Review: Detroit: Become Human PlayStation 4

Het is het jaar 2038. De Amerikaanse stad Detroit staat op zijn kop. Androids worden door techgigant Cyberlife in groten getale geleverd in ruil voor een relatief klein stapeltje dollars. De androïdepopulatie neemt echter de overhand en al snel zakt het werkeloosheidspercentage naar een nieuw dieptepunt. Alles wat een mens kan, kan een computer gestuurde, niet slapende, niet etende machine immers vele malen beter. De moderne slaaf komt echter in opstand wanneer steeds meer androïden emoties lijken te ontwikkelen. Dat is de druppel voor de angstige mens en al snel is er stront aan de knikker. Hebben we teveel de rol van schepper gespeeld? Klink als een realistisch scenario vind je niet? Ik vind in ieder geval van wel. Dat is exact het gevoel dat Quantic Dream op je over probeert te brengen met Detroit: Become Human.

Drie voor de prijs van één

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Detroit: Become Human is een heerlijke game. Quantic Dream weet wederom een uitstekende Quantic Dream-game neer te zetten die wederom op een uitstekende Quantic Dream-manier gespeeld en bestuurt dient te worden. Het draait om het verhaal waarbij de speler de optie krijgt om de loop van het verhaal op cruciale momenten te wijzigen. Dit kan komen door een gemist stuk, een brainfart tijdens een conversatie of door simpelweg dood te gaan. Daar komt bij kijken dat je drie verschillende verhalen meemaakt vanuit drie androïden, bestaande uit: Kara de nanny, Markus de huishoudhulp en Connor de detective. Drie totaal verschillende androïden en modellen. Ze hebben allen echter iets gemeen, de behoefte om zelf keuzes te maken.

Het is lastig om een game als deze te reviewen. De review moet spoilervrij blijven en een Quantic Dream-game is veelal juist zo goed door het verhaal. Ook dit verhaal zit weer snor. De drie androïden zijn ieder totaal anders qua karakter, maar worden allen in situaties gedrukt die hartverscheurend zijn. Je voelt de emoties die de personages niet mogen hebben en al snel begin je zelf te rebelleren tegen de gevestigde orde. Je veranderd zelf in een “deviant” en wordt ten onrechte opgejaagd net zoals de androïden die zich niet volgen protocol gedragen en bestempeld worden tot deviant. Een angstaanjagend gevoel van oneerlijkheid en constante alertheid neemt de overhand van zowel jou als gamer als je in-game personage.

Go with the flow

Een verhalende game kan iedereen maken, maar een game waarbij keuzes maken die er ook daadwerkelijk toe doen zijn redelijk uniek. Aan het einde van ieder hoofdstuk krijgt je een flowchart voorgeschoteld waarin de keuzes zijn uitgebeeld in een overzichtelijk schema. Sommige missies zijn redelijk rechttoe rechtaan, maar soms sta je aan het einde van een hoofdstuk paf van het grote aantal opties die je hebt gemist. Dit zorgt er dan ook voor dat Detroit: Become Human uitermate geschikt is voor meerdere speelsessies om alle mogelijkheden te ontdekken. Toegegeven, het verhaal heeft de tweede/ derde speelbeurt minder impact, maar het blijft interessant om te zien welke opties je allemaal gemist hebt in je eerste speelbeurt. Wat was er bijvoorbeeld voorgevallen als je bijvoorbeeld niet de avondwinkel had overvallen met Kara, of Connor’s partner groffer in het gareel had gehouden? Ieder hoofdstuk van ieder personage borduurt immers voort op de keuzes die gemaakt zijn in het voorgaande hoofdstuk.

Het verhaal heeft mij iedere speelsessie volledig opgeslokt. Lang is de game niet, maar erg intens is Detroit: Become Human wel. De spanning wordt zelfs opgebouwd in het startscherm waar je iedere keer weer begroet wordt door androïde Chloe die zich aanpast op de keuzes die je in het verhaal maakt. Tegen het einde is ze een beetje schichtig en schotelt ze je ongemakkelijke vragen voor. Een uitstekende manier om de toon te zetten bij het opstarten al zeg ik het zelf. Die toon wordt de gehele verhaallijn doorgevoerd. Kara’s verhaallijn draait geheel om de intieme relatie met de kleine Alice, Markus focust zich op de bevrijding van zijn volk en Connor zit de deviants
op de hielen om de mensheid te beschermen. Uiteraard hebben de drie een overkoepelend geheel wat tegen het einde allemaal netjes op zijn correcte en voorbestemde plaats valt.

Geen perfecte androïde

Wellicht ben je bekend met de games van Quantic Dream, maar de ontwikkelaar staat bekend om zijn focus op het verhaal dat gepaard komt met schitterende visuals en bijbehorend acteerwerk. De ontwikkelaar staat echter niet bekend om zijn vloeiende besturing en ook in Detroit: Become Human is dat weer het geval. Uniek is de besturing zeker, maar het werkt niet in alle gevallen. Je loopt zoals gewoonlijk met de linkerstick en ook de rechterstick gooit de camera alle kanten op. Echter dient de rechterstick ook als interactiemechanisme met de omgeving. Zo zijn dingen op te pakken, te bekijken en te besturen door een bepaalde beweging met de rechterstick te maken. Met een kwartslag pak je bijvoorbeeld iets op voor nadere inspectie. Ook de gyro en het touchpad van de DualShock wordt volop gebruikt. Soms werkt dit uitermate goed en zorgt het voor ontzettend veel immersie. Door op momenten de controller bijvoorbeeld naar je toe te trekken verwijder je dingen uit de muur en dat zorgt ervoor dat je meer controle over de situatie en omgeving hebt. Helaas werkt het ook vice versa wat voor irritaties kan zorgen.

Detroit: Become Human zit namelijk stampvol met quick time events. Nu ben ik niet direct een fan, maar deze QTE’s hebben een directe impact op het verhaal. Verpruts je het, dan krijgt het verhaal een ongewenste twist. Deze twists gaan zelfs zo ver dat je de hoofdpersonen letterlijk dood kunt laten gaan. Is er één dood, dan is het dikke pech en mis je dat deel van het verhaal. Het probleem is echter dat al deze besturingsopties in de QTE’s verwerkt zitten. De gyro reageert redelijk accuraat, maar voornamelijk het touchpad kan weleens tot ergernis leiden. Het is redelijk irritant wanneer het verhaal een andere loop krijgt dankzij een foutieve registratie, wat volgt is een snelle terugkeer naar het startscherm om het segment opnieuw te spelen. Daar loop je tegen het tweede minpunt aan, de cutscenes zijn niet te skippen. Dit is niet op te merken wanneer je alles foutloos en voor de eerste keer doet, maar is irritant wanneer je hetzelfde segment drie maal achter elkaar moet kijken. Ook wordt het gevoel van vrijheid redelijk aan perken gelegd. Waar de game zo vrij is in keuzevrijheid, is de game dat niet in bewegingsvrijheid. Regelmatig zijn de androïden in kwestie gebonden aan een zichtbaar afgebakend gebied, er zijn echter ook genoeg onzichtbare muren. Soms lijken gaten in de muur uitstekende doorgangen, maar word je tegengehouden door een spaanplaat die plat op de grond ligt. Jammer, want dit doorbreekt die uitstekende immersie weer.