Hotel Barcelona review - Horror in stijl, maar niet altijd in controle

Soms lees je een concept dat zó bizar is dat je het meteen wilt spelen. Dat is precies wat Hotel Barcelona doet. SUDA51, van No More Heroes en Lollipop Chainsaw, en SWERY, van Deadly Premonition, hebben samen een 2.5D slasher in elkaar gezet waarin je als federale marshal Justine een hotel vol seriemoordenaars moet uitroeien. Het idee klinkt als een koortsdroom voor horrorfans, maar is dat het in de praktijk ook, of is het eerder een nachtmerrie? Toen ik de game voor het eerst opstartte, kwam de volgende tekst in beeld: This game contains graphic depictions of gore, violence, conversations about alcohol consumption, and mild sexual content. Dat beloofde in ieder geval al heel veel goeds!

Een hotel vol killers

Hotel Barcelona zet vanaf de eerste minuut de toon met een verhaal dat direct uit een foute VHS-horrorklassieker lijkt te komen. Het hotel, aan de grens van Pennsylvania en West Virginia, is een val voor de gevaarlijkste seriemoordenaars van Amerika. Jij komt als federal marshall Justine toevallig in het hotel terecht nadat één van je missies gruwelijk verkeerd afloopt. Justine heeft echter zelf ook een persoonlijke missie, om de zogenaamde Witch te vinden en om te leggen. Hiervoor moet ze iedereen in het hotel zien uit te schakelen, geholpen en tegelijkertijd geplaagd door de stem van de bloeddorstige moordenaar Dr. Carnival in haar hoofd. Het plot werkt, want de slasher-vibe sluit naadloos aan op de presentatie. De game is doorspekt met verwijzingen naar bekende horrorfilms, van slashers uit de jaren tachtig tot meer niche cultklassiekers. Als je dat genre niet volgt, zul je veel grappen en referenties missen, maar liefhebbers herkennen de verschillende verwijzingen direct.

Grafisch ziet Hotel Barcelona er sterk uit. Het heeft een stripboekachtige stijl die je meteen doet denken aan horrorcomics uit de jaren negentig. De zeven zones zijn thematisch verschillend, met elk een eigen sfeer en een unieke eindbaas die bijblijft. Vooral die eindbazen zijn goed ontworpen. Ze voelen dreigend en vaak ook over-the-top, precies zoals je verwacht van legendarische game designers SUDA51 en SWERY. NPC’s en bijfiguren hebben daarnaast ook verrassend veel persoonlijkheid en sterke dialogen, waardoor de wereld meer leeft dan je zou denken voor een game met een roguelike-structuur.

Badend in het bloed

De gameplay loop is eenvoudig, maar effectief. Je kiest een level uit vanuit het hotel en probeert binnen een paar minuten de eindbaas te bereiken. Onderweg kun je verschillende zijdeuren in, die beloningen of extra challenges kunnen opleveren, zoals extra health of stat boosts. Net als in een roguelike bepaal je zelf je route en strategie. Sterf je, dan ga je terug naar het hotel waar je je verdiende resources uitgeeft om sterker te worden. Alles wat je niet uitgeeft, raak je kwijt, dus upgrades pakken is een must. Dit maakt elke run kort maar doelgericht en zorgt voor een gezonde balans tussen spanning en progressie. Wanneer je dan vervolgens ietsje sterker weer terugkeert naar de stage, dan zie je dat er een kloon van jezelf, een zogeheten Slasher Phantom, je vorige run exact kopieert. Deze kloon kan schade toebrengen aan vijanden, maar ze kan bijvoorbeeld ook afleiden of een aanval voor je blokkeren. Hier kun je dus slim gebruik van maken voor je volgende run. Het is echter wel zo dat je kloon een exacte kopie van je vorige run is, dus als je deze run door een andere deur gaat en ergens anders uitkomt dan de vorige keer, zie je je kloon niet meer terug.

De combat zelf is minder overtuigend. Het idee is duidelijk: combo’s maken met lichte en zware aanvallen, je wapen uitbreiden en afwisselen met een pistool. Daarbij kun je dodgen, blokken en pareren. In theorie klinkt dit simpel, maar in de praktijk voelt het net wat te traag en te stroef. Animaties hebben net iets te veel vertraging waardoor timing moeilijker is dan nodig. Hierdoor komt de moeilijkheidsgraad soms niet voort uit uitdagende vijanden, maar uit de besturing. Dat kan frustreren, zeker omdat de game al pittig genoeg is. Er zitten best wat platforming stukjes in de levels en de game doet hard zijn best om de actie snel en responsief te houden, maar de besturing is net iets te lomp om echt soepel en vlot aan te voelen. Dat is jammer, want een verder enorm vermakelijke gameplay loop wordt zo wel wat gehinderd. De Skull Gauge is daarentegen wel een toffe toevoeging. Elke keer wanneer je vijanden verslaat, baad je in hun bloed. Hoe meer bloed je hebt verzameld, hoe grotere stat boosts je krijgt. Is de Skull Gauge vol, dan kun je een speciale aanval doen door Dr. Carnival los te laten. Een toffe gimmick die enorm goed bij de setting van de game past.

Ontdekken en ontgrendelen, ad nauseam

Naast het algemene verhaal heeft Hotel Barcelona veel te ontdekken. Er zijn talloze geheimen, easter eggs en lore-stukken verstopt door de gehele game. Zowel in het hotel als in de levels, bonuslevels, minigames, en zelfs de outfits die Justine kan dragen, kun je overal waar je kijkt wel referenties vinden. Fans van horror zullen smullen van alle details en verwijzingen, maar ook spelers die gewoon van verkennen houden, vinden hier genoeg te doen.

De game beloont nieuwsgierigheid en dat houdt de herhaling fris. Bovendien wordt naarmate je verder komt steeds meer vrijgespeeld. Zo kun je zelfs multiplayer ontgrendelen, met co-op runs of PvP-invasies. Dat is een toffe verrassing, omdat het niet een feature is die direct beschikbaar is, of überhaupt verwacht wordt bij een game als deze, maar juist als beloning van het ontdekken van de wereld wel logisch aanvoelt.