Creatures of Ava review - Gotta save 'em all

Laten we het eens hebben over Creatures Collectors. Ja, dit zeer specifieke subgenre is niche en tegelijkertijd één van de grootste subgenres in gaming. De reden daarvoor is simpel: Pokémon bestaat en groeit nog altijd als een malle. Echter, er zijn maar weinig games die naast Pokémon kunnen bestaan en een publiek voor zichzelf kunnen opbouwen. Mijn digitale hart pompt met enthousiasme als ik de titel Cassette Beasts hoor, maar de lijst met sterke Creatures Collectors is beperkt. Wat ze vaak wel in gemeen hebben, is dat je de monstertjes gebruikt in je eigen teams, zodat je tegen andere trainers kan strijden. Maar wat nou als we de slavendrijver in ons even onderdrukken en ons geheel focussen op het welzijn van de vele wezens in ons ecosysteem? Dan heb je de propositie van Creatures of Ava te pakken. In deze review vertel ik je de snoezige voordelen en de frustrerende beperkingen die deze avonturengame van ontwikkelaar Inverge Studios en uitgever 11 bit studios rijk is.

De WFF Rangersclub

Creatures of Ava start als een waar Superman-verhaal. Als jong kind werd je namelijk uit een ruimtestation geschoten, terwijl je ouders op heroïsche wijze achterbleven. De motivatie van protagonist Vic is duidelijk: levens redden is waar zij 's ochtends haar bed voor uitkomt. En dit staat haar ook te wachten op de planeet Ava. Ze crasht op deze exotische locatie met maar één doel. Het is namelijk de bedoeling dat je zo veel mogelijk diersoorten gaat redden van de corruptie, genaamd The Withering. Nee, niet die troep uit Disney Dreamlight Valley, maar wel zeer vergelijkbaar in functie. Een karakterloze belichaming van de dood en het verderf. Echter, om zo veel mogelijk levens te redden, moet ze kunnen rekenen op de ondersteuning van de lokale bevolking en dat vertrouwen is natuurlijk niet zonder poespas opgebouwd.

De presentatie en het narratief van Creatures of Ava zijn de onderdelen waar spelers helemaal zichzelf in kunnen verliezen of moedeloos doorheen slenteren. Laten we beginnen met het verhaal, want ik kan daar geen doekjes om winden: het interesseerde mij dikwijls erg weinig. Na de crash wordt er een beroep gedaan op de empathie van de speler als drijfveer om door te spelen. Dit werkt tot op zekere hoogte, maar ik kan moeilijk de interesse wekken voor de personages in Creatures of Ava. Kijk, diertjes redden, daar sta ik altijd voor open, maar kantjes aan expositie lezen vanaf moment één? Daar heb ik weinig trek in. Ik denk ook dat het probleem van Creatures of Ava niet het narratief an sich is, maar wel de manier hoe het verteld wordt. Het is enorm veel uitleggen door middel van lappen tekst en 90% daarvan moet je zelf lezen - terwijl je vrij willekeurig zo nu en dan een voiceline op je afgevuurd krijgt. Vic als protagonist werkte niet voor mij, want het is je doorsnee mens met uiteindelijk weinig interessants te melden. Typisch 'eerst doen, dan denken' mentaliteit, maar wel met de goudeerlijke bedoelingen. Oftewel niks nieuws onder de zon. Ja, qua verhaal wist Creatures of Ava mij niet te bekoren.

Qua design kan ik gelukkig een positiever verhaal afleveren. De planeet Ava is een fleurige locatie, waarbij de exotische beesten worden gecomplimenteerd door de ongebruikelijk felle kleuren. Ondanks dat je wel de inspiratie van de inheemse bevolkingen op Aarde kan proeven, weet Inverge Studios een locatie te creëren die volledig buitenaards aanvoelt. De flora en fauna zijn apart genoeg om de zintuigen te prikkelen - al vind ik dat de dieren in Creatures of Ava toch wel de hoogtepunten. Vaak zijn de wezens gebaseerd op de viervoeters die we thuis hebben rondlopen, maar dankzij een creatief staaltje werk, blijft het een genot om het ecosysteem te blijven ontdekken en vast te leggen. Exploratie is een kernbegrip in Creatures of Ava en dat zit wel snor. Hier en daar sprankelt Inverge Studios wat milde puzzels in het rond om het gameplaytechnisch een beetje vers te houden, maar de essentie blijft voor mij als volgt: bewonder de natuur en red de dieren.

