Review: Call of the Sea - Pracht en puzzels Xbox Series

Tijdens de Xbox Inside show van begin dit jaar is er maar bar weinig uitgekomen voordat 2020 eindigt. Ja, tuurlijk is DiRT 5 gearriveerd, maar qua nieuwe IP's moeten we nog eventjes wachten. Gelukkig mocht ik wel aan de slag met Call of the Sea. Een avonturengame met heftige puzzelelementen en een nadruk op omgevingsverhaalvertelling. Uitgever Raw Fury doet het altijd goed bij ons, met veelgeprezen indietitels zoals Star Renegades, West of Dead en The Signifier. Dit keer mag Out of the Blue zichzelf gaan bewijzen. Gaat Call of the Sea zich toevoegen aan deze mini Hall of Fame? Bereid je maar voor om flink te puzzelen, maar ook stiekem te genieten.

Elementary, my dear Nora

In Call of the Sea volgen we de eenzame expeditie van Nora. Zij gaat op zoek naar haar man en zijn crew, want die zijn op zoektocht gegaan op een vreemd eiland. Haar man en soulmate, Harry, wilde koste wat kost een medicijn vinden voor Nora's aandoening. Een issue waar ze al haar hele leven mee kampt en wat ook flinke impact heeft op haar dagelijkse bestaan en degenen om haar heen. Een metafoor? Zo kan je het zien, maar het verhaal is gelukkig zeer toegankelijk en heeft zeker zijn momenten. Dit komt voornamelijk ook omdat Nora een erg leuk personage is. Ze is vriendelijk, optimistisch en de voice-acting van Cissy Jones is van een hoog kaliber. Nora's reis door het eiland en de aspecten die ze over zichzelf te weten komt, zorgen voor aanvullende personageontwikkeling en geeft ook de campaign van Call of the Sea een duidelijk einddoel.

Het verhaal komt langzaam op gang wanneer Nora steeds dieper het eiland in trekt en achter de overblijfselen gaat van de crew. Je vindt de verlaten kampen, aantekeningen en foto's die gemaakt zijn door Harry en zijn werknemers. Het doet omgevingsverhaalvertelling ontzettend goed, maar vooral wanneer ze het subtiel houden. Dit gebeurt echter niet altijd. In plaats van dat Call of the Sea alles laat zien, heeft Nora af en toe de neiging om iets te veel te vertellen. Het is leuker om zelf iets te ontdekken, zonder dat het opnieuw verteld wordt alsof Nora een tour moet geven aan een blinde invalide. Ja, Call of the Sea, ik snap dat ik een foto heb opgepakt en ik kan ook zelf uitstekend zien wat erop staat. Dus de Ted Talk elke keer is vrij overbodig. In het algemeen is het verhaal van Call of the Sea echter inspirerend en ontroerend. Ik begon te geven om de personages in de game, terwijl ik sommige zelfs nooit ontmoet had. Uitstekend dialoog en herkenbare normen en waarden geven Call of the Sea een mooi pakkend verhaal.

Verder zijn de omgevingen van Call of the Sea ook zeer spraakmakend en geven het die extra boost in diepgang en verbondenheid in het verhaal. De grafische kracht van de Xbox Series wordt uitstekend benut en dit zie je mooi terug in een aantal van de screenshots. Elke seconde dacht ik bij mijzelf: Wow, dit kan echt een toffe screenshot worden. De game is een pareltje en heeft een beeldschone art-style. De echte krachtpatser van Call of the Sea is echter het feit dat de lichteffecten uitmuntend zijn. De straaltjes zonlicht die door het dak van een mangrovejungle heen steken, zijn gewoon zo verdomd mooi en ik heb nog niet eerder zulke technieken gezien in een indietitel. Ondanks dat de art-style, lighting en omgevingen beeldschoon zijn, heeft Call of the Sea wel één probleempje op het gebied van grafische presentatie en dat zijn pop-up problemen. Soms kun je onder bepaalde textures kijken, wat natuurlijk nooit de bedoeling is, maar ik zag regelmatig in mijn ooghoeken dat er een bepaald voorwerp gewoon verdween als ik een bepaalde hoek inkeek, om vervolgens weer terug te keren wanneer ik het object erop wilde betrappen. Kleine technische mankementjes, maar wees gerust dat de grafische presentatie van deze game meer dan in orde is. Het is op moment misschien wel de mooiste game die ik dit jaar heb mogen aanschouwen, wel in zijn eigen stijl natuurlijk.

