Hell is Us review - Vraagt veel, geeft veel

Nacon de afgelopen jaren zichzelf zien overtreffen, dat doet mijn hart goed. De Franse uitgever staat stiekem toch wel een beetje bekend als de eurojank-producer, waarbij de meeste games net tekort schieten om mee te doen met de grote jongens. Maar goed, wat een paar goede RoboCop-games wel niet teweeg kunnen brengen, hé. Echter, voordat Alex Murphy wederom een culturele impact maakte, had Nacon samen met Rogue Factor al een groot project in de pijplijn, genaamd Hell is Us. Een mysterieuze, onorthodoxe actie-avonturengame wiens identiteit en functie toch voor een lange tijd vrij anoniem bleef. Na flink wat uurtjes in de game te hebben gepompt, ben ik gelukkig een stukje wijzer geworden. Is dit een detective-avontuur wat je simpelweg niet mag missen of heeft het meer weg van een (h)ellendige playthrough? Je leest het in de review van Hell is Us.

Wat je zaait, zul je oogsten

Terwijl ik door mijn tientallen aantekeningen graai, zoek ik even op hoe onze protagonist het liefst wordt genoemd. Ah ja, we volgen het verhaal van Rémi. Deze ex-militair dook op in de vervallen wereld van Hadea en een aantal lugubere types zijn erg geïnteresseerd in de reden waarom. De hele reis die je maakt wordt verteld vanuit het oogpunt van een Gestapo-verhoor, waarbij een of andere menselijke kwal sigarettenrook in je gezicht blaast en ronduit dient als een doorn in je oog. Afijn, de basis van het verhaal wordt al snel duidelijk. Rémi is illegaal de grens overgestoken, omdat hij op zoek is naar zijn vervreemde ouders. Hij heeft 99 vragen en een voogd ain't one. Tijdens zijn kruistocht spiraalt hij al snel in een complot, waarbij duidelijk wordt hoe de bloederige burgeroorlog is ontstaan en hoe een mysterieuze ramp - waarbij bovennatuurlijke wezens zijn ontstaan - heeft kunnen plaatsvinden. Belangrijker nog: Rémi wordt een sleutelfiguur in het oplossen van deze vreselijke conflicten.

Met een titel als 'Hell is Us' is het eigenlijk vanaf moment één duidelijk waar Rogue Factor mee aan komt zetten. Je hebt monsters, demonen, maar een ringetje lager in de hel zitten de ergste soorten gedrochten: mensen. Thematisch kan je Hell is Us dan ook bestempelen als een aangrijpende ervaring, waarbij geen blad voor de mond wordt genomen als het gaat om de absolute wandaden die mensen in staat zijn uit te voeren. Je gaat in deze actie-avonturengame scenario's treffen die niet bestemd zijn voor de tere ziel en helaas wel als een accuraat spiegelbeeld dienen in sommige delen van onze globale maatschappij. Het sterke thematische werk moet veel van het zware narratieve werk verrichten, want jezelf verdiepen in het plot gaat minder vlot. Om te beginnen verwacht Rogue Factor dat je zelf zin maakt. Hier zijn je MacGuffins en aan de slag ermee. Het daadwerkelijke verhaal - de interne worsteling van Rémi en de personages die hij treft in de campaign - zijn niet bepaald heel interessant en komen niet lekker op gang in de beginuren van de game. Dit komt deels door de manier hoe het narratief zich ontrafelt, maar een ander probleem is de kwaliteit van de cutscenes met ongemakkelijk cameragebruik en dialoog wat niet heel fris voor de dag komt. Zeker als je het niet al te snuggere stemacteerwerk ermee combineert. Rémi wordt voorzien van een stemmetje door niemand minder dan Elias Toufexis (die je waarschijnlijk kent als Adam Jensen in Deus Ex: Human Revolution) en klinkt over het algemeen meer dan prima, maar hetzelfde kan niet gezegd worden over de vele NPC's met de dodelijk ongemakkelijke en uncanny gezichtsuitdrukkingen waarmee zij staan te babbelen.

