Drie van die: Redenen waarom Tomb Raider belangrijk is voor de gamegeschiedenis

Aankomende week komt Shadow of the Tomb Raider uit. Hoewel ik niet alle games heb gespeeld, heb ik gelukkig de betere delen in de serie niet gemist. Dit zette mij aan het denken. Deze serie is vandaag de dag niet meer weg te denken bij de meeste gamers. De meesten hebben één van de delen wel eens gespeeld of hebben op zijn minst van Lara Croft gehoord. Zijn het niet de games, dan is er nog een kans dat je één van de films wel hebt gezien. En om de significantie van de serie aan te geven, heb ik daarom dit artikel gewijd aan drie van die redenen waarom Tomb Raider belangrijk is voor de gamegeschiedenis.

Vrouwelijke lead in een succesvolle game

Tomb Raider is oorspronkelijk op de PlayStation, SEGA Saturn en pc uitgekomen in 1996 alweer. Dit is dus 22 jaar geleden en in deze twee decennia zijn we enorm verwend. Tevens zijn onze gedachten veranderd over hoe we naar games kijken. In die tijd hadden actiegames voornamelijk mannen in de hoofdrol. Dit was dus niet per se de eerste game met een vrouwelijke hoofdrolspeelster, maar wel de eerste game met een dermate groot succes. Weg was de gespierde macho die al knallend zijn weg baande door de verschillende levels. We hadden nu een lenige vrouw, die ook nog eens zeer sterk was en haar ahum, mannetje stond. Een echte powervrouw in een tijd waar dit echt niet als gewoon werd gezien. Uiteraard kan ik niet ontkennen dat haar buste vanaf dag één al hét gespreksonderwerp was, helemaal dankzij de nuderaider-patch. De verhoudingen waren onproportioneel sexistisch, maar dit was juist een grote bak reclame voor de game. Dus tja, dat dan nog wel.

3D adventure game perfect voor die tijd

Je moet je voorstellen dat 3D in die tijd totaal eigenlijk geen vanzelfsprekendheid was. De enige console echt gebouwd voor dit doel was de Nintendo 64. De SEGA Saturn én PlayStation zijn eigenlijk gebouwd met deels 2D in gedachten. Dit weerhield ontwikkelaars er niet van om wonderlijke dingen te doen met de PlayStation. Wat Crystal Dynamics met Core Design heeft geflikt, is een waar huzarenstukje. Volwaardige 3D omgevingen waarin je alle assen kon bewandelen. Dus, naar voren, achteren, op en neer. De besturing was niet geheel top, maar dat deerde niemand. Je had alle vrijheid om je weg te vinden door de tombes en puzzels op te lossen zoals nog weinig games konden. Want, de enige echte game waarmee je het kon vergelijken was Super Mario 64. En die was een slechts half jaar ouder. Grafisch en technisch werd alles uit de kast getrokken. Misschien kan je de flikkerende en korrelige textures nog wel herinneren. Of al die naden van alle polygonen die afzichtelijk waren. Toch werd dit haast onmogelijk geacht op de 32-bit machine. Door veel trucjes en foefjes kregen ze het toch voor elkaar. Maar het is gameplay boven graphics toch?

De start is iconisch genoeg voor een reeks

Het introfilmpje is vandaag de dag gewoon hilarisch te noemen zo slecht dat het is geanimeerd. Maar toen was dit gewoon FMV van de bovenste plank. We kregen meteen een aantal elementen voorgeschoteld waaronder een mysterieuze relikwie, een vrouw achter een zonnebril met Brits accent en uiteraard een vijandige dame als tegenstander. Elementen die volwassen aanvoelden en dit speelde juist de doelgroep die de PlayStation creëerde, zo goed in de kaart. Het grote succes van de PlayStation was mede te danken aan deze game en vice versa. Was de game zo iconisch geworden zonder de PlayStation? Misschien, maar niet zo groot. Ik kan in ieder geval niet wachten tot het nieuwste deel. Een deel dat 22 jaar later uitkomt en als serie inmiddels 18 verschillende games kent. Maar weinig franchises redden dit.