Banishers: Ghosts of New Eden review - Verliest zichzelf uit het oog

DON'T NOD is bekend geworden met games waarin het verhaal in meerdere episodes werd verdeeld. Als speler mochten wij zelf keuzes maken en daardoor veranderde de relaties en het einde van de game. Ondanks dat de games vaak kleurrijk zijn, is er altijd wel een beladen onderwerp terug te vinden. Dit zien we voor een groot gedeelte terugkomen in Banishers: Ghosts of New Eden, maar toch lijkt dit in eerste instantie geen typerende DON’T NOD-game te zijn. En dat is nu precies de reden waarom ik zoveel interesse in deze game had. Met alle trailers op zak, dook ik dan ook in Banishers: Ghosts of New Eden om er achter te komen dat de ontwikkelaars de kern van de game uit het oog zijn verloren.  

Een levende nachtmerrie

Eén van de beste onderdelen van Banishers: Ghosts of New Eden is het verhaal en de personages die je tegenkomt. We beginnen de reis met Red en Antea die door Charles naar New Eden zijn gehaald, want er heerst een vloek. Een vloek die voor nachtmerries zorgt en het gebied in een eeuwige winter vasthoudt. Bij aankomst is het overduidelijk dat het uit de hand aan het lopen is en blijkt Charles niet meer onder de levenden te zijn. Het begin is donker en mysterieus en dat weet de game op drie manieren te bereiken. Je hebt alleen de informatie die Red en Antea ook hebben, de muziek op de achtergrond zet een griezelige sfeer neer en doordat de game erg donker is, krijg je een prachtig donker en lichtspel. De toon is dus direct gezet en daar komt niet snel verandering in. De hele game draait namelijk om de relatie die Red en Antea hebben, maar zij is ook de mentor van Red. Wanneer Red in het midden van de nacht wakker wordt en naar de Meetinghouse wordt geleid, slaat het noodlot toe. Hoewel hij denkt dat zijn geliefde daar is, om de Nightmare te verslaan, is het eerder andersom. Op het moment dat Red in een cinematische scène in de lucht wordt gehouden door deze kwaadaardige geest, verschijnt Antea en dat wordt haar dood. Als Banisher is het de taak om de geesten rust te geven, maar Red en Antea zullen eerst moeten samenwerken en hun overtuiging aan de kant moeten schuiven.

Een reis begint om alsnog de Nightmare te verbannen uit New Eden, maar terwijl zij al snel sterker wordt is dat niet het geval voor ons duo. Ze zullen meer informatie moeten vergaren van onverwachtte bondgenoten en ondertussen de gevluchtte dorpelingen moeten helpen. Hierdoor word je geïntroduceerd aan de Haunting Cases. Als Banisher heb je drie keuzes als het gaat om geesten. Je kunt ze zachtaardig laten gaan, ze verbannen uit de wereld of juist de levenden de schuld geven. Om tot dit punt te komen zal je echter eerst een onderzoek moeten starten. Hierdoor volg je als een soort detective de sporen en roep je de geest op. De keuzes die je maakt tijdens de Haunting Cases zijn gebonden aan het einde van de game. Je kunt er voor kiezen om Antea los te laten na het verslaan van de Nightmare of om haar tot leven te wekken. Kies je voor liefde of voor je overtuiging?

Waar zijn de keuzes?

En daar zit direct een probleem als het gaat om de zogenoemde belangrijke keuzes die ik moest maken tijdens het spelen. Wanneer je met de personages praat, krijg je soms de optie uit meerdere vragen of antwoorden. De ene keer kun je ze allemaal afstrepen, terwijl op een ander moment je moet kiezen. Wat je kiest bepaalt de informatie die je krijgt, maar dit is vooral gebonden aan het achtergrondverhaal. De keuze die je aan het eind van een Haunting Case maakt, is dus de enige keuze die invloed heeft op het einde van de game en dat is toch wel teleurstellend. Ik had veel meer dialogen met keuzes verwacht.  Niet alleen keuzes trouwens, want je hand wordt zo ontzettend vastgehouden dat het onderzoeken van een Haunting Case weinig met onderzoeken te maken heeft. De hele game heeft hier last van, want je zult niet zo snel de verkeerde rituelen uitvoeren en als je dat wel doet, word je niet afgestraft. Na het vinden van een schatkaart roept het duo enthousiast dat je op de plek van het kruisje bent belandt. Mag ik zelf ook nog mijn hersenen gebruiken?

