INDIKA review - Een onorthodoxe walking sim

Tijdens het schrijven van mijn INDIKA preview wist één ding zeker: Odd Meter verdient z'n naam dubbel en dwars. Want als er iets 'odd' was, dan was het wel het krappe half uurtje met INDIKA. Nu ik de mogelijkheid heb gehad om de volledige game aan de tand te voelen, kan ik alleen maar beamen dat de rest van de game niet veel logischer is. Neen, deze onorthodoxe walking sim zal er niet een zijn die bij velen als begrijpelijk te boek komt te staan, laat staan als toelaatbaar.

Ja Zuster, Nee Zuster

Waarom de titulaire Indika - een jonge non met een hoop persoonlijke issues - uiteindelijk heeft gekozen voor een leven in een klooster, dat is namelijk al de eerste vraag waar de speler mee worstelt. Terwijl een cynisch gevooisde voiceover de speler erop wijst dat Indika door iedereen in het klooster met de nek wordt aangekeken, laat de game ons tot vijf keer toe een emmer vullen met water uit een put, om deze ergens verderop te legen in een vat. Het nut hiervan wordt door de verteller al betwist en na twee rondes vraag je het jezelf ook al af: is dit wat INDIKA van me gaat verlangen? Het werpt direct het vraagstuk van nut op. Want wat is het nut van deze game? Het gevoel dat je onnozele acties gaat uitvoeren om maar wat te doen te hebben, bekroop mij vrij vlot.

Nut - of nutteloosheid - blijkt dan ook een terugkerend iets te zijn in INDIKA. Hoewel dat normaliter als iets negatiefs beschouwd kan worden, rechtvaardigt het doel in INDIKA de middelen. Indika lijkt als non namelijk totaal geen nut te hebben binnen haar gemeenschap en dat heeft ze te danken aan haar psychische metgezel: de duivel. Middels kolderieke cutscenes wordt duidelijk dat Indika's gedachten worden bezoedeld door Lucifer, die haar vrome leefstijl onmogelijk maakt. Om toch nog nuttig te zijn - en om van haar af te raken - wordt Indika op een queeste gestuurd om een brief te bezorgen. Toch wordt iets simpels als post bij een ander klooster afgeven een onnoemelijk zware taak wanneer de stem in haar hoofd niets anders doet dan twijfel zaaien.

Heilige huisjes

Dit concept van een getergde non die uitgerekend door Satan op een dwaalspoor wordt gezet, levert in INDIKA interessante taferelen op die bij gelovigen een gevoelige snaar kunnen raken. Tijdens haar exodus komt onze protagonist in aanraking met situaties die meerdere religieus geladen vraagstukken opwerpen. Innerlijke discussies over de menselijke ziel, wat de definitie van een zonde is en waarom God zo willekeurig handelt zodra misère zijn volgelingen raakt, passeren de revue. Gezien INDIKA veelal verstoken blijft van afwisselende gameplay en zich voor het overgrote merendeel beroept op exploreren en frequent voorkomende omgevingspuzzels, moet Odd Meters walking sim het vooral van diens narratief hebben.

Maar dit narratief is dus uiterst polariserend. Wie religieus sterk in zijn of haar geloof staat, kan INDIKA bijna als godslasterlijk beschouwen. Want hoewel de game zichzelf door diens absurde ondertoon bezien kan worden als een game die we niet bijzonder serieus moeten nemen, stipt het uiterst serieuze topics aan. Als theologisch onderlegde agnost kon ik de insteek van Odd Meter wel waarderen, maar ik zie ook in dat een dialoog als deze bij menig christen wat heilige huisjes omver kan schoppen.

8-bid

Nu is het niet dat INDIKA geheel van actieve gameplay verstoken blijft. Om Indika's persoonlijke geschiedenis en besluit om non te worden verder te nuanceren, utiliseert Odd Meter een handelswijze die tijdens de demo door velen hevig werd bekritiseerd: 8-bit gameplay. Tijdens feedback sessies gaf menig tester aan de 8-bit elementen als storend te ervaren, vooral omdat deze verschrikkelijk uit de toon vielen. Maar dat was ook te wijten aan de willekeurigheid die destijds de boventoon voerde. Nu blijkt dus dat niet alleen het lettertype en de sprites retro aandoen, maar ook de minigames die Odd Meter introduceert om Indika's verleden te vertellen.

Hoewel ook hier weer genoeg mensen zullen beargumenteren dat de 8-bit uitstapjes de algemene sfeer zullen breken, vond ik ze juist leuk gevonden. Het grimmige heden van INDIKA wordt grauw en 'realistisch' weergegeven, terwijl het verleden in een kleurrijkere retro-setting wordt gebracht. Het gebrek aan ultrawide support tijdens deze minigames zat mij meer dwars, waardoor ik telkens mijn beeldratio moest aanpassen om alles op mijn scherm te krijgen. Maar goed, als dat alles is.

Eeuwig zonde

Uiteindelijk stoorde ik mij meer aan het feit dat de interessantste gameplay mechanic van de demo - het navigeren door een alternatieve 'helse' omgeving door te bidden, terwijl duivels gehoon je van je voetstuk tracht te brengen - amper werd ingezet tijdens mijn sessie van krap vier uur. Odd Meter laat met INDIKA zien dat het stylistisch gezien in staat is om een meesterwerk neer te zetten - iets wat het middels arthouse-achtig camerawerk bewerkstelligt - maar faalt er mijns inziens in om de game naar het niveau te trekken waar ik heilig in geloofde. In mijn opinie ontbreekt het INDIKA aan balans. Waar ik meer van had willen zien, is onderbenut gebleken.

Daarnaast voelde het einde - waar ik omwille van spoilers niets over zal vertellen - anticlimactisch aan. Gedurende mijn speelsessie leek ik constant ergens heen te werken. Het doel leek zo helder. Maar ergens heeft Odd Meter besloten om de ontknoping discutabel te maken. Misschien was dat ook wel de hele opzet. Ergens bekroop me het gevoel dat de studio juist wil dat mensen na het rollen van de credits gaan discussiëren over het einde. Over het nut. Waarom je de hele game XP hebt lopen sparen om er uiteindelijk niks mee te bereiken. Misschien is dat wel de hele filosofie van INDIKA: wat je ook doet en hoe hard je ook probeert in het leven, aan het einde van de rit maakt het niets uit.