Preview: The Last of Us

The Last of Us. Vorig jaar aangekondigd als dé klapper der klappers. Het had toen ook aangekondigd moeten worden op de klapbeurs van de wereld: de E3. Het gebeurde iets later, maar dit jaar heeft de game de beurs wel gehaald. Hier toonde Sony eindelijk gameplay. Eerste indruk: dit hebben we al gezien, maar dan in de voorgaande Uncharted games. Tweede indruk: dit gaat verder dan je natste droom over Scarlett Johansson. Of over iemand anders.

Een land van verderf
Het begon kalmpjes met klauter-spring-en-keukenwerk. Jij bent een grijze beer die waarschijnlijk nog nooit onder druk heeft moeten moorden. Wat jij achter je kont aan hebt huppelen is anders. Een meisje genaamd Ellie volgt je overal waar jij gaat, en niet als een inspiratieloos stuk stront, maar als levend mens. Zij is bang, ongeveer vijftien jaar oud en kent geen leven anders dan de huidige anarchie.

Oh, wacht. Even uitleggen. Er heeft een epidemie (van wat? geen idee) een aantal jaar terug plaatsgevonden wat een flink gedeelte van de aardkloot heeft omgetoverd in een land van 'verderf'. Jij bent een overlever, je kleine metgezel ook, en samen moeten jullie er doorheen. Voedsel vinden, wapens verzamelen en vooral blijven leven. Ellie werd geboren in de beginjaren van de epidemie, en jij als ervaren dikzak niet. Dat zorgt dus ook voor politieke en filosofische gesprekken tussen de twee.

Enfin, het klauterwerk. Bus op, raam door en je bent in een appartement. Gelukkig heeft Sony niet te lang bij springen en vallen stilgestaan, want dan was de presentatie zo weer vergeten. Dat was niet het geval. En weet je waarom? Omdat het goddamn bruut was.

Keep it together!
Even wat duidelijk krijgen: dit is geen honderd in een dozijn shooter. Dit is een third-person knaller met een band. Al vanaf het begin was het duidelijk dat Ellie echt om de man geeft (naam vergeten, is ook wel mysterieus geneveld) en hem ook wil helpen. Dat zorgt voor en meer diepgang en logische dialogen.

Dit zegt genoeg, niet?

Wanneer jij met je vier kogels rijke revolver iemand vol door zijn knoeper ramt, is Ellie even van haar apropos. Ze begint te snikken en krijgt kokhalsneigingen. Dat betekent niet dat je wordt opgehouden door onze schoonslaapster, maar je ziet het wel. Een Just keep it together! is dan ook wel geplaatst. Er zijn conversaties en gameplay-elementen die de relatie tussen de twee goed laten zien.

How does that shotgun taste? Isn't it lovely?
Gameplay? Huh? Ja! Gameplay ja. Jij gaat als arme stakker het appartement in (om eten te zoeken), maar in plaats van voedsel, kom je een groep jongelui tegen die jou het liefst dood ziet. Waarom? Geen idee, maar echt niet omdat het alleen kan. Ellie neemt dekking en jij gaat ervoor. Kogel 1 is raak. Kogel 2 is raak. Kogel 3 is mis. En kogel 4 wacht, er is helemaal geen kogel 4. De vijand spet er een I know that sound! (het geluid van een leeg handpistool) uit en jij bent de lul. Maar nee, Ellie gooit een baksteen vol in zijn smoel en jij hebt de tijd om hem te overmeesteren. Ze weten toch dat jij er bent, dus waarom voorzichtig doen? Je schreeuwt Ellie, don't look als gevolg en daar komt het. De oude man pakt de voormalige overmeesteraar bij zijn schouders en werkt zijn elleboog in zijn adamsappel. Dan maakt 'het kastje' zijn entree door als ondergrond te dienen. Ik tel niet één, niet twee, niet drie maar meteen zes hoofdstoten tegen het houten voorwerp. Resultaat? Zijn bek ligt helemaal open, er is overal bloed, het kastje is kapot en de volgende groep komt eraan.

Ieder moment kan zijn, maar ook haar dood zijn.

De volgende gevechten bestaan uit deels geprogrammeerde en deels geïmproviseerde gevechten. Is het zo dat als je het level een tweede keer doorspeelt, je ook andere mogelijkheden hebt om die dude van de alinea hierboven te vermoorden? We weten het niet. Sommige delen zagen er erg vast uit, of beter gezegd: dat je geen andere mogelijkheden had. Maar het stuk waar Ellie een mes in de rug van een dikzak werkte, zodat de grijze beer onder hem uit kon komen, zag er erg spontaan uit. Leuk om te weten: toen Ellie dat mes erin jaste, de oude man eronderuit kwam en de shotgun kon grijpen, werd het spannend. De verliezende tegenstander smeekte om zijn leven en lag op de grond in de meest onaangename positie ooit gekend. Maar nee, de grijze beer is hard. Gewoon schieten. No, no, no! Please! You know BOEM. Alle acht de kogels in zijn gezicht.

Fanboyerig
Je hebt Gears of War bruut (lees: ongeloofwaardig bruut) en je hebt ongelofelijk bruut. En dat klinkt héél fanboyerig, maar je moet het anders zien. Bij Gears moord je zonder gevoel, je schiet omdat het kan en je de aarde wil 'redden'. In The Last of Us zal je dit doen voor je eigen billetjes. Je moet zelf rennen, zelf moorden en zelf sluipen. Het moment dat een willekeurige rotzak je ziet belooft goed te zijn voor een tijdelijke hartstilstand. En dan hebben we het nog niet eens over de andere mogelijkheden, het grafische geweld, het verhaal en de overtuigende en realistische gezichten van de karakters. De personages zijn echte mensen met echte gevoelens. Dit belooft een interactieve game te worden die je op het puntje van je stoel laat zitten, als je er nog niet afgevallen bent.