En dat is een gigantisch contrast met de algemene kunstdirectie van Hell is Us. Dit is een werkelijk plaatje van een game. Inlijsten en op je muur hangen - zover wil ik wel gaan. Rogue Factor produceert met succes hel op aarde. Een alledaags leefgebied waar je de sporen van een gevestigde maatschappij nog vindt, maar wat door vuur en zwavel geheel kapot is gemaakt. Het maakt hierin geen onderscheid en daardoor voelt het als een krachtige boodschap. Je komt diverse uitzichten tegen, waarbij je over langwerpige landschappen kan turen die vaak worden onderbroken door heuvels, bergen, maar ook paranormale bezienswaardigheden. De grafische spierballen worden vooral getoond in de omgevingen, maar het zit niet alleen visueel en stilistisch sterk in elkaar. Audiofielen kunnen genieten van Hell is Us. De rauwe geluiden binnen de wereld zijn een genot voor de zintuigen en de soundtrack is van vele markten thuis. Het bevat synthwaves in de overdrive gemixt met duistere ambiance. Het klinkt als een soort liefdeskind tussen de soundtracks van The Wolf Among Us en de eerdere S.T.A.L.K.E.R.-games en dan wordt er nog een gezonde dosis bas toegevoegd - puur om die haren in je nek overeind te krijgen.

Breek de hel los

Laten we voordat we verder kletsen over de wereld en hoe je meters maakt erin eerst eventjes de combat eruit pakken en de Soulslike-vergelijkingen de kop indrukken. Hell is Us is een actie-avonturengame met een melee-systeem, waarbij je verschillende wapens kan gebruiken die hun eigen movesets hanteren, terwijl je een oogje in het zeil houdt op je uithoudingsvermogen. Maar het is geen Soulslike, okay? Niet alles met een zwaard en een ontwijkingsrol hoeven we daaronder te scharen. Afijn, de combat voelt goed in Hell is Us. De wapens voelen zwaar en laten een blijvende indruk achter in de kadavers van iedereen die ruzie met je zoekt. Je kan je wapens infuseren met speciale relics, waardoor je specifieke vaardigheden aan ze kan koppelen. Krachten die ervoor zorgen dat je vernietigende combo's kan loslaten of juist ondersteunende tools om als controleur over het veld te lopen. Aangezien je tussen twee wapens kan switchen, zijn er een hoop mogelijkheden om je ervaring eigen te maken en te experimenteren met de verschillende scherpe stokken in je rugzak. Tel daarbij op dat je ook nog eens vier extra vaardigheden kan ontgrendelen met de drone - die je kan inzetten op basis van een tijdslimiet in plaats van de game's versie van een mana-bar - en dan heb je toch te maken met een game die jou de fantasie van een one-man army laat verwerkelijken.

Het steekt niet alleen offensief goed in elkaar. Qua defensie heb je ook meerdere opties. Uiteraard is het blokken, pareren en ontwijken van vijandelijke barrages onderdeel van de algemene gameplay-loop, maar Rogue Factor heeft een troef achter de hand gehouden. Elke keer als je flink begint in te slaan op de vijand, krijg je potentieel wat van je eigen gezondheid terug. Je weet wel - gray health. Vergelijkbaar met hoe Bloodborne en Lies of P dat deden. Echter, in Hell is Us moet je zelf nog wat doen om dit te kunnen innen. Het is namelijk gebaseerd op een timing-mechanic, waardoor gevechten nog dynamischer aanvoelen. Je moet op precies het juiste moment jezelf genezen en als je een aanval blokt (of simpelweg een stoot tegen je harses krijgt) dan gaat dit allemaal verloren. Aangezien je gezondheid gepaard gaat met je uithoudingsvermogen is jezelf topfit houden altijd een prioriteit en dit systeem is een stuk vermakelijker dan simpelweg medkits spammen.

