De Rondvraag: Welke game is beter geworden bij een tweede keer spelen?

Sommige games zijn vanaf het moment dat je deze opstart meteen geweldig. Alles in de game werkt optimaal, ziet er goed uit en het verhaal sleurt je mee naar een exotische of buitenaardse locatie om een geweldig avontuur te beleven. Natuurlijk is de tegenovergestelde ervaring ons ook welbekend, maar soms oordeel je te snel, was je niet in de juiste stemming of was je er nog niet klaar voor. Wat de reden ook moge zijn sommige games verdienen een tweede kans, omdat ze misschien toch tot de eerste categorie te behoren. Onze redactie heeft ook weleens te snel geoordeeld en doen uit de doeken waarom ze tot inzicht zijn gekomen.

Claudia probeert het opnieuw met Stardew Valley

Je gelooft het misschien niet, maar Stardew Valley vond ik de eerste keer dat ik de game speelde echt flink ruk. Ik begreep het hele doel van de game niet en het ontbrak aan alle kanten aan een tutorial. Ik legde de game een tijdje weg en besloot het na een paar maanden weer op te pakken. Ik had een aantal zeer zenuwslopende potjes Payday 2 achter de rug en besloot even een casual game te spelen om m’n bloeddruk wat omlaag te krijgen. Na een uurtje spelen, begreep ik dat Stardew Valley bedoeld is om gewoon chill te spelen en lekker te doen waar je zin in hebt. Ik kon de game nu eindelijk waarderen voor wat het was. De uren verstreken en ik begon het steeds leuker te vinden om mijn boerderijtje uit te breiden en de dorpsbewoners te leren kennen. Inmiddels heb ik enkele honderden uren, verspreid over meerdere platformen, in deze game zitten en staat het zeker in mijn top tien van favoriete games.

Rudy doet het met Rainbow Six Siege

De eerste keer dat ik besloot om Rainbow Six Siege een slinger te geven, raakte ik totaal in paniek. Geen vrienden om me heen, spannende gameplay en een te hoge instapdrempel wanneer je solo speelt. Al snel werd het mij te spannend en besloot ik om de game terug in het hoesje te tiefen en mij voor te nemen om Siege nooit meer op te starten. Tot vorig jaar dan. Toen viel ineens het kwartje en zag ik dat het Ubisoft’s tactiek is om zoveel mogelijk vrienden te enthousiasmeren. Nou chapeau, want in mijn geval is het gelukt. Meermaals in de week zweep ik mijn squad op en maken we de meta van Rainbow Six onveilig. Sindsdien is Rainbow Six Siege zo’n typische game die nooit van mijn PlayStation verdwijnt.

Timo gaat voor The Legend of the Elder Scrolls 4: Oblivion

Bethesda verdient weer wat liefde, ook al is het misschien om een game waar de meningen toch al weer verdeeld zijn in vergelijking met Skyrim. Plus, daarbij was ik onbevangen in dit deel gestapt, omdat ik nog nooit de voorgangers had gespeeld. Afijn, The Legend of the Elder Scrolls 4: Oblivion vond ik maar een moeilijke game om in te komen. De mechanieken waren mij eigenlijk onbekend. Ik maakte dus de verkeerde keuzes en het schoot daarom niet echt op met het levelen om daarmee de game te kunnen trotseren in de moeilijkere gebieden en quests. Maar mijn pc crashte destijds en ik moest een nieuw systeem bouwen. Dit werd een krachtiger systeem (toen werd er nog niet gesproken over CUDA-cores jongens). Oblivion draaide bij mij dus nog niet eens echt supergoed of mooi. Totdat mijn pc dus even een fikse boost kreeg, zodat ik alle grafische toeters en bellen voluit kon zetten, op mijn 16:9 scherm. Nee, toen had je nog veelal 4:3 CRT monitoren. Maar niet alleen werd de tweede, maar ook de derde en vierde keer spelen echt een feest. Ik werd steeds beter in de game, alle trucjes en handigheidjes wist ik inmiddels en ik had zelfs een guide gekocht om echt alles eruit te halen. Ik kan de game wel dromen en is dit voor mij een parel die bij meerdere malen spelen beter is geworden.

Delano deed een tweede poging met The Legend of Zelda: The Minish Cap

Normaal gesproken ben ik niet iemand die een game meerdere malen uitspeelt. Hetzelfde heb ik overigens met films en boeken: na één keer kijken en lezen ben ik er eigenlijk wel klaar mee. Oke oke, met Harry Potter en Lord of The Rings als uitzondering op de regel. Maar een game die ik na een tweede keer beter vond, was The Legend of Zelda: The Minish Cap. Dit is sowieso één van mijn favoriete games aller tijden. Toen ik deze game voor het eerst speelde, zat ik nog op de basisschool. Mijn kennis van de Engelse taal was uiteraard nog van de onderste plank, waardoor ik veel verhaallijn en informatie miste. Toen ik deze game twee jaar geleden eens onder het stof vandaan haalde, begon het avontuur in deze game voor m’n gevoel eigenlijk pas voor het eerst. Ditmaal was ik namelijk met m’n zwaard aan het rammen, maar begreep ik ook daadwerkelijk de context van de game. Sowieso ging ik sneller door de game heen, omdat ik ditmaal beter begreep wat ik moest doen. En dat gaf me toch wel een magisch gevoel. Ook in 2017 , toen ik de game weer opstartte hadden we al grafische wondertjes al leren kennen. Neem een the Witcher III als voorbeeld, die was immers allang uit. Maar ondanks de oude graphics, die natuurlijk allang beneden de standaard liggen, kon ik het grafische aspect van deze GameBoy-titel erg waarderen. Ja, zelfs dat viel me niet tegen de tweede keer.

Heb jij ook een game die je in eerste instantie niet interessant vond, maar die bij nader inzien toch in je lijst met topgames is gekomen? Laat het ons weten in de comments.