Review: Atomic Heart - Kunstwerk met kanttekeningen Xbox Series

De kleur rood staat voor vele betekenissen. De kleur van jouw lippen? De kleur van de glorie van ons moederland? De kleur van mijn ogen, nadat ik de hele nacht Atomic Heart heb gespeeld? Niks is zoals het lijkt en dat geldt al helemaal in Atomic Heart. Het is dat Hogwarts Legacy is uitgekomen, anders had deze game gemakkelijk de titel voor meest controversiële game in ontvangst kunnen nemen. Dat is ook een beetje het gevoel dat ik over heb gehouden na dertig uur aan speeltijd - een tegenstrijdig gevoel. Ik wil van je houden, Atomic Heart. Ik wil je bejubelen en je voor altijd spelen. Maar je blijft mij pijn doen. Ik ervaar net wat te veel masochisme wanneer ik jou speel. Benieuwd naar meer? Pak je hamer en je sikkel erbij, daar gaan we dan. Hand in hand, kameraden!

Stijlvolle Sovjet Stereotypes

Atomic Heart speelt zich af in 1955. De Sovjet Unie is uitgegroeid tot een werkelijke wereldmacht en staat op de voorgrond als het gaat om de technologische vooruitgang en contributie aan de mensheid. Geeft je een raar gevoel, of niet? Geen zorgen, de game is geen propagandamachine. Er is zeker verheerlijking aanwezig van het sociaal communistische systeem, maar er is ook kritiek te vinden. Is natuurlijk niet zo gek, gezien de omstandigheden van de game. Professor Dmitriy Sergeevich Sechenov - briljante geest en jouw baas - is namelijk van plan de Kollektiv 2.0 update de wereld in te helpen. Het gaat echter een paar dagen voor het evenement gruwelijk mis en er vallen duizenden doden door een robot revolutie.

Je stapt in de schoenen van je favoriete temperamentvolle eikel: kameraad majoor P3. Als geheim agent en rechterhand van Sechenov is het aan jou om achter de waarheid te komen, al gaat dat niet zo gemakkelijk. Het eerste wat mij opviel is dat P3 nogal een dickhead is, maar dat is iets wat ik niet per se erg vind. Niet dat ik zijn overtuigingen deel als het gaat om roboracisme, maar je merkt voornamelijk dat er iets gruwelijks mis is met hem en dat hij constant door iedereen genaaid wordt. Ik zou ook flink chagrijnig zijn als ik door geheime faciliteiten moet ploegen om vervolgens kapot gesneden te worden door alles wat een moederbord heeft. Het is meteen een goed moment om te praten over de Engelse dub: niet aan beginnen. Het Russische stemacteren is vele malen beter en past beter qua immersie.

Atomic Heart heeft een sci-fi thrillerplot. Kijk, op deze manier krijg je pluspunten van mij. Het draagt met trots de inspiratie op de borst. Zo heb ik verwijzingen gezien naar BioShock, SOMA en andere sterk narratieve titels. Hoe langer je speelt, des te meer vragen je krijgt. Het plot brandt langzaam, maar zeker op je netvlies. Het weet impactvol te zijn met vele momenten, waarvan je echt de kriebels krijgt. De cast aan personages is niet dusdanig groot, maar daardoor krijgen de meeste figuren wel genoeg tijd om een belangrijke rol in te vullen in het narratief. Het is wel zo dat het verhaal opeens in een stroomversnelling raakt, die niet erg logisch aanvoelt. Zo kan P3 ineens switchen van overtuiging om vervolgens in de volgende cutscene opeens weer agent ontkenning te spelen.

A Starry Summer

De Oostblok boys hebben het goed voor elkaar als het gaat om een grafisch pareltje op de markt te brengen. Ja, Atomic Heart kan zich meten met games, zoals Scorn als het gaat om de audiovisuele kracht die het tentoonstelt. De actiegame gaat echter verder dan dat - het heeft een ontzettend bijzondere eclectische stijl. Technologie, biologie en de geschiedenis van de USSR botsen en vechten om dominantie. Het resultaat is vaak als het beminnen van het licht in je ogen - oftewel het ziet er simpelweg keurig uit. Het mooie is dat ondanks de veeleisende graphics de game vaak erg soepel draait. De resolutie hield het prima vol en ik had vrijwel altijd een stabiele framerate. Ik ben benieuwd hoe dat is op de PlayStation 4 of Xbox One.

Het animatiewerk is sterk in Atomic Heart. Er is veel moeite gestoken in het maken van vloeiende bewegingen. Tot in het detail kun je merken dat voor elke animatie een acteur is ingezet of dat er urenlang aan gesleuteld is. Van de gefrustreerde handgebaren van P3 tot de zware metalen passen van een killer robot - de visuele presentatie is in het algemeen kunstzinnig te noemen. Hoe zit het dan met de audio? Muziek is ook kunst, vergeet dat alsjeblieft nooit. En de soundtrack van Atomic Heart is puur vuur. Het is een mix van klassieke Russische tunes, techno en heavy metal. Het zorgt voor de kick die de game al heeft in het design, plot en nu dus ook in het audiodesign. Voornamelijk tijdens de intense gevechten kan de soundtrack voor een uitstekende sfeer zorgen. En die intense gevechten zijn er in overvloed.