Kindvriendelijke Cthulhu

Het verrast je misschien, maar Call of the Sea heeft daadwerkelijk aspecten in de setting zitten die zeker geïnspireerd zijn door Lovecraft. Kleine recap voor degenen die niet bekend zijn met zijn werk, het gaat vooral om veel tentakels, sektes en PEGI 18-zooi. Het grappige is, in Call of the Sea zien we Lovecraft zonder de horror. Raar, toch? Dat is als een tosti zonder kaas, je haalt een heel fundamenteel onderdeel weg. Toch werkt het verrassend goed. Ze halen niet de hele angel eruit, ze zorgen nog steeds wel voor spanning binnen het verhaal. Ze gaan echter meer voor de mystiek, in plaats van de horror. Gepaard met het exotische eilandklimaat zorgt dit voor een goede setting. De mystiek geeft namelijk ook de ruimte voor de creativiteit in de algemene gameplay loop van Call of the Sea, namelijk de puzzels.

De puzzels in Call of the Sea zitten precies goed voor mijn gevoel. Het is een balans die moeilijk te behalen is, maar Out of the Blue weet de sweetspot te raken. Ze geven de spelers telkens de juiste hints, wanneer ze goed om zich heen kijken en de levels goed doorspitten. Maar deze hints zijn absoluut niet voor de hand liggend. Gelukkig maar, anders waren deze puzzels ook veel te makkelijk. Call of the Sea eist concentratie en je vermogen om logisch na te denken. Ondanks dat ik de gewoonte had om sommige puzzels veel te ingewikkeld aan te pakken, zat ik nooit te lang vast. Zodra het kwartje viel en ik begreep wat de game mij probeerde te vertellen, verscheen er altijd een glimlach op mijn gezicht. Clever bastards, dacht ik dan bij mezelf. Elke keer wanneer ik een listige puzzel klaarde, voelde dat ontzettend bevredigend. Niet alleen omdat ze knap lastig kunnen zijn, maar vooral omdat je eindelijk begrijpt wat de game je probeerde te vertellen met al die hints die ze naar je harses gooien. Uitdagend, maar nooit oneerlijk. Dat zijn de beste puzzels die je kunt hebben.

Zilveren schaal met niet veel erop

Ondanks dat ik graag Call of the Sea wil verwennen met complimentjes hier en daar, moeten we het ook even hebben over die gigantische olifant die niet uit mijn huiskamer wil vertrekken. Het lijdt namelijk een beetje aan bepaalde indiegame-stoornissen die je waarschijnlijk wel vaker gehoord hebt. De game ziet er prachtig uit, het verhaal is zeker de moeite waard en de puzzels zijn krakend tof. Wat vergeet ik hier? Oh ja, de gameplay zelf. Ja, Call of the Sea moet je wel echt liggen, want anders wordt het een snurkfeest. Gelukkig pakte het verhaal en de presentatie mij snel, dus ik hoef er niet te lang over na te denken, maar uiteindelijk doe je in Call of the Sea niet iets heel spannends.

Het tempo moet altijd over een drempel heen en dat zijn natuurlijk de puzzels. Zoals ik al eerder heb gezegd, zitten de puzzels zelf gewoon prima in elkaar. Het zorgt er echter wel voor dat de game vaak een beetje traag aanvoelt. Het plot gaat niet verder, want je bent je hersenen aan het kraken. Dit is op zich nog wel acceptabel, als de rest ook niet zo verdomd langzaam zou aanvoelen. Je moet vaak op en neer rennen, om hints bij elkaar te leggen en voor jezelf ook een duidelijk beeld te scheppen wat er van je verwacht wordt. Deze afstanden kunnen af en toe echt flinke tochtjes zijn en zeker wanneer je niet in één keer in de gaten krijgt wat er aan de hand is, moet je wat ommetjes maken. Nora is een topmeid, maar af en toe wat traag van begrip. Zeker in het handelen en doen lijkt ze af en toe tentakels te hebben in plaats van duimen en benen.

Het gebruikte beeldmateriaal is opgenomen tijdens de speelsessie op de Xbox Series X