Review: Aliens: Dark Descent - Get tactical, marines! Pc

De Alien franchise is één van de belangrijkste mediaproducten als we het hebben over het sci-fi genre. De eerste Alien-film uit 1979 is een ongeëvenaarde ervaring in design, spanning en opbouw - tot deze dag kan het nog als een schoolvoorbeeld genoemd worden. De invloed van dit meesterwerk heeft vele huidige games bekoord. Van het retro-futuristische militaire design in Halo: Combat Evolved tot de claustrofobische lichaamshorror in Dead Space - gameland mag dankbaar zijn voor de wijze lessen die deze franchise introduceerde. Het vervolg - die we simpelweg kennen als Aliens - bouwde voort op het fascinerende universum en liet zien dat de franchise zeker wat meer actie kon implementeren. De rest van de franchise hoeven we niet te benoemen. Hoge pieken en diepe dalen zullen we maar zeggen. De games uit de Alien-franchise bewandelen hetzelfde pad als die van de films. Waar een paar games echt uitstekend ontvangen werden - zoals Alien: Isolation - belanden de meeste titels in de put der vergetelheid, wanneer ze door boze fans erin gebonjourd zijn. Je kan je dus best wel voorstellen dat de verwachtingen hoog zijn gespannen voor ontwikkelaar Tindalos Interactive. Zij willen met hun game - Aliens: Dark Descent - de franchise introduceren aan een nieuw genre, namelijk het actievolle survival/strategiegenre. Springt Aliens: Dark Descent als een facehugger op je smoel en laat het je niet meer los? Of hoop je gewoon dat het al snel Game Over is, man? Je leest het in onze review van Aliens: Dark Descent!

We’re on an express elevator to hell, going down!

Aliens: Dark Descent speelt zich af na de evenementen van de eerste drie films. Kennelijk is het nog steeds niet algemeen bekend dat de Xenomorphs levensgevaarlijk zijn, want vanaf moment één is het duidelijk dat er chantage in het spel aanwezig is. Er is namelijk een uitbraak tijdens de werkzaamheden van protagonist Maeko Hayes aan boord van het Weyland-Yutani Pioneer station. De Deputy Administrator weet ter nauwer nood te ontsnappen aan een vlugge dood. Ze wordt gered door USCM sergeant Jonas Harper en aan boord gebracht aan de U.S.S. Otago. Echter, door Protocol Cerberus wordt alles en iedereen in de omgeving afgeschoten om verdere infecties te voorkomen. Het schip crasht op de maan Lethe en je voornaamste taak is duidelijk: repareer het schip en licht de autoriteiten in voordat de mensheid gaat dienen als eierenbroeder.

Goed, je ruimteschip ligt in coma op de koude ondergrond van de maan en veel staf is er niet om de boel in een rap tempo op te knappen. Het is aan Hayes en Harper om de boel in goede banen te leiden. Beide personages zijn degelijk genoeg, maar niet per se heel interessant als protagonisten. Hayes kampt voornamelijk met overlevingsschuld en Haper is de klassieke sergeant met een luguber verleden. Dit hebben we vaak genoeg zien, dus echt heel aangrijpend kunnen we het niet noemen. Daarbij helpt het ook niet dat het tempo van het plot ontzettend laag ligt. De originele film nam ook de tijd, maar Aliens: Dark Descent doet echt alles op een slakkengangetje. Het duurt uren voordat we überhaupt in contact komen met één van de antagonisten, maar daarover hebben we het straks nog wat uitgebreider. Je wordt doodgegooid met cutscenes en minimaal tweederde voelt als opvulling. Als daarbij het stemacteerwerk niet overtuigt en de animaties ook niet fantastisch uit de verf komen, begin ik te twijfelen of dit de juiste onderdelen zijn die zoveel aandacht horen op te eisen.