We moeten het natuurlijk ook even hebben over de oppositie. Ja, je eigen moves zijn in orde, maar zijn de vijanden een beetje interessant om tegen te vechten? Het is een dubbelsnijdend zwaard - vergelijkbaar met de wapens die je vasthoudt. De chimaera's ogen als monsters met diepgang. Ze komen voort uit de diverse trauma's die ontstaan uit menselijke emoties en soms dragen ze die emotionele bagage ook met zich mee. Van woede tot terreur en helemaal door naar manisch blijdschap en tranentrekkende rouw. Dit zijn abstract orbs die je eerst moet zien af te maken, voordat je het gedrocht zelf de eeuwige rust kan gunnen. De gevechten zijn prima en aangezien spelers zelf veel opties hebben om het slagveld te domineren en controleren, voelt het vrijwel nooit oneerlijk. Echter, vanwege de nadruk op de stijlvolle executie van de combat, is er wel een bepaalde onoverzichtelijkheid aanwezig. Het is moeilijk om sommige aanvallen te zien, omdat de abstractheid zorgt voor weinig herkenbare aanvalspatronen. Ja, ze flitsen soms eventjes wit om te helpen, maar je kan niet rekenen op het animatiewerk - of je moet je reflexen trainen naar het niveau van een kat met een dozijn cafeïnepleisters tussen de snorharen geplakt.

Hemel en hel doorstaan

Hell is Us mag dan officieel in de boeken staan als een actie-avonturengame; het had net zo goed puzzelgame trots op de borst mogen dragen. Ja, combat speelt wellicht een centrale rol, maar de manier hoe je door de game reist is stiekem nog belangrijker. Rogue Factor houdt je handje niet vast. Sterker nog, ze slaan je behoeftige klauwen weg, ze versnipperen je minimap en kennelijk heeft Ubisoft alle UI-markers opgemaakt, want je krijgt er precies nul aangereikt. In Hell is Us krijg je alle vrijheid, maar ook alle verantwoordelijkheid om zelf je pad uit te stippelen. Vergelijkbaar met Atomfall van begin dit jaar is het aan de speler zelf om hun shit op orde te krijgen. Je praat met NPC's, leest talloze mailtjes/brieven en probeert de gevonden items met elkaar te verbinden. Wanneer het klikt en je na een halfuur ijsberen eindelijk progressie weet te boeken, is dit een overweldigend positief gevoel. De twijfel in je brein wordt vervangen door dopamine en dan is het eventjes een fuif in de bovenkamer. Ik ben inderdaad net Sherlock Holmes, maar dan met een gigantisch zwaard gemaakt van de trauma's die een burgeroorlog met zich meebrengt. Dus eigenlijk net een niveautje hoger.

Je brein breken over een aantal niet per se hele moeilijke, maar wel uitgebreide puzzels is het een, maar het is vooral wat daarna komt wat voor spelers als vermoeiend kan worden ervaren. Als jij een puzzel oplost, hoop je daarvoor te worden beloond. Progressie in het verhaal, een belangrijk item, enzovoorts. In Hell is Us komt niks je aanwaaien. De oplossing van een puzzel leidt vaak tot een andere test. Het beste voorbeeld hiervan is wanneer je net uit de eerste act komt. Je bent door weer en wind gegaan om iets te bereiken en vervolgens krijg je te horen dat je een van de vier cruciale items in je bezit hebt. Ja, verkas maar lekker naar drie andere locaties, waarbij je weer moet beginnen vanaf ground zero en je alles opnieuw moet zien uit te vogelen. Je beloning voor je harde werk is in principe nog meer hard werk. En deze puzzels, quests of verhaalprogressie zijn niet onderdeel van een immersieve sim-game. Nee, er wordt één antwoord geaccepteerd en als je zelf creatief tot een oplossing probeert te komen, dan kan je de pestpokkesnor krijgen. Tel daarbij op dat er ook niet in-game een manier is om al je aantekeningen, notities en screenshots bij te houden, en je krijgt dan het gevoel dat Rogue Factor onnodig streng is voor de speler.