Gameseries: Silent Hill

Survival Horror is een redelijk jong genre als je het vergelijkt met de platformer. Eigenlijk was het Alone in the Dark in 1992 dat voor het eerst Survival Horror introduceerde. Vervolgens kwam Resident Evil dat vooral het blood & gore effect gebruikte om mensen te laten schrikken. Naarmate we meer blood & gore zien, raken we er ook steeds meer aan gewend. Hoe kun je mensen nu nog laten schrikken, ze op het puntje van hun stoel laten zitten van spanning? Konami wist het antwoord en dat antwoord was Silent Hill.

In de eerste Silent Hill speelde je met Harry Mason die zijn dochter kwijt is. Op zich niet een heel origineel plot als we er nu over nadenken, maar toentertijd was dat plot nog niet vaak in een game gebruikt. Later kwam daar ook nog een sekte bij, maar zelfs zonder die sekte wist je het eigenlijk al: Silent Hill is geen fijne plek om te zijn.

Wat Silent Hill zo bijzonder in zijn soort maakt is de manier waarop het gepresenteerd wordt. Zodra je de game begint zit je er gelijk middenin. Ook de personages helpen erg mee met de sfeer en het verhaal. Al de personages zijn stuk voor stuk zo disfunctioneel, dat ik me soms afvraag of ze wel echt zijn en daarin zit ook de kracht van Silent Hill. Kun je de realiteit van dromen onderscheiden?

Silent Hill 2 gooit het verhaal over een andere boeg. Konami zelf had ook door dat de hele sekte om het dorp heen op zich niet zo relevant was. Het was het dorp zelf dat zo gestoord is. In Silent Hill 2 wordt dat extra benadrukt. James Sunderland komt naar Silent Hill als hij een brief krijgt van zijn vrouw of hij daar naartoe wil komen. Het gekke is dat zijn vrouw allang dood is. Toch gaat James erheen om te kijken of hij er wat kan vinden. Zodra hij daar is stuit hij op een gruwelijke waarheid.

Silent Hill 2 was de eerste Silent Hill op next-gen consoles van die tijd. De game verscheen op de PlayStation 2, Xbox en pc. Silent Hill 2 maakte al zijn verwachtingen waar en zorgde opnieuw voor flinke hersenspinsels. Het was ook dit deel dat vorm gaf aan de legende van het dorp en dat de meest lugubere eindbaas ooit introduceerde; Pyramid Head. Pyramid Head is eigenlijk het logo van Silent Hill 2. Wie en wat hij precies is, daar zul je zelf achter moeten komen, maar als je hem tegenkomt heb ik slechts één tip voor je: Ren, ren zo hard je kan.

In Silent Hill 3 speelt voor het eerst een vrouw de hoofdrol. Dit is ook de tweede keer dat er een Silent Hill begint met een droom en dat zet de sfeer altijd goed neer. Heather wordt wakker in een cafetaria in een winkelcentrum en belt haar vader op om te zeggen dat ze naar huis komt. In de tussentijd wordt ze achtervolgd door een detective die iets weet over haar geboorte. Heather vertrouwt het niet en vlucht voor hem. Dan start de tragedie voor Heather, waarin ze achterhaalt wie ze echt is.

Dit deel keert weer terug naar het verhaal van deel 1. Het verhaal met de sekte en hoe Heather daar aan verbonden is. Op zich is hier niets mis mee, maar het dorp waarmee in de titel gepronkt wordt, is niet meer zo belangrijk. Silent Hill 3 begint niet eens in Silent Hill. Ook wordt er steeds meer een slecht gameplayelement duidelijk. De besturing was nog steeds achterhaald in Silent Hill 3. Een fout waar meer Japanse producties last van hebben. De gevechten waren bijvoorbeeld nog steeds heel saai. Silent Hill wil daar dan ook niet de nadruk op leggen, maar om de game boeiend te houden zijn gevechten een must.

Silent Hill is ook heel typerend als het gaat om puzzels. Deze zijn vaak zo onlogisch mogelijk in het begin, maar zodra je de puzzel opgelost hebt, is het allemaal heel logisch. Hoe kunnen bijvoorbeeld een wassen beeld en een halfrond voorwerp een deur openen? Dat en nog veel meer van dat soort puzzels kun je verwachten in een Silent Hill.

Na Silent Hill 3 ging het bergafwaarts met de franchise. Silent Hill 4: The Room was nog redelijk interessant door het concept dat er ineens een gat in je kamer zit dat je naar donker gelegen plekken bracht. Helaas was de besturing zo tergend dat Silent Hill 4 maar lage cijfers kreeg. Daarna stopte Team Silent, de huisontwikkelaar van Konami, ermee. Konami zelf dacht daar anders over. Zij lieten andere ontwikkelaars een Silent Hill maken.

Allereerst was er Silent Hill Origins, dat ontwikkeld werd door Climax. Hoewel dit deel redelijk goed was, had het niets bijzonders onder de leden. Vervolgens kwam Double Helix met Silent Hill: Homecoming. Voor mij is dit deel echt een dieptepunt in de franchise. De besturing was afschuwelijk; opeens waren er functionele sidekicks die je konden helpen. Over het algemeen voelde Homecoming niet aan als een echte Silent Hill. Daarna maakte Climax opnieuw een Silent Hill. Silent Hill: Shattered Memories hervertelde het verhaal van de originele Silent Hill, maar wel met een eigen twist. Ik werd redelijk blij van dit deel, omdat elke actie die jij doet consequenties heeft voor je toekomstige acties.

Een paar dagen geleden is er een nieuwe Silent Hill aangekondigd voor de next-gen consoles. Silent Hill 6 wordt ontwikkeld door Vatra Games, een studio in Tsjechië. Verder is er nog niet veel bekend over de game. Ik hoop in ieder geval dat deze game de vieze nasmaak van de vorige delen weg kan nemen!