet alleen doen en moet goed communiceren met je partner om door de puzzels heen te komen. Je kunt niet meeliften op het succes van de ander en je kunt ook niet alles in je eentje doen.

Puzzels moeten ook niet makkelijk zijn

De animatiestijl van We Were Here Forever past heel goed bij de sfeer van de game. Het is surrealistisch, maar toch ook weer niet. Een beetje duister, maar daarentegen ook magisch en sprookjesachtig. De muziek die wordt gebruikt sluit daar naadloos op aan, maar is niet te aanwezig. Het blijft redelijk op de achtergrond, wat wel fijn is als je weer eens een beetje vastzit bij een puzzel. Over aanwezige, herhalende muziek is het ergste dat er is als je in een game vastzit. Hier is dus in ieder geval goed over nagedacht. Het zou ook niet bij de sfeer en het verhaal van de game passen als de muziek te aanwezig en te druk zou zijn. Het moet de mysterieuze sfeer en het geheimzinnige karakter van We Were Here Forever natuurlijk wel aanvullen.

De storytelling in We Were Here Forever is weer even sterk als in de voorgaande games in de serie. Hoe verder je komt, hoe meer er duidelijk wordt, al blijft het toch lekker mysterieus. De voice acting is steengoed en zorgt er ook echt voor dat alle personages tot leven komen. Wat eigenlijk heel grappig is, aangezien de personages die je zelf speelt eigenlijk helemaal geen persoonlijkheid hebben. De game laat je echt focussen op alles om je heen, waardoor je nog meer het gevoel hebt dat je echt in het verhaal zit. Er zijn eigenlijk weinig negatieve dingen die ik kan zeggen over We Were Here Forever, afgezien van het feit dat er misschien iets duidelijkere hints in hadden gemogen wanneer je vastzit bij een puzzel. Aan de andere kant is de charme van de game ook wel dat je juist op een bepaalde manier moet gaan denken om de puzzels op te lossen.