Ik ga zo lekker spelen op mijn fluit

Goed, maar wilde dieren zijn er vaak niet zo happig op om zomaar met men ervandoor te gaan - en al helemaal niet in willekeurige teleporters. De gameplay-loop van Creatures of Ava is namelijk gebaseerd op het vertrouwen winnen van het wilde leven en ze af te leveren naar onze eigen Ark van Noach. Ik heb alleen het idee dat in Genesis 6-9 de beesten net even wat gehoorzamer waren, want in Creatures of Ava laten ze Vic snel links liggen. Gelukkig biedt de game wat tools om de aliens te temmen. Zo kun je al snel een fluit tevoorschijn toveren en wanneer je dezelfde klanken als de creaturen uit die holle stok blaast, dan vertrouwen ze je daarna voor het leven. Het is niet dusdanig uitdagend om de fluit in te zetten, maar het is aandoenlijk om een posse van vier verschillende diersoorten achter je aan te zien hollen, wanneer je een succesvol concert hebt afgegeven. Je kan zelfs de beestjes even besturen, zodat ze met specifieke vaardigheden Vic uit de brand kunnen helpen. Het is een snoeperige, symbiotische relatie. Zing een toontje lager en dan doen de dieren graag een klusje voor je. Denk hierbij aan het blootleggen van specifieke items of het toegankelijk maken van een sluiproute.

Zodra je weer een aantal soorten hebt gered, maak je progressie in je Avapedia. Je kan deze verder aanvullen door je te verdiepen in fotografie. Een leuke bijzaak is dat de foto's die je maakt ook dienen als de visuals in jouw digitaal boekje. De zaken die je kan ondernemen om wetenschapper van het jaar te worden, zijn allemaal niet zo spannend - een veelvoorkomend thema als we het hebben over de gameplaysystemen in Creatures of Ava. Terwijl er wel een poging gedaan wordt om de speler klaarwakker te houden. Je moet namelijk de beesten fotograferen, terwijl ze last hebben van The Withering-infectie. Zodra je gespot wordt, dan kom je terecht in de 'combat' van Creatures of Ava. Vic probeert met haar ronduit magische staf de dieren te genezen, maar de beesten zijn verward en vallen de speler tijdens deze remediesessie aan.

Het eerste wat opvalt is dat het vrij janky aanvoelt allemaal. De dieren rennen vaak op Vic af en het is de bedoeling dat je over ze heen springt of je maakt een snoekduik, alsof je auditie doet om in Anor Londo te mogen verschijnen. Terwijl de beestjes langs je sprinten, heeft de camera al meer rondjes gedraaid dan een schildpad op breakdance. De staf die Vic gebruikt vuurt een genezende straal uit, dus spelers hoeven weinig moeite te doen om te mikken of überhaupt op te letten. Het voelt allemaal wat tandeloos aan en ondanks dat je meerdere upgrades en vaardigheden treft, is het eigenlijk nooit voldoende om écht impact weten te maken in dit geval. De staf blijft prima voor het puzzelen, maar daar blijft het ook bij.

Beter één Ohol in de hand dan tien in de lucht

Creatures of Ava zet mij in een ongemakkelijke positie. Ik erken dat de game sterkere kanten heeft en dat ik ook met warme gevoelens terugdenk aan de vele beestjes die ik ontmoet heb. Toch kwam het dikwijls voor dat ik met tegenzin verder borduurde aan mijn playthrough. Dat ik mijn Xbox tot leven wekte en eigenlijk al wist dat ik niet zo zat te wachten op een vervolg van de kruistocht binnen het land van Ava. We weten het ik niet per se gemotiveerd werd door het narratief om verder te gaan. De gameplay heeft unieke ideeën, maar is qua uitvoering vaak wat janky. Toch zijn dit normaal gesproken punten waar ik overheen kan stappen, mits ik mezelf goed bezig kan houden met de kern. In dit geval haalde ik voldoening uit de exploratie van de wereld en het ontmoeten van de lieftallige schepsels. Dus waar ging het dan de mist in? Het heeft even geduurd, maar ik heb het antwoord nu klaarliggen: overmatige irrelevantie.

Dat is denk ik de boosdoener van Creatures of Ava. Het is geen ronduit slechte game, maar het probeert te veel gameplaysystemen erin te duwen. Hierdoor heb je het idee dat sommige onderdelen simpelweg niet erin thuishoren in een game zoals deze - of ze voegen in ieder geval weinig toe aan de kernervaring. Je krijgt bijvoorbeeld te maken met crafting. Dit kan mij gestolen worden, want ik zat helemaal niet te wachten om constant in een menu te navigeren, omdat ik mijn komkommersmoothies moest bijvullen. Hetzelfde kan gezegd worden over de skill tree die uiteindelijk beschikbaar wordt gemaakt voor de speler. In een game waar exploratie en het verzamelen van schattige mormels centraal staat, heeft Creatures of Ava te veel irrelevante systemen in het DNA zitten. Gameplaysystemen die uiteindelijk weinig bijdragen aan de pilaren die de ervaring horen te dragen - en waardoor we ook waardevolle tijd ermee verliezen.