Het was beslist niet met plezier dat Agony door Patrick bepaald niet de hemel in werd geprezen. Dit ging, ironisch genoeg, gepaard met veel pijn. Ook ik voel deze kwelling. Agony wist voor ons de grimmigheid van games als de Silent Hill serie, Alien Isolation en Resident Evil VII op te wekken, zoals maar weinig games dit tegenwoordig doen. Toch is er nog plek voor verlossing, in dit vagevuur waar Agony zich in bevindt. Leest gij hier mijn pleidooi, oh zondaars.
Digitale Patches
Ik heb al menig column in het verleden besteed over digitalisering, en dat ik niet blij ben dat er zoveel enkel digitaal uitkomt. Toch brengt het ook veel voordelen dat we nu onze speelapparaten permanent online hebben. Zo komen er meer niche, unieke games uit tegenwoordig, waaronder dus ook Agony. Zonder kickstarter en de mogelijkheid tot digital only, had deze hel nooit het daglicht gezien. Nu is Agony helaas bij release eigenlijk nog verre van polished, en is het meer op bèta-test niveau blijven steken. Gelukkig kan je internetverbinding ook als een permanent infuus kan gelden, waardoor een game kans krijgt op een hersteloperatie. Dat heeft Agony hard nodig, en dat verdient de game en zijn volgelingen ook. Agony spuit bloed uit zijn ogen en oren van potentie.
Oldskool gameplay
Dit klinkt net als het soort smoesjes die de Apple Elite bedacht toen bij een nieuw iPhone model je er in het begin niet mee kon bellen. De game speelt en voelt oldskool aan, en dit kun je juist ook omarmen als een voordeel. Dit is ook duidelijk expres, al is het maar deels. Zo houdt Agony je handje niet vast en is het ouderwets moeilijk. Maar grafisch gebeuren er zo nu en dan rare dingen, de hit-detectie is slecht en er zitten veel bugs in. Afgezien van dat hiervan veel zal worden gefixt waarschijnlijk op den duur, is het ook zo dat we wel erg verwend zijn geraakt met polished games. Slinger maar eens een PS2 titeltje aan, en je merkt ineens dat je wel erg gepamperd bent inmiddels.
Unieke grimmigheid
Het grootste pluspunt en selling point van Agony. Je zit in de absolute hel. Je waant je langzaam en onzeker door een letterlijk duistere wereld vol ellende, misère en angstaanjagende taferelen. De game weet daarin veel detail aan te brengen, met bewegende muren gemaakt van botten, handen en koppen, demonen die in de verte massa's mensen aan het tergen zijn en overal huilende en krankzinnige mensen. Ik heb een redelijk dikke huid hiervoor, maar het is een heus compliment naar de makers dat ik toch echt geregeld een grimas trok of een rilling over mijn lijf kreeg.
Het valt niet te ontkennen dat Agony af en toe op de verkeerde wijze zijn naam "eer" aan doet, maar toch heeft de game ook echt veel goeds in zich. De game zal nog wel écht flinke updates moeten krijgen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit gebeurt. Tot die tijd grim ik nog maar even door in deze Ps2 throwback stijl. Ook al voelt dit soms als een hels karwei vol zelfkastijding...
Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One