Flesh & metal

Wie mij een beetje kent, weet dat ik veel waarde hecht aan de combat in actiegames. Samen met je kletskous krachthandschoen genaamd Char-Les ga je aan de slag. De combat is te verdelen in drie onderdelen: de vaardigheden van Char-Les, de vuurwapens en je meleewapen. De vaardigheden van Char-Les zorgen ervoor dat je de vergelijking met BioShock niet meer kunt ontlopen. Door middel van een SHOK kun je bijvoorbeeld een vijand tijdelijk verlammen en ze daarna een flinke klap op de kersenpit geven. Je kunt echter ook investeren in andere vaardigheden, wat de combat flink wat variatie biedt. Balanceer alles en iedereen in de lucht en knal ze daarna kapot met een Kalasjnikov? Of zet je wat vuurpatronen op je shotgun en laat je iedereen branden door ze in te smeren met een ontvlambare zonnebrand? Genoeg opties.

De combat heeft pit. Elk kogel die jouw geweerkamer verlaat laat flinke impact achter. De meleewapens die je gebruikt voelen zwaar en laten dusdanige schade achter. De vijanden die je tegenkomt zijn niet alleen gruwelijk qua design, maar ze zijn ook goed te beschadigen. Je kunt met een scherpe bijl flink tekeer gaan en wanneer je klaar bent, ziet dat robotgezicht eruit alsof hij in Smile gespeeld heeft. Wat natuurlijk niet heel gek is, aangezien Atomic Heart hoge gehaltes aan horror in zijn DNA heeft zitten. Gelukkig kunnen we onze angsten eruit meppen. De combat feedback is ontzettend goed en doordat je voelt dat je echt met moordwapens aan de haal bent gegaan, is het makkelijk je belachelijk goed te vermaken met de vele stoten die je uitdeelt. Heb je nou geen ammunitie meer en zijn er wat te veel robots om ze neer te hameren? Dan kun je aan de slag met energiewapens. Hoe verkrijg je energie? Door tegenstanders neer te knuppelen. Man, ik hou van dit systeem. De cirkel van het leven. Of in dit geval van de dood.

Het arsenaal kun je zelf uitbreiden door via een 3D-printer wat nieuwe wapens te printen. Je moet echter wel even een bruggetje over, want ze probeert je in eerste instantie te verkrachten. Gewoon een reguliere dag in Atomic Heart - aangerand worden door een koelkast. Daarna is er echter ruimte om je wapens te verbeteren, ammunitie te printen en zelfs speciale cardridges te maken die ervoor zorgen dat je elementaire schade kan uitdelen. Je moet wel ervoor zorgen dat je genoeg materialen hebt. Voor de railgun moet je bijvoorbeeld een enorme lading aan metaal hebben. Gelukkig is looten in deze game ontzettend lachen geblazen. Met Char-Les kun je vliegensvlug allerlei kasten doorspitten. Alsof je met een bladblazer alle bruikbare materialen uit een kamer zuigt.

Mijn technische mankementen? ONZE technische mankementen!

Atomic Heart is niet bepaald je beste vriend op technisch gebied. Het is goed te zien dat Mundfish nog niet eerder een game heeft uitgebracht. Vele irritaties zijn helaas onderdeel geweest van mijn playthrough. Het is goed om te weten dat er geen grove issues zijn geweest - de game is perfect speelbaar van start tot einde. Maar toch ben ik tegen meerdere issues aangelopen. Het voelt als een mix van technische kwaaltjes en het ontbreken van QoL-feautures. Voorbeelden hiervan zijn het ontbreken van de healthbar van een eindbaas, voicelines die door elkaar heen speelden, UI-functies die niet of sloom reageerden, achievements die vast bleven hangen, enzovoorts. Ik reken dit Atomic Heart niet zwaar aan, want ik ben ervan overtuigd dat deze probleempjes straks verholpen zijn, maar het is wel iets waar je rekening mee moet houden als je de game op dag één gaat spelen.

Laten we het tot slot hebben over de open wereld. Mundfish heeft ervoor gezorgd dat er genoeg te doen valt middels dungeons. Dit zijn best toffe toevoegingen. Ze voelen namelijk aan als speciale escape rooms. Je gaat echt aan de slag met uitgebreide puzzels die niet zouden misstaan in menig puzzelgame. Er is daarnaast een valide reden om deze dungeons in te kruipen, want je kunt exclusieve onderdelen voor je wapenarsenaal vinden. Bovengronds wacht een leger aan robots op je - dus je kunt je maar beter klaar maken voor de strijd. Wanneer je gespot wordt door één van de vele camera's breekt de hel los. Het regent dan Terminators en die hebben één doel: de speler compleet vernietigen. Het is goed om te zien dat de wereld van Atomic Heart echt aanvoelt als een vijandige plek. P3 is nergens veilig en je moet dus te allen tijde op je hoede zijn. Het is alleen jammer dat de vrijheid die je ervaart in deze ingekaderde open wereld erg gelimiteerd is. Je kunt maar een kort ommetje maken, voordat je wordt tegengehouden door een laserbarrière. Terugreizen naar vorige onderdelen van de map is ook lastig. Sterker nog, nadat je een bepaald checkpoint bent gepasseerd, kun je fluiten naar het opnieuw verkennen van de Russische dystopie. Ik hoop dat hier snel verandering in komt. Al komt er natuurlijk een tweede playthrough aan mijn kant.