Opinion: Deadication

Mijn laatste column werd niet veel gelezen. Het foutieve bericht dat er die week geen column zou zijn werd zelfs heel wat meer bekeken*. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dit soort feiten mij niet veel motivatie gaven vol overgave te beginnen aan deze die je nu leest. Zal ik het dan maar opgeven, of gewoon schouders eronder en er toch maar een vette column van proberen te maken?

Overgave en dedicatie zijn in een creatief proces dan ook zeer belangrijk. De beste boeken, films en games zijn altijd degenen waarbij ik helemaal in het verhaal, de setting en de sfeer opga en wordt meegesleept. Toch blijft dit nog altijd een relatief zeldzame ervaring. Komt dit door mijn kritische, alternatieve smaak en volgens velen nogal bizarre blik die ik op de wereld heb, of zijn er nogal veel creaties die gewoonweg niet goed zijn?

Kotick: Dè geldjagende slager van al uw creativiteit.

De doeleinden van een game
Maar voordat je daar antwoord op kunt geven moet men zich eerst het volgende afvragen: Voor welke doeleinden maak je uiteindelijk je product? Ga je ervoor om jouw visie neer te zetten, omdat je gewoon een goed en origineel concept wilt laten zien aan de wereld, of ga je voor het grote geld? Maar zo zwart/wit hoeft het natuurlijk niet te zijn. Je kunt immers ook allebei doen toch? Een dikke actiegame met characters van IQ boven kamertemperatuur en een diepgaand verhaal? Een horror-survival game zonder clunky controls? Een goede game aan de hand van een film?

Klinkt niet onredelijk, maar laten we eerlijk zijn, deze dingen komen zelden voor. Games van films zuigen bijna altijd, en de meest inventieve en originele games komen dikwijls niet eens in de buurt van de top 3 best verkocht, al poppen ze soms heel even op in de top 10. Maar is er dan iets mis met Call Of Duty en Gears Of War bijvoorbeeld? Eigenlijk niet, want men heeft bij deze games precies datgene gemaakt wat men wou, en heeft daar tegenover de consument nooit voorgelogen.

Money Warfare 3

Het pijnlijke gedeelte
En nu komen we dan bij het pijnlijke gedeelte. Wanneer men pretendeert dat een game iets is wat het niet is, wordt het pas een frustrerende ervaring. Of wanneer men een gelieve gamereeks langzaamaan laat veranderen in een drol, die wij dan huilend een zeemansgraf mogen geven door de plee. Dit betekent ook vrijwel altijd in die gevallen dat de makers niet met hart en ziel eraan gewerkt hebben, of als slaaf van de geldbazen een artistiekloze cashcow op de markt moesten brengen.

Dan heb ik zelf nog altijd liever dat een game zijn ruwe randjes nog heeft, maar wel met liefde is gemaakt. Zo is Deadly Premonition een game die meer gebreken heeft dan dat je kunt tellen, maar blijft toch echt zeldzaam briljant. Vaak zijn het ook games waarbij de makers tenminste iets anders durfden (proberen) te maken (Katamari). Gelukkig wordt soms zo'n unieke titel juist een gigantisch succes (Shadow Of The Colossus), wat dan weer als gevolg heeft dat iedereen het gaat na-apen (GTA 3). Maar of het nu in grote of kleine getalen is, goeie en slechte games zullen nooit verdwijnen.

Deadly Premonition: Raar, lelijk, clunky en toch briljant

Tot slot
Welke games vinden jullie zelf uitgebuit en zielloos (geworden of altijd al geweest), en welke titels vonden jullie nu juist ondanks alle haken en ogen eraan toch echt hart en ziel hebben? Ik hoor het graag!

*Neem het je niet kwalijk hoor Alex! Hou nog steeds van je, alleen ietsje minder maar :P