De Rondvraag: Gehate games waarvan wij juist houden

Iedereen heeft het weleens meegemaakt: Je hebt een game lief die door de rest van de wereld wordt uitgekotst. Soms is het niet eens goed uit te leggen waarom je die gehate game zo tof vindt. Soms is het duidelijk een "guilty pleasure": je weet dat er veel gebreken zijn, maar dat interesseert jou geen zier! Dit keer hebben wij de vinger op de pols gelegd om uit te vinden van welke games wij juist houden, terwijl de rest van de wereld deze titels voornamelijk gebruikt als onderzetter.

Peter met Dead Space 3

Geen enkele gamereeks weet enkel juweeltjes uit te poepen, of er zit in elk geval een verschil in de hoeveelheid karaat. De meningen lopen per sequel ook vaak steeds verder uiteen. Silent Hill wist na het vierde deel nooit meer de originele genialiteit te evenaren, al zijn de games bij lange na niet slecht. Wat een typische game is waar veel kritiek op is, terwijl ik dit compleet ongegrond vind, dan is het wel bij Dead Space 3. De game is geregeld grimmiger dan het tweede deel en heeft juist in het begin en op het eind meer de sfeer van het alom geliefde eerste deel. Maar vanwege de idioot overdreven backlash op de volledig te negeren (en voor luie gamers erin gezette) micro-transactions, kwam de game gelijk in een kwaad daglicht te staan. Ik raad iedere horror-afficionado aan om de game nog eens een kans te geven, want het is een geniaal goeie titel.

Rebecca met Murdered: Soul Suspect

Dit was voor mij één van de makkelijkste vragen die ik ooit heb moeten beantwoorden. Ik vind namelijk - ik durf het haast niet te tikken mensen - Murdered: Soul Suspect een machtig mooie game. In deze game neem je de rol aan van een detective die binnen de eerste minuut nog doodgaat. Echter niet volledig hoor, maak je geen zorgen. Vastberaden om zijn missie af te ronden verschijnt de beste man in geestvorm. Geen mens kan hem zien, maar monsters wel en dat zorgt voor een kat en muis-spel in combinatie met wat detectivewerk. Ook komen er natuurlijk voordelen bij, zoals het verschuiven door elke muur en daarmee elk gesprek meekrijgen. Fantastisch. Nog nooit ben ik iemand tegengekomen die het naast mij ook een toffe game vindt en dat verbaasde me echt ten zeerste. Ik kocht de game toen deze net uitkwam in 2014 en heb hem zowat in een ruk uitgespeeld datzelfde weekend. Daarna ging ik het internet eens op en kwam ik erachter dat veel mensen mijn mening niet delen. Ik heb blijkbaar een slechte smaak, maar hey.. ik ben er toch trots op!

Kees met Arcania: A Gothic Tale

De Gothic-games hebben altijd mijn interesse gehad. Deze Duitse RPG-serie was misschien niet volledig gepolijst en behoorlijk hardcore. Door de interessante omgevingen, quests en keuzevrijheid werden de games toch enorm geprezen. Dat veranderde echter bij het vierde deel, dat bij een andere ontwikkelaar werd geplaatst. Arcania: A Gothic Tale was vrij eenvoudig in zowel opzet als moeilijkheid, en had weinig meer te maken met de Gothic-serie. Ondanks dat heb ik me uitstekend heb vermaakt met de game. Het is namelijk wel eens fijn om een ouderwetse RPG te spelen. Daarnaast komen er tegenwoordig zoveel goede games uit dat het ook wel eens lekker is om op een goed tempo door een RPG heen te kunnen lopen. De combat is prima in orde, er zijn genoeg wapens en outfits, en de muziek blijft heerlijk in je hoofd zitten, wat altijd een goed teken is. Arcania: A Gothic Tale mag dan door de pers en een hoop fans van de serie zijn verguisd, maar ik heb me uitstekend met deze RPG weten te vermaken.

Patrick met Assassin's Creed

Volgens de puristen onder ons is het nog steeds één van de betere Assassin's Creed-games (op de Ezio-serie na), maar een flinke bult gamers heeft het origineel uit 2007 niet zo verschrikkelijk hoog zitten. Ik hoor maar al te vaak dat het een “veredelde tech demo” is, een voorproefje van 'things to come', maar ik geef daar echt zero fucks om. Voor mij is het verhaal van Altaïr Ibn-La'Ahad – een naam die je het beste kan uitspreken met een achterlijk hete bitterbal in je giechel – nog steeds focking epic, om over Desmond Miles' perikelen nog maar te zwijgen. Ja, het was allemaal wat repetitief en het bevatte meer bugs dan de grond van een gemiddeld kerkhof, maar voor mij is Assassin's Creed altijd nog “mijn kindje”. Volgens velen een lelijk kindje, maar wel erg lief.

Uiteindelijk valt er over smaak niet te twisten. Zolang jij er zelf lol aan beleefd, waarom zou je je eigenlijk iets aantrekken van andermans mening? Wij horen graag welke "gehate" games jullie een warm hart toe dragen!