Metal Eden review - Kort maar krachtig cyberpunk-paradijs

Cyberpunk is niet zomaar een willekeurige RPG uit het portfolio van CD Projekt Red. Nee, het is een geheel eigen setting. Kenmerkend door de b̼͖͐r͙̟͑u̝̞͂t͚̘͌a̤̪̿l̗͕͋i̠͍͗s̫͉̾t͎͙͒i̝̟͂s̤̞͑t̠̫͐e͔͚͆ architectuur, het op hol geslagen kapitalisme en de overdosis aan neonkleuren voor de gein. Reikon Games heeft al bewezen een meester te zijn in het neerzetten van dit futuristisch podium met hun top-down actiegame RUINER. Absoluut geen p̼͖͑e͙̟͂r̝̞͐f͚̘͌e̤̪̿c̗͕͋t̠͍͗e͔͚͆ titel, maar wel eentje waarbij de atmosfeer het probleem niet was. Is het een herhaling van zetten voor Metal Eden? Reikon Games betreedt ditmaal het first-person shooter genre en het is duidelijk waar de inspiratie vandaan is geplukt. De vraag is echter of het zichzelf staande weet te houden of kijken we al snel door de bewezen concepten heen? De antwoorden op de prangende vragen lees je in deze d̼̗͆o͖͚͑o̞͓͂d͔͙̍n̠̘͗o̤̝͐r͚͍̿m̫̟̅a͕̪͒l̝͖̾e̤̞͌ review van Metal Eden.

Ghost in the Machine

In Metal Eden speel je als de illustere Hyper Unit Aska. Deze gevechtsandroïde is een moordmachine pur sang: snel, lenig en schietgraag. Zij wordt door de mysterieuze entiteit Nexus met een nobel doel opgescheept. Red de inwoners van de ruimtelijke superstad Moebius die boven de planeet Vulcan zweeft. Tenminste, zorg ervoor dat hun cores - waar het bewustzijn van menig persoon in verschuilt - er heelhuids uitkomen. Lang geleden vond de mensheid het namelijk een strak plan om de aarde te ditchen en het geluk elders te beproeven. Of beter gezegd: we gaan nu op een compleet nieuwe wijze alles naar de klote helpen. Consequenties voor mijn eigen acties; wat is dat? Afijn, de stad is getransformeerd in een dodelijke val en de cryptische engineers maken de dienst uit. Tijd voor een verandering in de huidige regime. Het is een onmogelijke zelfmoordmissie, maar gelukkig heeft Aska een speciale Phantom Core. Ze gaat sterven; dat staat vast. Maar ze blijft opstaan - en jij dus ook.

Reikon Games presenteert een narratief dat vooral wordt verteld, in plaats van dat spelers het daadwerkelijk zelf ervaren. Normaliter ben ik hier niet van, maar de Poolse studio heeft het met Metal Eden goed voor elkaar. Dit heeft meerdere redenen. Deze first-person shooter staat bol met cut-scenes van hoge kwaliteit. Ik stond een paar keer versteld hoe sterk de cinematografie voor de dag kwam en hoe ze fantastische visuals combineren met het langzaam opbouwende plot. Een slow burn en het wordt geleverd door ronduit geweldige voice-acting. Ondanks dat je eigenlijk geen menselijk emoties kan aflezen bij de personages, was het door dit sterk staaltje audio-acteerwerk altijd meteen duidelijk hoe de vlag erbij hing. Zelfs in de meest genuanceerde uitspraken voelde je de druk opbouwen. Het onderliggende addertje onder het gras bleef sissen. Gezien het dialoog ook voornamelijk tijdens de down-momenten tussen de combat door werd geleverd, was het niet moeilijk om je koppie erbij te houden en te luisteren naar de stemmen die mij op dat moment scherp hielden.

En mocht dit je eerste ontmoeting zijn met Reikon Games, dan heb je geluk. Zet je schrap op het toppunt van de cyberpunk-setting. CD Projekt Red kan hier nog een puntje aan zuigen. Reikon Games kent de stijl en het gevoel door en door. Dit was al kenbaar met RUINER, maar nu is het helemaal feest. De monolitische gebouwen zorgen voor een bepaald gevoel van kille onheil. Je bent maar een klein insect in deze stad die is opgeslokt door hebberigheid en onmenselijke genadeloosheid. Het is een brutalistische bedoeling, waarbij de moderne foefjes hier en daar het industriële karakter deels weten te verbergen. Combineer dat met het bijzondere kleurenpallet en dan heb je toch een visuele cyberpunk-tentoonstelling waar Johnny Silverhand jaloers op is. Qua audio geldt hetzelfde. De soundtrack weet dat cyberpunk-gevoel uitstekend over te brengen. Combineer de heftige tracks met het hoge adrenalinelevel en dan is het genieten geblazen als je in een shoot-out terecht komt. Dikke beats en synthwave-bas. Hell yeah. Kleine kanttekening moet wel worden geplaatst bij de performance van Metal Eden. De visuele effecten zijn een genot, maar in de drukkere momenten kan je framerate er onder komen te lijden.