Vanaf moment één had ik mijn twijfels over het plot. Met name de antagonisten in Aliens: Dark Descent zijn op een komische wijze over de top. Ja, we hebben de CEO van dubieuze handelsproducten die de Xenomorphs ziet als een perfecte wijze om inkomen te generen en de cultleider die de aliens ziet als de volgende stap in de menselijk evolutie. Het zijn vrij pijnlijk generieke MacGuffins, bij wie de term logica toch niet in het woordenboek voorkomt. De Xenomorphs zijn de directe dreiging en al dat poespas eromheen helpt niet echt het plot verder. Het geeft de game alleen een excuus om nog meer uitstapjes te maken en weet je - dat was echt niet nodig geweest gezien het trage tempo van Aliens: Dark Descent. In het algemeen zijn er té weinig echt aangrijpende ontwikkelingen om het verhaal aan te kunnen raden. Het is gelukkig niet barslecht, maar door veel misstappen ga je vaak met je ogen rollen. Zeker wanneer het plot het 'Alien 3 territorium' betreedt kom je met vele vragen te zitten. Onzinnige en retorische vragen, voornamelijk.

Get away from my marines, you bitch!

Afijn, het plot kunnen we gedeeltelijk negeren. Laten we kijken wat je daadwerkelijk aan het doen bent. In Aliens: Dark Descent functioneer je als de leidinggevende commandant van een squad marines. Deze stuur je aan en begeleid je door de meest intense situaties. Laat het duidelijk zijn dat Aliens: Dark Descent hier punten scoort. De strategische gameplay is complex genoeg om je te verdiepen in de diverse opties die worden aangeboden zonder dat het per direct aanvoelt als overweldigend. Dit is maar goed ook, want de Xenomorphs kunnen je echt platwalsen als je niet uitkijkt. Aliens: Dark Descent is meedogenloos tegenover de speler die maar lukraak wat aanklikt. Sprint je met je mariniers de gehele map door zonder rekening te houden met de vele nesten aan buitenaards nachtmerries? Dan heb je binnen no-time een squad die bestaat uit half-weggesmolten kadavers. De intensiteit geeft de strategiegame een uitdagend karakter en trekt de speler dieper de gameplaysystemen in. Wel moet gezegd worden dat je geduld een aantal keer op de proef gesteld wordt met de hoeveelheid bullshit die jouw kant opgeslingerd wordt. Een hele kudde aan Xenomorphs die de kamer binnendringt terwijl ik vastzit in een cutscene? Ja, bedankt hé.

Dat is trouwens niet de enige manier waarop je geduld wordt getest. Het plot heeft last van een tergend traag tempo, maar die missies zelf kunnen er ook wat van. Ik snap dat een missie soms niet helemaal loopt zoals eerder gepland, omdat je een Xenomorph gemixt met een koe op je pad tegenkomt. Echter, soms lijkt het net alsof je tijdens een missie vier willekeurige extra doelstellingen voor de voeten geworpen krijgt. Soms is het fijn om niet een eeuwigheid in een missie vast te zitten. De game erkent dit ook en geeft je dus de optie om je squad terug te laten trekken om de missie op een later moment in volle gezondheid voort te zetten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar het draagt wederom bij aan het tempoprobleem dat deze game ervaart. Dat Aliens: Dark Descent een lange rit is, dat is op zich niet zo erg. Maar wat mij wel stoort, is dat veel van wat je ziet en/of doet gewoon niet erg belangrijk voelt. Afijn, de momenten waarin je wel lekker bezig bent in de missie zijn er gelukkig ook genoeg. Wanneer je met je mariniers een weg baant door de duisternis naar de volgende missiedoelstelling en jezelf moet zien te weren tegen de Xenomorphs, dat is wanneer Alien: Dark Descent straalt. Je crew bestaat uit vier tot vijf mariniers die je kan uitrusten met allerlei geweren en gadgets. Het is aan jou om ze goed in te zetten. Zorg ervoor dat je mariniers veilig staan, dat ze zicht hebben op elk knelpunt en gebruik die vlammenwerper op het moment dat het allemaal even te hectisch wordt. In Aliens: Dark Descent heb je echt het gevoel dat jouw strategische beslissingen de missie kunnen maken of breken. Dit zorgt ervoor dat je jezelf makkelijk kan investeren in de tactiek van jouw spel. Ga je uitgerust met diverse turrets aan de slag? Of speel je het liever veilig en kruip je langzamerhand naar de finishlijn? De keuze is aan jou, commandant. Zo lang je er maar voor zorgt dat het klusje geklaard wordt. En dat je mariniers heelhuids terugkomen, natuurlijk.

