Kunitsu-Gami: Path of the Goddess review - Eersteklas eigenzinnig

Eigenzinnigheid is een zegen. Het is één van de vele redenen waarom ik mezelf tegenwoordig Capcom-fan durf te noemen. De gameontwikkelaar heeft altijd ervoor gezorgd - in voor- en tegenspoed - dat ze hun eigen smoel bleven behouden. Zelfs wanneer je kijkt naar hun grootste franchises die ook door de mainstream werden opgepakt. Ja, Resident Evil en Monster Hunter boeken gigantische successen, maar dat zou je in eerste instantie niet verwachten, aangezien ze toch hele specifieke dingen blijven doen. Naast de knallers van Capcom is de ontwikkelaar echter altijd bereid geweest om nieuwe ideeën ruimte te geven. Terwijl iedereen en hun moeder roept om een Dino Crisis-remake, brengt Capcom lekker tegendraads Exoprimal uit. Een remaster van een obscure DS-titel? Ga gerust opnieuw aan de gang met Ghost Trick: Phantom Detective. En ik weet niet eens hoe ik een logisch bruggetje kan maken naar Ōkami, maar wat ben ik blij dat die game bestaat. Capcom, blijf vooral je eigen ding doen - ik houd van de innovatie. Of ik ook warme gevoelens heb overgehouden aan mijn flinke speelsessie met Kunitsu-Gami: Path of the Goddess? Dat lees je hieronder!

Een goddelijk pad loopt niet krom

In Kunitsu-Gami: Path of the Goddess kruip je in de spirituele huid van Soh. Deze zwaardmeester heeft een bijzondere taak - hij is namelijk de beschermengel van de maiden Yoshiro. Dit dynamische duo is ontzettend belangrijk voor de lokale bevolking op een aantal duizend meter boven zeeniveau. We bevinden ons in het Kafuku-gebergte. Lange tijd stond dit bekend als een vredig gebied, waar mens en dier in alle rust konden voortbestaan. De corruptie is echter toegeslagen, nadat de hebberigheid van de mens te hevig is gaan heersen. Uit deze vuile bedoelingen zijn diverse demonen opgeroepen. Dit collectief van monsterlijke gedrochten kennen we als de Seethe. Alle dorpen zijn overgenomen door de corruptie en het Kafuku-gebergte is nu een hotspot voor Japanse duivels. Het is aan Soh en Yoshiro om de boel eens goed te reinigen, de dorpelingen te redden en de nederzettingen te herstellen naar hun voorgaande glorie.

Het narratief is minimalistisch, maar effectief genoeg. De speler weet wat er aan de hand is en het zijn doelen waar je gemakkelijk achter kan staan. Een vuist maken tegen puur kwaad? Ja, de meeste mensen kunnen zich hier wel in vinden. Het verhaal dient dan ook meer als een rode draad om door de diverse omgevingen heen te reizen, maar de hoofdrolspeler is hier vooral de setting. Kunitsu-Gami: Path of the Goddess is een game, waarin de Japanse folklore volledig in de schijnwerpers komt te staan. Dit is in eerste instantie eventjes wennen. Het is namelijk niet zo dat je de prachtige misbaksels uit de Torii-poorten mag zien glibberen en dat je het daarmee gezien hebt. Nee, de gehele game is volledig opgebouwd uit de kernprincipes afkomstig van de Japanse Wa-cultuur. De menu's zijn op een zeer onorthodox wijze opgebouwd en het geeft de game een erg exotisch uiterlijk. Je verkast als het ware naar een totaal andere cultuur die vol zit met prikkelende dansen, uitheemse maskers, bijzondere architectuur en meer. De vervreemde wereld is in eerste instantie deels de reden dat de instapdrempel wat hoog is, zeker gepaard met de vele systemen die de game kent. Maar wanneer je die reisangst weet te overwinnen, kom je eruit als een verrijkt persoon.

Dansend het graf in

Goed, laten we eens ontleden wat Kunitsu-Gami: Path of the Goddess precies is, want dat is nog een prangende vraag an sich. Capcom noemt het zelf een Kagura-actiestrategiegame. Je mag diverse gameplay-elementen verwachten. Denk hierbij aan tower defence, dorpmanagement, hack 'n slash-actie, lichte RPG-elementen, enzovoorts. Ja, Kunitsu-Gami: Path of the Goddess is vrij letterlijk een 'Soh of all trades'. De balans is hier goed aanwezig, dus we hoeven niet meteen te spreken over een identiteitscrisis. Capcom weet het een gebalanceerde ervaring te houden, maar het heeft wel moeite om elk gameplay-systeem even uitgebreid te houden. Daar praten we straks nog wat verder over, maar eerst gaan we het hebben over de actievolle kant van deze Japanse roman. Via een selectie aan goed gevarieerde levels baan je je een weg door Kunitsu-Gami: Path of the Goddess. De ene keer stel je een lokale boerderij in vrijheid en de andere keer neem je het op tegen een grote dreiging die functioneert als eindbaas. Eén ding is zeker: Capcom levert veel unieke systemen in deze actievolle strategiegame. De ene keer moet je op het vaste land de boel verdedigen, maar de andere keer kan je op een boot terecht komen. In de grotere steden zijn er veel straatjes aanwezig, waarmee je rekening moet houden op verrassingsaanvallen, terwijl je in de grotten maar met beperkt licht moet zien te leven.