ASKA: Battle Angel

Metal Eden doet precies alles wat ik wil zien in een boomer shooter. Het is snel, hectisch en dodelijk voor de onoplettende stakker. Om te beginnen krijg je een bescheiden arsenaal tot je beschikking, waarbij wederom de expertise van Reikon Games wordt toegepast. Deze guns zien er totaal onorthodox uit, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Killing Floor 3 past het hier allemaal wel binnen de stijlvolle keuzes van de setting. Het zijn frappante wapentuigen, maar ze knallen heerlijk door de oppositie heen. In ware cyberpunk-stijl laten ze een gore mist aan bloed en ingewanden achter - iets wat natuurlijk als zeer bevredigend wordt aanschouwen door de verknipte zielen onder ons. De combat-loop gaat echter dieper dan simpelweg spray and pray. Vijanden kunnen een bepaald pantser dragen, waardoor je wordt geforceerd om wapens tevoorschijn te toveren die korte metten maken met de sterkere metalen. Maar ja, het penetreren van vlees? Dat moet je wellicht weer aan een andere blaffer overlaten. Aangezien alle wapens die je vindt ook upgradebaar zijn en daardoor nog meer een bepaalde niche gaan vervullen, ben je constant bezig met het husselen van je arsenaal. Het is een aanstekelijk iets, waarbij je niet zozeer kan vertrouwen op één specifieke gun, maar je moet alle zeilen bijzetten om door de latere levels te komen. Een combat-puzzel, waarbij het zandlopertje razendsnel leegloopt en daarna weer omdraait.

De combat gaat daarnaast dieper dan simpelweg de juiste geweren pakken voor de job. Een van de eerste zinnen die je gaat horen in je playthrough luidt als volgt: "Rip their cores out - I know you want to". Ja, herinner je de cores nog? Aska heeft de mogelijkheid om letterlijk de ziel uit een tegenstander te trekken. Alsof dat nog niet erg genoeg is, kan ze de core daarna inzetten als een explosief projectiel, waarbij de getroffen vijanden daarna meer items droppen. Ze kan zelfs de core absorberen en die kracht in de vorm van een opgeladen stoot weer terugkoppelen aan de ongelukkige INTERNAL DEFENCE CORPS-stagiair die toevallig het dichtstbij staat. Ook hier zijn de vaardigheden weer upgradebaar, waardoor je de playthrough een eigen stijl geeft. Je hebt namelijk nooit genoeg dust om alle upgrades aan te schaffen - dus maak de juiste keuze.

En nu is het misschien makkelijk scoren door te zeggen dat je eigenlijk te maken hebt met een DOOM Eternal-achtige game die met een eigen stijl en gameplay-gimmick harten probeert te veroveren. Ja, deels is dat misschien ook waar. Maar laten we voor de grap dan nog eventjes een mooie inspiratiebron erbij pakken: Metroid Prime. In een aantal gedeeltes van de campaign krijgen spelers de kans om zich op te rollen in een orb en daarmee over de uitgestrekte landschappen te snellen. Niet alleen kan je flink wat rappe meters maken in deze balvorm; je hebt ook toegang tot geavanceerde wapens. Het is een leuke wisseling van de wacht, waarbij de combat net een andere insteek kent, maar daardoor juist voor een frisse afwisseling zorgt. Is er dan alleen maar lof voor de combat? Het steekt fantastisch en weloverwogen in elkaar, dat is zeker. Je moet wel rekening houden met sensory overload. De veeleisende stijl van Metal Eden gemixt met het razendsnelle tempo in de gevechten zorgen er wel voor dat je niet altijd in de smiezen hebt waar de kogels vandaan komen. De vijandelijke barrages passen precies in de achtergrond van de game - wat de presentatie ten goede komt - maar waardoor je in de hectische aanvaringen simpelweg niet alles op je af kan zien komen.

I would suggest...haste

De combat is een strak onderdeel van Metal Eden en het gaat fantastisch samen met het hoge tempo van de game. Je staat standaard op de sprintstand en wanneer je schiet met scherp, dan race je door de levels heen. Aska heeft vele mobiliteitsopties, waardoor het een genot is om jezelf te verplaatsen van punt a naar b. Je gebruikt een grapplehook om momentum op te bouwen, je neemt de tokkelbaanlift om zo op een toeristische wijze meer van de wereld te zien en je rent op de muren alsof Titanfall 3's bestaan er vanaf hangt. Je bent net een Battle Angel, waarbij je voeten eigenlijk amper de vloer raken, of je hebt al genocide op een kleine schaal gepleegd. Het complimenteert de combat-loop uitmuntend, want de vijanden zijn de traagste niet en de arena's zijn zo vormgegeven dat je altijd een parkourroute naar veiligheid kent - met de voorwaarde dat je vlug genoeg bent.

En met diezelfde snelheid knal je door de campaign heen. Wacht eventjes: zijn we al bij de finishlijn gearriveerd? Damn, dat komt eens even ongelegen. Ik had net al m'n wapens op standje turbo staan en ik begon alles goed onder de knie te krijgen. Metal Eden eindigt helaas vrij abrupt. Je hebt het idee dat er ergens nog een hoofdstuk ontbreekt in deze verhalende ervaring. Misschien wilde ik gewoon graag meer zien van deze FPS, omdat ik het erg naar m'n zin had. En we hebben hier wel te maken met een singleplayer first-person shooter zonder extra vulling. Geen bijzondere multiplayer-modi om uit te proberen, geen extra PvE-momenten om je tanden in te zetten. Nee, de campaign eindigt en dan is het ook gewoon klaar. Ja, je kan een tweede run starten en eventjes je felbegeerde achievements binnen harken. Wellicht paar nieuwe wapenupgrades uitproberen? Maar ja, daarna is het over en uit. De server gaat offline en het beeld gaat op zwart. De speelduur met Metal Eden is helaas gelimiteerd. Ik had graag meer momenten willen delen met de nieuwste telg uit de bovenkamer van Reikon Games, maar de t͔̯͌i̫̝̽j͎͍̿d̞̟̑ i͓̪͘s͔̞̽ o͙̲̒p̠͖͑.