Broken Roads review - Geen droomreis naar Australië

Ik heb Australië altijd al fascinerend gevonden en keek als kind maar al te graag naar Bondi Rescue. Het dialect, de koraalriffen, de schattige dieren en het feit dat het kilometers van ons vandaan ligt zijn daar de reden van. Ondertussen weet ik wel beter en zal ik nooit op vakantie naar Australië gaan. Ik ben niet zozeer bang voor alle dieren die je willen vergiftigen of opeten, maar ik zit niet op al die enge spinnen te wachten. Waar ik wel op zit te wachten is een CRPG die Australië gebruikt als uitgangspunt. Die belofte deed Drop Bear Bytes met Broken Roads en daardoor keek ik al een tijdje uit naar deze game. Het uiteindelijke resultaat lijkt niet op de droomreis die ik voor ogen had, want er valt nog weinig plezier uit Broken Roads te halen.

Ay Mate we zitten in Australië

Hoe zou Australië eruitzien in een post-apocalyptische setting? Dat is de vraag die Broken Roads beantwoordt, want we bevinden ons in het binnenland van Australië. Welke rol je bekleedt in de samenleving ligt aan de keuzes die je maakt tijdens het maken van je personage. Je kunt ervoor kiezen om een handelaar, verkenner, een boerenknecht die alles kan repareren, of huurling te zijn. Dit bepaalt het achtergrondverhaal van je personage en geeft je alvast bonussen die horen bij het werk dat je levert. De Surveyor, oftewel verkenner, wist per direct mijn aandacht te grijpen. Deze mensen reizen rond door Australië om de mappen te updaten en zorgen ervoor dat groepen mensen veilig aankomen op hun eindbestemming. Gedurende de game kun je dan ook kiezen uit speciale dialogen die verbonden zijn met je werk. Daarna moet je kijken in welk kwadrant jij zit als het gaat om het morele kompas. Door vragen te beantwoorden wordt er gekeken of je in de hoek van het humanisme, machiavellisme, nihilisme of utilisme zit. Al vanaf het begin was het duidelijk dat mijn personage een combinatie van utilisme en humanisme aanhield. De keuzes die je maakt in een dialoog kunnen nog een verschuiving veroorzaken, maar het kan ook zijn dat je vastzit aan nog maar één keuze. Dit kan er uiteindelijk voor zorgen dat je tijdens een dialoog niet meer een machiavellistisch antwoord kunt selecteren.  Het morele kompas is samen met de Australische setting het hoogtepunt van Broken Roads. Helaas, valt het morele kompas uiteindelijk wel tegen, omdat de dialogen weinig invloed hebben op de keuzes die je maakt.

Dit heeft niet per se te maken met het morele kompas op zich, maar meer met de manier waarop de dialogen invloed hebben op de quests en het verhaal. Ik had namelijk niet het idee dat mijn keuzes ook maar enig effect hadden. Na het eerste hoofdstuk reis je af naar de nederzetting Merredin waar een ongelofelijke bitch van een burgemeester aan de macht is. Aangezien iemand anders de macht wil overnemen ontstaat er een politieke campagne en jij moet besluiten wie je gaat helpen. Ik kon totaal niet achterhalen welke stappen ik moest zetten om de man aan de macht te laten komen, maar besloot om de vrouw ook niet volledig te helpen. Het maakt uiteindelijk niets uit, want na een gevecht wordt de resetknop ingedrukt en hebben nog weinig mensen het over de politieke campagne. Dit gebeurt bij meerdere quests en in sommige gevallen worden de taken die je moet verrichten ook niet afgestreept. Dit maakt het erg onduidelijk wat je precies moet doen en al helemaal als het simpelweg niet mogelijk is om de taken af te ronden. Bij het onderzoeken van een vliegtuigramp heb ik minuten lang door het zeer kleine gebied rondgelopen om te kijken of ik iets miste, omdat ik niet alle taken had voltooid. Ik heb het uiteindelijk opgegeven en weet nog steeds niet of ik überhaupt iets heb gemist. Op sommige andere momenten worden de skills gebruikt om te bepalen of je iets kunt vinden op een bureau. Aangezien mijn personage een verkenner is heb ik veel punten in de vaardigheid inzicht gestoken. Dat was echter niet genoeg, want ik faalde alsnog zonder dat het duidelijk was waarom.

Wat is er allemaal aan de hand?

