Review: A Plague Tale: Requiem - Neemt een onverwachte wending Pc

Toen a Plague Tale: Requiem werd aangekondigd kon ik mijn geluk niet op. Al bij het zien van de eerste trailer wist ik dat ik de game direct wilde spelen. Het eerste deel zat al fantastisch in elkaar en werd met een goed einde afgesloten. Hierdoor was er genoeg ruimte voor Asobo Studio om het verhaal van Hugo en Amicia weer op te pakken en kon hun reis nog alle kanten op. Voor mijn terugblik over A Plague Tale: Innocence dook ik enkele weken geleden opnieuw in de game en kreeg daardoor nog meer zin in het vervolg. Tegelijkertijd bekroop mij het gevoel dat er ook een valkuil aanwezig is voor Asobo Studio, want hoe zorg je ervoor dat A Plague Tale: Requiem net zo goed of zelfs beter is dan het eerste deel? Het is te merken dat de ontwikkelaars die angst niet hadden en volledig op hun eigen kracht vertrouwden.

De ellende is nog niet voorbij

Dat de gebeurtenissen uit het eerste deel alweer een paar maanden geleden zijn, is te merken. De sfeer die heerst onder de jongeren is goed en Hugo lijkt voor even een normaal kind te zijn. Met die leeftijd hoort spelen er nu eenmaal bij en door de vlaktes en ruïnes kan Hugo zich helemaal uitleven tegen de boze tovenaar en het Engelse leger. Amicia en Lucas spelen graag mee, waardoor je tijdens de speelsessie de belangrijkste gameplay elementen leert. Het vredige moment duurt niet al te lang, want Amicia en Hugo komen per ongeluk op een plek waar ze niet horen te zijn. Dit maakt ze ooggetuigen van een vervelende gebeurtenis en al gauw zitten de plunderaars achter hen aan. Amicia weet ze al vechtend af te weren en dat zorgt ervoor dat het gezin zo snel mogelijk het gebied moeten verlaten. Dit was al het plan, want Beatrice wil haar zoon naar Magister Vaudin brengen. Het plan wordt echter wat sneller in werking gezet en de reis verloopt niet zonder problemen. Het verhaal van A Plague Tale: Requiem wordt afgewisseld met actie en rustige momenten. Door de reis die het gezin en Lucas onderneemt, komt het ook wat langzamer opgang. Dit is totaal geen minpunt, omdat je samen met Hugo kunt genieten van deze momenten. In de stad waar ze terechtkomen is er bijvoorbeeld een markt aanwezig. Hugo is hier helemaal wild van en samen met Amicia mag je de markt verkennen. Uiteraard kan Amicia het niet laten om een schietspel te doen, waarbij je het eerste souvenir verkrijgt. Net zoals in het eerste deel zijn deze, net zoals de planten, weer te verzamelen. Met een belangrijke verandering, want souvenirs zijn ditmaal herinneringen en geen objecten. Zo schrikt Hugo op een later moment van een geit wat niet alleen een komische scène oplevert, maar ook telt als souvenir.

De Prima Macula zorgt ervoor dat Hugo in het laatste stadium is beland en de ratten hem volgen naar de stad. Wat er is gebeurd in Guyenne is niets vergeleken bij wat deze stad te wachten staat. Door de Bite worden mensen ziek en sterven ze, terwijl de lichamen ervoor zorgen dat de ratten nog enthousiaster worden. De ratten zijn sneller, sterker en kunnen klimmen. Dit zorgt voor gruwelijke en prachtige scènes die je af en toe de adem benemen. Als je dacht dat het eerste deel al aan de bloederige en vieze kant was dan heb je sommige scènes uit A Plague Tale: Requiem nog niet gezien. Ze hebben een specifiek doel en zijn gebonden aan het verhaal, dus ze zijn er niet in gestopt om de speler te laten griezelen. Hoewel iedereen het ermee eens is dat Hugo geholpen moet worden, ontstaat er wat frictie tussen de personages. Amicia is ervan overtuigd dat de droom van Hugo gevolgd moet worden. Hij droomt namelijk over een eiland waar een feniks leeft. Volgens hem is er een meertje met geneeskrachtig water dat hem beter kan maken. Om dat doel te bereiken moeten er flink wat obstakels, in de vorm van ratten en soldaten, overwonnen worden. Amicia heeft zichzelf een beetje laten gaan en wordt daardoor gezocht voor de ellende die ze heeft veroorzaakt.