De mariniers zijn de sterren van de show en niet op de manier hoe Aliens: Colonial Marines dat ooit presenteerde. Nee, in plaats van het hopen dat je je geld terugkrijgt van Gearbox, ben je in Aliens: Dark Descent juist wel bezig met de gesteldheid van je soldaten. Het gebruikt een aantal trucjes die in XCOM werden gepopulariseerd om ervoor te zorgen dat je gehecht raakt aan jouw squad. Zo heeft elke soldaat eigen min- en pluspunten. In combinatie met de diverse classes kun je dus echt een gevarieerde crew opbouwen die elkaars vaardigheden complimenteren, maar ook elkaar ondersteunen wanneer het allemaal wat moeilijker wordt. Je soldaat geheel aanpassen zorgt er wederom voor dat jouw unit een eigen smoel krijgt. Mijn crew bestond uit 'Dokter Booty', het gedrocht met het grote geweer 'El Terrible', de techneut 'Silver Robopants', sergeant 'Dick Uranus' en natuurlijk de sluipschutster 'Linda de Snol'. Plak dan nog even de permadeath mechanic ertegenaan en dan heb je een recept voor emotionele investering. Tenminste, totdat je realiseert dat je elk moment een andere save kan inladen. Maar goed, het gaat om het idee, toch?

Did IQs just drop sharply while I was away?

Je bent echter niet alleen aan het werk in de barre omgevingen van Lethe. Je hebt namelijk ook een andere taak en dat is ervoor zorgen dat alles een beetje soepel verloopt aan boord van jullie schip, de U.S.S. Otago. Het schip is in te delen in meerdere sectoren. Zo is er een medische instelling, die jouw mariniers geneest van diverse verwondingen - zowel lichamelijk als mentaal. In de barakken bereid je de load-outs van je soldaten voor en in het onderzoekslab analyseer je de weefselsteekproeven van de monsters. Door resources te verzamelen tijdens je excursies kun je nieuwe wapens, gadgets en meer ontgrendelen. Het managementsysteem is nooit hogere wiskunde. Je delegeert wat in het rond en daardoor komt alles goed. Wat automatisme had hierin geen kwaad gekund, maar de simpele taken zorgen ervoor dat je ook wat anders te doen hebt. Het is een vermakelijke en enigszins rustgevende pauze tussen het alien-geweld door.

Ik wil ook nog even de tijd nemen om ontwikkelaar Tindalos Interactive een hart onder de riem te steken. Ik realiseer mij dat ik toch flink wat aan te merken heb op Aliens: Dark Descent. Echter, ondanks de vele misstappen zit er een meer dan prima strategiegame verscholen hier. Dat niet alleen, Aliens: Dark Descent voelt ook alsof het echt thuishoort in het Alien-universum. Het grafische retrofuturistische design draagt hierbij aan mee, maar ook de slijmerige nesten van de Xenomorphs eren het eerdere werk van H.R. Giger. Grafisch mag Aliens: Dark Descent niet altijd de mooiste zijn - zeker niet in de cutscenes - maar de essentie van de Alien franchise wordt altijd goed overgebracht. Dit gaat verder dan visueel design. De dialogen die gevoerd worden tussen mariniers doen meteen denken aan de over-de-top lines uit de eerdere films en de acties die de Xenomorphs uitvoeren - zoals het sleuren van een gewonde soldaat richting hun nest - laten merken dat Tindalos met een passieproject bezig is geweest. Onder het genot van de herkenbare soundtrack kunnen fans van het Alien-universum in deze titel zichzelf verliezen en gefascineerd bekijken wat de ontwikkelaar allemaal belicht heeft.