Preview: Marvel Spider-Man

Mijn passie voor Spider-Man staat in lichterlaaie sinds mijn bezoek aan PlayStation van afgelopen week. Nadat ik een aantal uur heb mogen steken in Marvel’s Spider-Man, wat eigenlijk een reboot van een reboot in handen van niemand minder dan Insomniac Games is, is mijn liefde voor de spinnenheld herrezen als een feniks uit zijn as. Insomniac Games is een ontwikkelaar met een indrukwekkend C.V.. Is het dan ook een wonder dat deze game uitermate is bevallen? Nee, zeker niet. De reden voor mijn herboren passie is dat echter wel. Het zijn niet de uitstekende graphics, of de vloeiende combat die mij weten te overtuigen. Nope, het is juist datgene wat je niet direct ziet dat weet te overtuigen.

Weg met de origin!

Laten we beginnen bij het begin. Nouja, technisch gezien is het niet het begin. Marvel’s Spider-Man speelt zich namelijk acht jaar na de origin story af. Godzijdank, de spinnenbeet hebben we immers vaak zat voorbij zien komen. Insomniac plaatst je juist in de huid van een meer volwassen Peter Parker. Geen Peter die plaatjes schiet voor de Daily Bugle terwijl hij wordt uitgekafferd door J. Jonah Jameson, maar een Peter die afgestudeerd en wel in een laboratorium werkzaam is. Hij is volgroeid in zijn rol als Spider-Man en kent de slagen van de zweep inmiddels als geen ander. Dat wil dus zeggen dat we niet starten met een klungelige tiener, maar met een jongeman die op het hoogtepunt van zijn kunnen de straten van de stad veilig weet te maken.

Op een vrij natuurlijke wijze maak je kennis met Peter Parker, zijn alter ego Spider-Man, diens vijanden en diens naasten. Iedereen speelt een andere rol. Insomniac heeft het namelijk voor elkaar gekregen om de vrije hand van Marvel te krijgen. Dat wil zeggen dat we geen wulpse Mary-Jane en saaie Aunt May zien, maar een badass roodharige en een avontuurlijke oude dame krijgen. Opvallend is de grote hoeveelheid tijd die je doorbrengt als Peter Parker. Daarbij neem je niet enkel controle over Peter, en diens alter ego, maar ook als onderzoekend Daily Bugle-journalist, Mary-Jane Watson. Het is dus een mengelmoes waarbij je je als Peter voornamelijk focust op diens carrière, vrienden en onderlinge relaties, waarbij je als Mary-Jane op onderzoek uitgaat en als Spider-Man links en rechts een pak slaag uitdeelt.

Smooth as butter

Het is natuurlijk niet de eerste keer dat we een Spider-Man-game krijgen. Op de PlayStation 2 heb ik namelijk al kennis mogen maken met het uitstekende Spider-Man 2, waarbij vooral de open wereld en het slingeren erg sterk waren. Het is duidelijk dat Insomniac erg veel tijd in de wereld en de manier waarop je die doorkruist heeft gestoken. Het slingeren tussen de gebouwen door, het verkennen van de stad en het free-runnen langs obstakels loopt soepel in elkaar over en het voelt vooral erg natuurlijk aan. De open wereld zit bomvol collectibles en kleine zijmissies, maar om deze te ontdekken op de map, dien je eerst de politie’s broadcasting torens te kalibreren. In ieder gedeelte van Manhattan zijn er een aantal te vinden. Bij activatie tover je backpacks, street crimes en landmark fotomogelijkheden tevoorschijn op de indrukwekkend grote kaart.

Ook het vechten verloopt lekker soepel. Als je een Arkham-game hebt gespeeld, dan ga je niet bijzonder veel moeite krijgen met deze controls. Dankzij de spidersense ben je middels een indicator boven Spidey’s hoofd bijvoorbeeld in staat om vijandelijke aanvallen te herkennen en te ontwijken, net zoals de indicator boven Batman’s hoofd in de Arkham-games. Spider-Man zou echter Spider-Man niet zijn zonder een aantal speciale foefjes. De plakkerige webben bieden de mogelijkheid om vijanden bijvoorbeeld naar je toe te trekken, rond te slingeren of vast te plakken. Insomniac Games is gek op gadgets, kijk maar naar Ratchet & Clank, en ook die zitten natuurlijk verwerkt in de game. Zo ben je in staat om bijvoorbeeld trip mines te plaatsen of om webbommetjes naar de vijand te schieten om ze zo direct tegen een muur te plakken. De frontale confrontatie is echter niet altijd de meest verstandige optie. Via balken, ventilatieschachten en natuurlijk het luchtruim ben je in staat om vijanden ongezien in je web te vangen. Laf, maar effectief zullen we maar zeggen!

Verandering van spijs doet eten

Een echte Spider-Man-ervaring heb ik naar mijn mening al eerder gehad. Ik weet hoe het is om tussen de gebouwen van Manhattan door te slingeren. Ik weet hoe het is om op de top van het Empire State Building te zitten. Ach, ik weet zelfs hoe het is om de verdrinken in de vijver van Central Park. Wat ik nog niets wist, is hoe ik me zou voelen als ik Peter Parker was. Iemand die worstelt met zijn alter ego en de ontdekking van zijn leven na Spider-Man. Dat is wat Marvel’s Spider-Man naar mijn mening uitstekend projecteert. Peter heeft de droom om niet enkel Manhattan een betere plaats te maken. Nee, als Peter Parker is hij wellicht in staat om de hele wereld een stuk beter te maken. Spider-Man blijft echter nodig en daardoor moet Peter constant kiezen tussen twee persoonlijkheden. Enerzijds is hij in staat om de stad nu te helpen, maar dat doet afbreuk aan zijn tijd als Peter Parker waarin hij de hele wereld kan helpen.

Juist die tweestrijd is wat deze game interessant maakt. Daarbij speelt het ook onwijs in de game’s voordeel dat we acht jaar na de welbekende beet spelen. De personages zijn allemaal anders. Ze lijken haast gegroeid in persoonlijkheid wat het een beetje een volwassener gevoel geeft. Natuurlijk zit de typerende humor van Spider-Man in de game, maar het voelt op geen enkele manier kinderachtig aan. De actie is snoeihard en de flexibiliteit tijdens het vechten laat optie open tot improvisatie. Iets wat perfect past bij een volwassen franchise.

Voorlopig oordeel van Rudy Wijnberg

Mijn eerste ervaring met Marvel’s Spider-Man is er een geweest om niet snel te vergeten. De game zit uitstekend in elkaar en je ziet Insomniac’s passie doorsijpelen in de game zelf. Het hele open wereld gebeuren oogt en voelt erg tof, maar er is nog steeds een grote kans dat dit gaandeweg het spelen tot verveling gaat leiden. Het verhaal is echter erg goed en het is vooral fijn dat we weer wat unieks van onze friendly neighbourhood Spider-Man zien. Ook de bijrollen worden prachtig vervuld en de voice acting is van de bovenste plank. Marvel heeft met diens eisen een hoge lat voor Insomniac weten te leggen, maar de ontwikkelaar toont aan deze lat eenvoudig te passeren. Inmiddels heeft de game een gouden status gekregen en ik kan dan ook niet wachten om op 7 september mijn Spider-Man pyjama aan te trekken en mij dagenlang in huis op te sluiten.