Duik in de sfeervolle wereld

Het verhaal kent meer gebeurtenissen en diepgang dan ik heb beschreven, maar het mooiste is om dat zelf te ervaren. Het verhaal is niet zo spannend als A Plague Tale: Innocence, maar kent genoeg actie en plottwisten om de aandacht vast te houden. Voor Amicia en Hugo is het ook wel fijn dat ze een adempauze hebben. Ze hebben namelijk al veel doorstaan en dat heeft hun band nog sterker gemaakt. Door de sfeer en de muziek zorgen deze scènes voor een lach op je gezicht, terwijl op andere momenten het juist spanning opwekt. Het helpt natuurlijk ook dat de kleine jongeman nog steeds overal enthousiast over wordt en zijn fantasie vaak de vrije loop laat gaan. Hierdoor zijn de rustige momenten in de game net zo goed als de momenten waarbij je hart even stilstaat. Amicia mag dan wat strijdlustiger zijn en toegang hebben tot nieuwe wapens, maar sluipen is nog steeds een belangrijk onderdeel. Daarnaast zitten er weer scènes in, waarin je zo snel mogelijk moet wegrennen voor de soldaten of ratten die achter je aanzitten. De muziek, de sfeer en de beleving zorgen ervoor dat je dit ook daadwerkelijk wil doen. Asobo Studio heeft het op de een of andere manier voor elkaar gekregen om die sfeer te versterken. Het werk van composer Olivier Deriviere mag dan ook zeker niet onderschat worden. Vooral omdat de middeleeuwse invloeden weer duidelijk naar voren komen en de game extra dimensie geven.

Doordat Hugo in het eerste gedeelte van de game ziek op bed ligt, is het aan Lucas om Amicia te vergezellen. Je bent vooral bezig met het vinden van personages en spullen, waardoor je de stad leert kennen. Zonder al te veel weg te geven, kan ik je verklappen dat er genoeg duistere zaakjes spelen. Hoewel het raar is om niet direct met Amicia en Hugo te spelen, vond ik erg leuk om Lucas wat meer in de hoofdrol te zien.  Hij was in het eerste deel al snel mijn favoriete personage.  Dankzij Lucas krijg je weer toegang tot de alchemie recepten, want die hebben ze in de laatste maanden niet meer hoeven gebruiken. Doordat het verhaal wat langzamer op gang komt, worden nieuwe gameplay elementen over de verschillende hoofdstukken verdeeld. En wanneer dat ophoudt, ontmoet je een onverwachte bondgenoot die weer wat nieuws toevoegt. Omdat Amicia in de eerste hoofdstukken wat emotioneel is, is het Lucas die kalm blijft en de oplossingen brengt. Dit is nodig, want Amicia zal het later weer alleen moet doen. Hierdoor sta je er ook even bij stil dat ook zij nog maar een kind is.

zoek en verzamel

Door de lange reis komen broer en zus terecht op verschillende locaties. Van een stad, tot de bossen in Frankrijk en de kust. Elke locatie ziet er adembenemend uit en biedt de mogelijkheid voor een korte verkenningstocht. Naast de souvenirs en planten heeft Hugo een nieuwe obsessie en dat zijn veren. Je bent niet verplicht om al deze dingen te verzamelen, maar het geeft het verkennen wel een doel. Daarnaast herken ik mijzelf in Hugo, want ook ik verzamel graag van alles in games. Wanneer je al een tijdje geen speciale kist, souvenir of veer hebt gezien dan weet je dat je de mist in bent gegaan. Die speciale kisten zijn wel degelijk belangrijk voor de gameplay, want hier vind je gereedschap, pijlen en onderdelen. Het gereedschap en de onderdelen heb je nodig als je de uitrusting van Amicia wil upgraden. Dit is te vergelijken met A Plague Tale: Innocence, behalve dat je nu geen leer en touw nodig hebt. Uiteindelijk kun je de slinger, kruisboog, instrumenten, alchemie-buidel en de buidel voor afleidingsmaneuvers upgraden. Dit zorgt ervoor dat de slinger minder geluid maakt, je extra potten of ingrediënten kunt dragen. Daarnaast zijn er ook nog de kleinere kistjes die vol zitten met de ingrediënten voor je alchemie brouwsels waardoor je gebruik kunt maken van Ignifer, Odoris en Extinguis. Je ogen openhouden tijdens het wandelen, sluipen en vechten is dus zeker aan te raden.