In Kunitsu-Gami: Path of the Goddess reis je deze diverse locaties af om de demonische restanten op te ruimen en de dorpelingen uit de onvrijwillige cocons te helpen. Dit doe je tijdens de daguurtjes. Je sprint de levels door op zoek naar de beurse plekjes, zodat je je eigen verdediging op orde kan stellen. Na het schoonmaken met flink veel Vanish pluk je de vruchten. Je krijgt kristallen en daarmee moet je slimme investeringen maken. Om te beginnen is Yoshiro cruciaal voor het bestrijden van de demonen. Je moet voor haar een pad vrijmaken, zodat zij veilig (maar vooral tergend langzaam) naar de Torii-poort kan dansen. Als ze eenmaal gearriveerd is, kan ze de corruptie de kop indrukken. Daarnaast bevrijd je de arme mensen uit hun vlezige gevangenissen. Na deze Scorn-achtige ervaring zijn ze gelukkig niet getraumatiseerd genoeg om verder te teren op een uitkering. Nee, ze moeten aan de bak en je geeft ze ook een rol die goed bij hen past. Diverse Japanse krijgers zijn onderdeel van de line-up. De designs zijn oogstrelend en gameplay-technisch biedt het de nodige diepgang. Zo kun je een aantal dorpelingen op de frontlinies zetten als boogschutters. Wel zo handig als de vijand aan komt zetten met vliegende eenheden. Echter, ik vond het zelf ook altijd een strak plan om helemaal vooraan een sumoworstelaar neer te zetten. Deze tank zorgde ervoor dat de andere vechtersbazen wat ademruimte kregen. Het is aan de speler om de juiste rollen te kiezen en ze goed te positioneren op het slagveld.

Tijdens de nachturen breekt namelijk de pleuris uit. De Torii-poorten gaan dan open en het leger des onheils komt eruit gewaggeld. De Japanse nachtmerries van het jaar nul kruipen nader met maar één doel: het vernietigen van de maiden Yoshiro. Het is aan jou om de boel goed neer te zetten en te handelen waar nodig. En met handelen bedoel ik vooral je zwaard door menig demonenkop laten spiesen. Het is altijd een mooi gezicht om te zien dat jouw dorpelingen met oerkreten de oppositie aanvliegen en dat jouw strategisch inzicht gezorgd heeft voor een sterke verdediging. Echter, je kan zelf ook actief meedoen aan het conflict middels wat hack 'n slash combat. Je voert sierlijke aanvallen uit en de basis staat er. Je blokt en je ontwijkt, terwijl je zo nu en dan een supermove uit de mouw schudt. De combat is op zichzelf staand helemaal degelijk. Het mist wel wat pit en impact om echt te zeggen dat het de speler omver blaast, maar wellicht is dat ook niet nodig. Nu krijgen de diverse onderdelen de kans om de spotlight te delen en voor het grootste gedeelte lukt dat meer dan prima.

Jitaku is waar het hart ligt

In het land van de rijzende zon zijn we maar al te blij als we die bal met lava weer zien opstijgen. De Torii-poort is gereinigd en de vrede is wederom teruggekeerd. Beetje jammer dat die Seethe de boel niet netjes hebben achtergelaten. Gelukkig zijn de dorpelingen weer enorm gemotiveerd om de boel op te bouwen. Ja, wat gedemoniseerd zijn kan doen met de motivatie van je werklieden. Afijn, zodra je dus een gebied hebt uitgespeeld, kun je terugkeren naar het dorp. Dit functioneert nu als een basis waar je kan zien dat jouw inspanningen niet voor niets zijn geweest. Het is een aandoenlijke bedoeling om te zien dat de dorpelingen weer veilig over straat kunnen en dat de diverse huisdieren weer alle knuffels en kusjes krijgen die ze verdienen. Het geeft lading en motivatie om door de game heen te spelen, zodra je ziet dat je een hele positieve impact achterlaat. Uiteraard zijn de extra materialen voor je volgende kruistocht natuurlijk ook zeer welkom.

Ondanks dat het bevredigend werk is om de dorpen opnieuw op te bouwen, begint het halverwege je playthrough wel een beetje als een 'moetje' aan te voelen. Kijk, het managementwerk is niet heel diepgaand. Je stuurt gewoon wat van de dorpelingen aan om iets te repareren en je komt op een later tijdstip terug om de progressie te bekijken en de beloningen tot je te nemen. Allemaal leuk en aardig, maar in de latere fase van Kunitsu-Gami: Path of the Goddess moet je eigenlijk wel aantreden met de maximale hoeveelheid benodigdheden - anders kom je al snel van een koude matsuri thuis. Ja, met de kristallen kan je namelijk de rollen van je dorpelingen kiezen en het pad naar voren bereiden. Een groter level aantreden met een beperkte hoeveelheid cash money op zak is dus ook niet aan te raden. Sommige levels hebben namelijk ook de neiging dat als je niet helemaal uitkomt qua passen - omdat je met bijvoorbeeld net te weinig kristallen begon - dat ze dan jouw zeer kwestbare maiden op een plek neer te zetten die rijp voor de sloop is. Ja, dat pad in Kunitsu-Gami: Path of the Goddess moet je koste wat het kost voorkomen - wat wel zorgt voor geforceerd busy work.