Broken Roads komt traag op gang, maar begint wel sterk. Als verkenner kom ik aan bij de nederzetting Bally Bally Hall, waar ik met iedereen een praatje moest maken en moet laten zien wat ik in mijn mars had. Dat is een prima tutorial en op deze manier leer je de personages al beter kennen. Na een specifieke gebeurtenis iets later in het verhaal voelde ik me dan ook schuldig, omdat ik niet iedereen had kunnen redden. De inleving in het verhaal en de personages eindigde echter per direct na deze gebeurtenis. Gedurende het hele verhaal ontmoet je tientallen nieuwe personages die gebonden zijn aan de main quest of een sidequest voor je hebben. Ik was op een gegeven moment het spoor bijster en wist niet eens meer wie de mensen in mijn groep waren. Je kunt ze namelijk alleen meenemen als je op verkenning gaat en dan nog is hun rol voornamelijk gefocust op de combat. Je moet niet verwachten dat ze net zoals in Dragon Age nieuwe dialogen hebben of hun mening over jouw keuzes duidelijk uiten. Hierdoor vallen de personages allemaal naar de achtergrond en ben je eigenlijk gewoon alleen. Door de vele sidequests en doordat je van nederzetting naar nederzetting aan het lopen bent, valt het doel van het verhaal en de main quest ook erg tegen. Dit leidt ook tot meerdere laadschermen wat het geen vloeiende ervaring maakt. Hoewel de dialogen in principe goed zijn geschreven haalt dat niet weg dat de meeste quests gewoon uitgebreide fetch quests zijn. Als iemand die graag MMO’s en RPG’s speelt is dat geen ramp, maar als je kijkt naar alle kritiekpunten rondom Broken Roads dan is het simpelweg niet vermakelijk en zorgt het vooral voor frustraties. Er valt namelijk weinig te verkennen, omdat de gebieden erg klein zijn en de game bepaalt waar je naar binnen kunt en op welke voorwerpen je kunt klikken. Voor een game die zich afspeelt in het binnenland van Australië, een setting die we zelden zien, is dit echt een gemiste kans.

De liefde voor Australië is namelijk wel te merken. De natuur is overduidelijk Australisch en je komt de kenmerkende dieren tegen. Het bekende Australische accent en dialect komt volledig terug in de dialogen en dat is mooi om te zien. De game geeft ook netjes aan wat een bepaald woord betekent en soms kun je het vragen via een dialoogoptie. Momenteel heeft dit wel een nadeel, want de voice acting is niet van hoge kwaliteit en wordt niet volledig ingezet. Als je met een personage een praatje maakt dan zijn sommige zinnen wel ingesproken en andere weer niet. Ik heb hier altijd een beetje moeite mee, omdat het in deze situatie aanvoelt alsof de ontwikkelaars geen keuze konden maken. Gebruik voice acting of gebruik het niet. Je kunt er altijd nog voor kiezen om alleen voice acting in te zetten voor de belangrijkste personages of de verteller, maar maak in ieder geval een duidelijke keuze. Tijdens het voltooien van de quests krijg je ervaringspunten. Broken Roads heeft een uitgebreid level-up systeem, want je hebt de typische attributen en daarnaast krijg je nog punten om te besteden in specifieke vaardigheden. Dit kan inzicht zijn, maar ook leiderschap en biologie. Je krijgt zoveel punten om te besteden dat het hele systeem uit elkaar valt en het helemaal niet interessant is. Het lijkt ook weinig effect te hebben op de dialogen en de combat. 

Als er iets is wat niet helemaal lekker in elkaar zit dan is het wel de combat. In het begin kun je dit nog omzeilen, maar op een gegeven moment word je toch gedwongen om te vechten. Ik probeerde in ieder geval een quest op een andere manier op te lossen, maar alle dialogen eindigden in een bloedbad. Voornamelijk voor mij, want ik was overduidelijk nog niet opgewassen tegen deze groep. Dat ze een eigen draai hebben gegeven aan het turn-based systeem is geen probleem. Het is even onduidelijk waar je de vaardigheden en items kunt vinden, maar je hebt al snel de gehele interface onder de knie. Het zijn voornamelijk de zeer trage animaties die de combat ondragelijk maken. Het is niet helemaal duidelijk waarop de volgorde van personages is gebaseerd, maar ook dat valt nog door de vingers te zien. Het tweede probleem is dat je een vijand niet kunt aanvallen als er een bondgenoot in de buurt staat. Je krijgt dan telkens de mededeling dat je bondgenoten niet kunt aanvallen. Aangezien je de camera niet kunt draaien, zul je dus eerst iedereen moeten verplaatsen, voordat je die vijand kunt aanvallen. De keuze om opeens magie te introduceren, waardoor je ook magische aanvallen hebt, vind ik niet bij de setting passen en haalde mij totaal uit het verhaal.