Je dacht toch niet dat er geen puzzels aanwezig waren in A Plague Tale: Requiem? De ratten zijn bang voor vuur dus bereid je voor om Ignifer naar vuurkorven te gooien en te spelen met de omgeving. Leid de ratten af door een kadaver naar beneden te schieten of doof de fakkel van een soldaat. Er zijn genoeg indirecte manieren om soldaten te vermoorden, maar je kunt ze ook afleiden door met potten te gooien. Alchemie is ontzettend belangrijk om verder te komen, maar af en toe moet je ook een krat vinden en deze naar een plek duwen. Je bondgenoten hebben hierin een belangrijke rol, want je kunt ze aansturen. Hugo is klein genoeg om door kleine openingen te kruipen en op die manier een deur te openen. Lucas kan dan weer helpen door met zijn brouwsels te gooien of een hendel over te halen. Vaak is er een tegengewicht aanwezig waardoor je de hendel naar beneden moet blijven drukken. Amicia staat er dus niet alleen voor.

De kracht van Amicia en Hugo

Amicia en Hugo hebben een groei doorgemaakt en dat is te merken aan hun vechtlust. Amicia is lang niet meer het weerloze meisje dat alleen een slinger gebruikt. De messen die je vindt om de speciale kistjes open te maken, kun je ook gebruiken om soldaten neer te steken. Ze breken wel direct af dus je kunt ze niet al te vaak inzetten. Maar dat is niet erg, want Amicia kan een klap incasseren en weet speren de eerste keer te ontwijken. Op het laatste moment kun je soldaten nog afleiden of je gebruikt een tegenaanval om de vijand te wurgen. Met de kruisboog schiet je vijanden eenvoudig vanaf een afstand neer en als er geen pijlen meer zijn, stap je over op de slinger.  Dan moeten soldaten geen helm dragen, want dat werkt natuurlijk niet. Al leid je ze er wel even mee af. De speelstijl die je gebruikt bepaalt welke nieuwe vaardigheden je vrijspeelt. Als je veel sluipt dan krijg je meer ervaring in deze categorie, waardoor Amicia zachter loopt. Ben je juist agressief dan leert Amicia om soldaten in het vuur of de ratten te duwen. In totaal zijn er drie categorieën, maar je kunt deze niet volledig vermijden. Er zijn momenten in de game waar je wel dergelijk moet vechten, omdat het onderdeel is van het verhaal. Hoewel ik deze verandering niet had verwacht geeft het de gameplay wel meer diepgang. Je hebt in ieder geval wat meer vrijheid als speler. Het is dan ook geen wonder dat dit gedeelte van A Plague Tale: Requiem te zien was op gamescom.

Laat ik eindigen met Hugo, het schattige jongetje dat nu pas zijn krachten leert kennen.  Doordat hij in contact staat met de ratten heeft hij ook toegang tot hun reukvermogen. Blijkbaar kunnen ratten het bloed van de soldaten ruiken, waardoor ze precies weten waar ze zijn. Door zijn krachten te gebruiken weet Hugo op dat moment ook waar de soldaten lopen, zodat je er eenvoudig langs kunt sluipen. Wat vooral erg leuk aan dit zicht is, is dat je het hart en de aders van de soldaten ziet. Dat is echter niet het enige wat Hugo kan. De tweede kracht die hij heeft, is dat hij de ratten kan aansturen. Hierbij neem je bezit van een groep ratten en storm je op de vijand af. Ze zijn nog steeds bang voor vuur en kunnen niet klimmen als er geen netten aanwezig zijn. Het besturen van de ratten is daardoor niet eenvoudig en je moet opletten dat de vijanden Hugo en Amicia niet zien. Het is wel een gruwelijke en leuke toevoeging en geeft je toegang tot een nieuwe tactiek. Je moet er wel mee oppassen, want het stressniveau van Hugo gaat ermee omhoog en dat wil je niet. Het is jammer dat Hugo deze krachten pas laat in de game kan inzetten en het alleen werkt als de ratten dichtbij zijn. Hierdoor zijn er hoofdstukken waarbij het je niet eens kan gebruiken. De ratten hebben nu eenmaal een kleinere rol gekregen.