Don't Scream Together review - Van je vrienden moet je 't hebben

Gamen met je beste vriend(en) is het leukste wat er is. Gezellig met z'n allen samenkomen in een lobby, een beetje keten terwijl de game laadt en door middel van naadloos teamwork voor de W gaan, dat is waar je uiteindelijk online vrienden voor hebt. Maar hoeveel heb je aan dat zooitje ongeregeld wanneer de game van je verlangt dat je vooral non-verbaal je doel nastreeft, vooral omdat het minste geringste aan geluid einde oefening betekent? Laat het maar aan Don't Scream Together over om die specifieke skill set op de proef te stellen.

Blèr Witch Project

Ik ga hiken in de bossen en neem mee: (1.) een home video camera en (2.) vrienden. Want wat is er nou gezelliger dan samen met je maten door de bossen struinen en dat allemaal op een 360p VHS camera vastleggen? Precies. Het heeft in de jaren ‘90 menig campy horror script opgeleverd en anno 2025 leveren die scripts juist weer een game op, of ja, een multiplayer versie van een game. Want dat is exact wat Don’t Scream Together is - een multiplayer uitvoering van het vorig jaar verschenen Don’t Scream - een project van een handvol indie developers waarin één gimmick centraal staat; niet schreeuwen en overleven tot acht uur ‘s-ochtends terwijl een nachtelijke boswandeling de een na de andere jumpscare op je pad mietert. En als de overdaad aan random schrikeffecten je geen argwaan geeft, dan moet het idee dat je opgejaagd wordt door zogenaamde Hunters alsnog samengeknepen billetjes opleveren.

Om die reden verplicht Don’t Scream Together dan ook dat je een microfoon inschakelt om de ervaring compleet te maken. Na een vlotte kalibratie bepaalt de game wat nog onder fluisteren wordt verstaan en wat onder schreeuwen, zodat je in-game nog tegen elkaar kunt smiespelen. Belangrijk is dan wel dat je bij elkaar in de buurt blijft. Hoe verder je van elkaar verwijderd raakt, hoe minder goed je elkaar hoort. Proximity chat, met een mooi woord. Raak je van elkaar gescheiden, dan ben je dus aardig de sjaak. Even een keertje schreeuwen om te bepalen waar iemand is, dat zit er namelijk niet in omdat je dan direct af bent. Soort van dan, want de game geeft je om de een of andere reden nog twee keer de optie om tot twee keer in hoger beroep te gaan door te beweren dat je helemaal niet schreeuwde. Accepteer je daarentegen het feit dat je als een mietje een noodlottige angstkreet uit je strot hebt laten schallen, dan is iedereen direct klaar, tenzij je de Damned modus hebt gekozen. Daarin verandert ieder gesneuveld boswandelaar in een Hunter totdat de klok acht slaat of iedereen de pijp aan Maarten heeft gegeven.

The Hills Have Ears

Goed. Nu de opzet duidelijk is, kunnen we het gaan hebben over de randzaken. Want een game waarin je alleen maar hoeft rond te lopen tot het zonnetje weer aan de horizon gloort, dat klinkt natuurlijk retesaai. Om die reden gooit ontwikkelaar Digital Cybercherries ook de noodzaak tot exploratie in de mix. Sowieso tikt het klokje alleen maar wanneer je in beweging bent, maar om permanent uit de bossen te geraken wordt ook van je verlangd dat je iedere unieke locatie in de bossen bezoekt en menig collectible verzamelt. Met een totaal van 46 locaties ben je dus een aardige tijd aan het stiefelen en de kans dat je alles binnen één nacht kunt afvinken is dus nihil. Dat elke boom op de vorige lijkt, maakt oriëntatie dan ook verdraaid lastig. Om daarin nog een handreiking te doen, verschaft Don’t Scream Together gelukkig wel coördinaten. Heel handig wanneer je voor jezelf wilt bijhouden waar je keihard in een boobytrap bent gelopen, die inteelt Hunter je te grazen nam, of waar die grizzlybeer fingerfood van je maakte (wat je dus ook stiekem via Whatsapp nog kunt doorgeven aan je teamgenoten, maar mondje dicht hè?).

Desalniettemin ontkom je er niet aan dat je samen ontiegelijk veel meters maakt en elke stap die je zet, levert spanningsopbouw op. Naast het feit dat je constant je ogen open moet houden voor rondslingerende batterijen om je camera - je enige lichtbron - draaiende te houden, barst het bos dus van de boobytraps en jumpscare triggers. De boobytraps vallen nog enigszins te vermijden gezien deze ietwat schimmeren, maar de jumpscares zijn een ander verhaal. Die komen behoorlijk random aangevlogen of op je af gerend, wat uiteraard goud oplevert wanneer je iemand in je clubje hebt zitten die daar gigantisch hard op gaat. Of ze nou subtiel zijn of zo cliché als wat, jumpscares doen het altijd goed bij een bepaalde doelgroep. Laat dat nou ook de doelgroep zijn die ook bijzonder bevattelijk zijn voor de paranoia-opwekkende licht- en geluidseffecten waar Don’t Scream Together van aan elkaar hangt. Daarvoor verdient het handjevol ontwikkelaars overigens wel props. Aan beklemmende sfeer is namelijk zelden gebrek.

21 Jump Scare

Toch zit ik een beetje met Don’t Scream Together in m’n maag en dat is niet direct de schuld van Digital Cybercherries. Als doorgewinterde horror fanatiekeling ligt mijn schrik-tolerantie waarschijnlijk zo ontiegelijk hoog dat vrijwel niks me echt deert. Hoe hard Don’t Scream Together het ook probeerde - en geloof me, men probeert het echt - nergens heeft het me ook maar in de buurt van een scare gebracht. Hetzelfde gold voor mijn partner in crime, die uitsluitend aan zijn einde kwam door te luidruchtig praten over koetjes en kalfjes, de aftermath van een boobytrap die ik nota bene triggerde, of een boer waar je U tegen zegt. Solo spelen - wat gewoon kan omdat de game niet om een lobby draait maar om het joinen van iemand die al in de game zit - heeft me dan ook nergens in de problemen gebracht. Dat wil overigens niet meteen zeggen dat Don’t Scream Together me niet boeide. Ergens kon ik namelijk elke poging tot wel waarderen. Met vlagen kon ik best genieten van de gruwelen die men mij voorschotelde. Ik schrok er alleen nooit van.

En als ieder lid van je groep zo in elkaar zit, dan mist Don’t Scream Together wel een beetje z’n mark. Het floreert wanneer het in je kop weet te kruipen, maar dan moet je daar dus wel open voor staan. Als je groep bestaat uit een stel onvermurwbare zoutpilaren die uitsluitend schrikken van hun banksaldo na de feestdagen, dan gaat de hele gimmick in Don’t Scream Together al snel verloren. Je doet er uiteindelijk dus goed aan om je wandelmaatjes zorgvuldig uit te zoeken, al is het natuurlijk maar de vraag of je banger aangelegde vrienden ervoor openstaan om €7,79 aan een game uit te geven die ze vuil ondergoed of een abonnement op de afdeling cardiologie oplevert. Wellicht dat je dat weer kunt oplossen door de game cadeau te doen voor de feestdagen. Lekker cheap. Scheelt je weer een keertje schrikken wanneer je afschriften op de mat vallen, al is dat ook weer ontzettend jaren ‘90.