Retrospectief: Indiana Jones and the Fate of Atlantis

Afgelopen weekend was manlief een paar dagen van huis en had ik het hele rijk voor mij alleen. Ik besloot weer eens heel nostalgisch de Indiana Jones trilogie (deel 4 bestaat gewoon niet voor mij) op te zetten. Vanaf het moment dat het bekende deuntje me in de oren klonk tot aan de aftiteling was ik helemaal gelukkig. Maar wat nu? Gelukkig had een collega daar wel wat op: ik heb nog nooit Indiana Jones and the Fate of Atlantis gespeeld en dat was volgens hem echt niet oké. Ik besloot dan ook om de game alsnog eens op te pakken.

Old but gold

Dat ik de game nog nooit gespeeld heb, ondanks dat ik een ontzettende fan ben van de man met de whip, is misschien niet zo'n verrassing wanneer je je bedenkt dat ik slechts één jaar ouder ben dan de game. Indiana Jones and the Fate of Atlantis stamt namelijk uit 1992. Oh de jaren '90, waar walkmans, house-muziek en Nintendo aan de orde van de dag waren, in ieder geval van mijn dag. In deze periode kwam de game uit en ik vreesde dan ook voor het bloeden van mijn ogen wanneer ik de game na zoveel jaar op ging starten.

Niks bleek echter minder waar te zijn. Hoewel duidelijk is dat de game al een tijdje meegaat, is de game echt goed gerijpt. De game brengt je naar meerdere locaties over de gehele wereld en de sfeer van deze locaties weet je meteen in de titel te trekken. Ook het verhaal en de manier waarop je daar doorheen gaat is zo opgebouwd dat veel huidige titels daar nog een puntje aan kunnen zuigen. In de rol van Indiana Jones vind je in het begin van de game een belangrijk artefact dat te maken heeft met Atlantis. Deze wordt direct onder je neus vandaan gestolen door een Duitser die het wil gebruiken om Duitsland in de tijd van de Nazi's groot te maken. Niet als het aan mij ligt!

Klik, klik, dubbelklik

Nu ben ik nooit een bijzonder groot fan geweest van het point and click-genre. De meeste games weten simpelweg mijn aandacht niet lang vast te houden wanneer ik slechts op dingen moet klikken. Dit was in het geval van deze titel heel anders. Onderin het scherm zie je verschillende opties staan en je kunt dingen selecteren om daarmee met je omgeving te spelen. Dit werkt behoorlijk lekker en zelfs als je iets fout doet weet je er plezier uit te halen. Jones zit namelijk vol sarcasme en jij bent zijn zondebok. Dit, en natuurlijk het verhaal dat vanaf het begin pakkend was, wist mijn aandacht sterk vast te houden.

Dit gevoel weet de game eigenlijk zijn hele speelduur vast te houden. Je leert verschillende personages kennen en je staat met regelmaat voor een keuze. Nu heb ik het zelf nog niet mogen ervaren, maar al snel wordt duidelijk dat je op verschillende manieren de game kunt doorlopen. Kies je voor het een, dan sluit je het ander en het daarop volgende pad uit. Ik had eerlijk gezegd niet in de gaten dat een game die al zo oud is, zo divers kan zijn. Ook houdt de moeilijkheidsgraad je aardig bezig. Sommige dingen heb je meteen door, maar op andere momenten ontstaat een waar klikfeest. Hier en daar een beetje geschreeuw misschien, "Wat wil je van me Jones!!", maar ach, dat houdt het spannend hè.

Ik kan concluderen dat ik zeer tevreden ben met mijn meest recente timewarp richting de jaren '90. De opties en mogelijkheden die we in de games van nu hebben zijn reuze en bieden ons uren speelplezier, maar duidelijk wordt dat een oldie als deze dat zeer zeker ook nog te bieden heeft. Zeker als je de goede vindt. Indiana Jones and the Fate of Atlantis is er daar zeker een van.