Life is Strange: Double Exposure review - Zet je op het puntje van je stoel

Enige tijd geleden mocht ik al even met de eerste twee hoofdstukken van Life is Strange: Double Exposure aan de slag. In mijn preview van Life is Strange: Double Exposure was ik al best aardig te spreken over het vervolg van de allereerste game in de franchise. De personages, het verhaal en de soundtrack zorgden voor een fijne eerste ervaring. Nu is het tijd om in de rest van de game te gaan duiken en mij onder te dompelen in de volledige Double Exposure-ervaring. Ik ben aan de slag gegaan en heb voor je uitgezocht of mijn goede eerste indrukken stand hebben gehouden in deze volledige versie van de game.

De terugkeer van Max en een nieuw mysterie

In Life is Strange: Double Exposure keert Maxine Caulfield, die ook wel Max wordt genoemd, terug in de hoofdrol. Ze is verhuisd naar Lakeport en werkt daar als fotograaf bij Caledon University. Naast haar werk als fotograaf geeft ze ook af en toe workshops aan de studenten. De gevolgen van haar keuzes uit de eerste game lijken haar nog steeds te achtervolgen. Spelers mogen hier zelf kiezen welke tijdlijn ze willen volgen: de tijdlijn waar Max haar vriendin Chloe redt of haar woonplaats Arcadia Bay. Dit zorgt meteen voor een andere ervaring voor spelers. Het verhaal van Double Exposure gaat helaas niet over rozen, want net als Max zich thuis begint te voelen wordt haar nieuwe vriendin Safi vermoord.

Vanaf hier begint een paranormaal moordmysterie, want na haar dood beginnen zich een paar verdachte situaties voor te doen met andere personeelsleden op de universiteit. Niet alleen dat, maar de speler leert ook meer over Safi waardoor je oprecht begint te twijfelen of ze wel zo’n goed persoon was als je eerst dacht. Het verhaal van Life is Strange: Double Exposure zet je weer aan het twijfelen over elke keuzes die je maakt. Het helpt ook niet dat je aan het einde van elk hoofdstuk weer ziet welke keuzes de andere spelers hebben gemaakt, waardoor de twijfels nog groter worden dan dat ze al waren. Het verhaal van de nieuwe Life is Strange sleurt je meteen in het avontuur en laat je moeilijk los, totdat je weet wie er achter de moord zit.

Twee parallelle werelden

Na Safi’s dood doet Max iets wat ze in geen jaren meer had willen doen. Ze probeert namelijk haar tijdreiskrachten weer te gebruiken om Safi’s moord te voorkomen. In plaats van terug in de tijd te reizen komt ze in een complete parallelle wereld terecht waar Safi nog leeft en de moordenaar nog niet heeft toegeslagen. Het is gaaf om te zien dat Idol Minds ervoor heeft gekozen om de krachten van Max te vernieuwen in het vervolg. Als ze weer exact hetzelfde had kunnen doen als in het eerste deel, was het al gauw hetzelfde riedeltje geworden met dezelfde risico’s. Nu is er een compleet nieuwe kracht, met nog onbekende gevolgen voor de twee werelden. Dit zorgt weer voor de welbekende twijfel, want is het wel handig dat Max deze kracht gebruikt? We weten de gevolgen van haar krachten uit de eerste game en die hebben op z’n zachts gezegd catastrofale gevolgen gehad.

Op speciale punten kan Max van wereld wisselen en dat is ook nodig, want op sommige punten moet je tussen deze werelden switchen om aanwijzingen te vinden over de moord. Een van mijn favoriete momenten is wanneer je professor Lucas Colmenero lastigvalt in twee tijdlijnen tegelijkertijd. In de tijdlijn waar Safi is vermoord moet je de kartonnen figuur van de professor bekladden om hem af te leiden en daarmee de sleutel van zijn koffer zien te bemachtigen. Dan kan je de koffer in de levende tijdlijn openmaken en zo de aanwijzingen daaruit verzamelen. Max is de perfecte link om dit mysterie op te lossen, want ze is bekend met zowel het slachtoffer als de verdachte die ze tegenkomt. Max is een interessant personage om mee te spelen. Haar eigenzinnige persoonlijkheid en doorzettingsvermogen laat je echt onderdeel voelen van het verhaal. Je wil Max helpen en laten we eerlijk zijn je wil dat ook omdat die vrouw na alle trauma’s uit de eerste game een keer een goed einde verdient, vind je ook niet?

Kleine ergernissen

Net als de andere delen in de franchise is het hoofddoel om het verhaal uit te spelen, keuzes te maken waar je de volgende dag nog steeds over twijfelt en praten, heel veel praten. Voor gamers die van games vol actie en avontuur houden is Life is Strange niet weggelegd en dat is oké. Wel kwamen er een paar kleine ergernissen opzetten toen ik verder speelde en dan met name op het gebied van tempo en variatie. Ik houd van een goed verhaal en personages en Life is Strange: Double Exposure krijgt op die vlakken geen commentaar van mij, maar het voelde bij mij wel na een tijdje aan alsof deze game mij wel heel erg geforceerd bij de hand houdt. Die maakt dat er - op het volgen van het verhaal na - niet veel variatie is. Je loopt, je praat, je maakt keuzes en dan is het hoofdstuk afgelopen en ga je door naar de volgende. Hoe gaaf was het geweest als Max ook nog wat andere dingen kon doen, behalve moorden oplossen en flirten met love interests?

Max is bijvoorbeeld een geweldige fotograaf, maar op momenten dat de game wil dat je foto’s maakt, mag je daarmee niks anders doen. Als je bijvoorbeeld met Max een nieuwe expositie moet opzetten door foto’s te maken van dingen die je opmerkt, dan had Max nog iets meer te doen gehad in Lakeport in plaats van alleen ronddolen als moordonderzoeker. De andere ergernis is dat Max zo traag als een slak loopt en rent, waardoor het lopen van sommige stukken een eeuwigheid lijkt te duren. Buiten dat heb mij echt te vermaakt met Life is Strange: Double Exposure. De game ziet er geweldig uit op de PlayStation 5 en draait zonder problemen. De besturing is makkelijk onder de knie te krijgen en de soundtrack steelt kort gezegd weer de show. Het sound design sleept je op de spannende momenten mee in het verhaal, zoals het ontlopen van een detective of emotionele momenten wanneer Max met zichzelf in de knoop zit.