Daarnaast is ook de vrijheid in het verkennen van de wereld erg beperkt. Het lijkt altijd alsof je via verschillende wegen ergens kunt komen, maar het eindigt altijd op een doodlopend stuk of je hebt simpelweg een rondje gelopen. De wereld is mooi vormgegeven en je zult materialen voor de rituelen en upgrades moeten verzamelen, maar de manier waarop ze de wereld hebben opgebouwd wordt al gauw saai. Op een gegeven moment was ik er wel klaar mee om Red voor de zoveelste keer zijwaarts door een rots opening te zien schuifelen. Later krijg je nog wel de keuze of je eerst het fort in de bergen wilt bezoeken of de Harrows wilt doorkruisen, maar het wordt al gauw duidelijk dat je het andere gebied later alsnog kunt bezoeken. Hierdoor voelen de keuzes nogal onbelangrijk aan en had ik die vrijheid eigenlijk liever niet gehad. Het verhaal van Banishers: Ghosts of New Eden zit namelijk goed in elkaar, maar wordt door alle activiteiten en het doorlopen van de gebieden een beetje naar de achtergrond geduwd. Ik ben iemand die graag alle hoeken van een map verkent en alle zijmissies en activiteiten probeert te doen. De game heeft er hier genoeg van, maar ik vraag mij wel af in hoeverre dit allemaal nodig was. In het begin was er namelijk nog weinig aan de hand. Ik kon op zoek naar brieven voor meer informatie over de wereld en kistjes openen voor materialen en betere accessoires. Later komen daar nog de nesten bij kijken. Dit zijn plekken waar de geesten zich verzamelen, waardoor een gebied onveilig is. Uiteraard is het de taak van de Banisher om dit op te lossen en daardoor past het goed bij de setting.

Death to the Dead

De lijst gaat echter door met vervloekte kistjes, magische pilaren, portalen en gevechten die je eindeloos over kunt doen. Vooral door de toevoeging van de laatste twee activiteiten voelt het aan alsof de ontwikkelaars een lijstje met toffe elementen uit andere games hadden en die vervolgens in Banishers: Ghosts of New Eden hebben gegooid. De speciale gevechten kun je namelijk opnieuw doen en daardoor wordt het gevecht steeds lastiger. De magische portalen leiden dan weer naar de Void waar je moet vechten met vijanden tot je bij de eindbaas bent. Ga je dood in de Void dan word je weer naar de normale wereld gebracht en moet je het nog een keer proberen. Het probleem is dat het vechten nu ook weer niet zo fantastisch is en de vijanden nogal wat schade kunnen incasseren als ze een hoger level hebben. Oftewel pas later in het verhaal kun je terug naar deze plekken om het af te ronden. Dat is sowieso al het geval, want sommige gebieden kun je pas later betreden, omdat Antea een speciale kracht nog niet heeft.

Vechten beslaat een groot gedeelte van de game, want overal waar je komt lopen gevaarlijke geesten rond. Deze geesten kunnen ook een dood lichaam betreden, en daar zijn er genoeg van, waardoor je ze zelfs twee keer moet vermoorden. Om dit te bereiken moet je het zwaard en het musket van Red gebruiken, terwijl Antea vooral haar vuisten en krachten inzet. Door Haunting Cases op te lossen krijg je skill points voor Antea, terwijl vechten en het voltooien van de main quest juist skill points oplevert voor Red. Op deze manier worden ze steeds sterker en kun je de aanvallen van Red en Antea combineren. In de praktijk vallen de combinaties erg tegen en is het vechten helemaal niet zo afwisselend. Verrassend genoeg is het musket nog het meest krachtigst, waardoor ik bij sommige eindbazen het gevoel had dat ik een Resident Evil-game aan het spelen was. De skill tree zit nogal eigenaardig in elkaar en daardoor moet je keuzes maken. Je kunt namelijk alleen de lijn volgen, waardoor je in sommige gevallen alleen de abilities die tegenover elkaar staan kunt aanklikken. In een andere skill tree volgt die lijn dan weer een traptrede principe. Het is even wennen, maar het is zeker een interessante manier om spelers te beperken zonder dat het vervelend wordt. Ondanks dat het vechten voor het verhaal prima in elkaar steekt, kom je wel veel dezelfde vijanden tegen. Daarnaast zorgt het rusten bij een kampvuur ervoor dat ze ook weer terugkeren. Uiteindelijk zorgen al deze punten ervoor dat de magie van Banishers: Ghosts of New Eden na een paar uur verloren ging en dat is zonde. De game draait namelijk goed, maar doet weinig verrassends. Dat laatste heeft ook te maken met de marketing die de game heeft gehad. Door de vele trailers heb je een groot gedeelte van de game al helemaal gezien en is de verrassing al grotendeels weg.

Het gebruikte beeldmateriaal is gemaakt tijdens onze speelsessies op pc.