Review: After Us - Een speciaal kunstwerk Pc

Al jarenlang wordt kunst gebruikt om boodschappen over te brengen. Vooral in de negentiende eeuw verschenen er opeens meerdere kunststromingen. De avant-garde kunstenaars liepen vooruit en brachten vernieuwing. Eén van de bijbehorende stromingen is het surrealisme. Bij hen draait kunst om fantasie, verbeelding en dromen. Hoewel dit helemaal niet mijn favoriete kunststroming is, laat de game After Us zien hoe goed het werkt. Deze game draait om verbeelding, maar dan met een hedendaags thema. Bereid je dus voor op een visueel kunstwerk met meer gameplay dan je zou verwachten van zo’n game.

Een verhaal met weinig woorden

Gaia wordt in de Griekse mythologie gezien als de oermoeder, want zij is de aarde. In dezelfde verhalen gaf zij het leven aan de hemel, de zee en de bekende twaalf titanen. De levensboom is net zo bekend in de vele religies. Hoewel de één gelooft dat de boom de aarde met de hemel verbindt, geloven de Noormannen juist dat Yggdrasil de verschillende werelden draagt. In After Us wordt dit met elkaar gecombineerd. De boom staat in de Ark en zij draagt haar dochter Gaia op om de zielen van de uitgestorven dieren te bevrijden en terug te brengen naar de Ark. De boom heeft er namelijk voor gezorgd dat de zielen zijn gered, maar ze zitten nog vast in het lichaam. De acht dieren die je moet redden zijn noodzakelijk voor het verhaal, maar er zijn nog meer dieren uitgestorven. Tijdens je reis kun je deze optionele zielen bevrijden, zodat ze verder kunnen leven. Ze zijn dan zowel in de Ark te vinden als in de wereld. De aarde is door de Devourers verzwolgen en daardoor ligt er overal kwaadaardige olie. Dit goedje probeert iedereen die te dichtbij komt met zijn tentakels te grijpen. De meeste mensen zijn niet meer dan beelden, bevroren in hun laatste moment van leven. Dit geldt niet voor iedereen. Sommige zijn kwaadaardig geworden en dwalen doelloos rond in de wereld. Een levende ziel zoals Gaia is dan ook een lekker hapje en daardoor willen ze haar tegenhouden.

Wanneer je deze Devourers weet te zuiveren, is er een kans dat je een herinnering vindt. Uiteindelijk waren dit gewoon mensen met hun eigen verleden, hoop en dromen. Het verhaal van deze Devourers is lastig in elkaar te puzzelen, wanneer je herinneringen mist. In de vorm van tekeningen wordt hun verhaal duidelijk, maar het is eenvoudig om een Devourer over het hoofd te zien. In plaats van de herinneringen aan specifieke Devourers te linken was het beter geweest als ze het hadden gebonden aan de hoeveelheid gezuiverde Devourers. Uiteindelijk hebben deze mensen een bijdrage geleverd aan de staat van de aarde. Ondanks dat, zorgt After Us ervoor dat je zelf aan het denken slaat. Tegelijkertijd moet je dat niet doen als het gaat om de gameplay. Dan moet je je gewoon laten leiden door het gevoel. Bewust denken zorgt er alleen maar voor dat je de weg kwijtraakt. Anita, wat ben je toch lekker vaag aan het doen. Tja, heb je ooit surrealistische kunst gezien? Fantasie, verbeeldingen en bizarriteit zijn de woorden waarmee je die schilderijen zou omschrijven. Dat rijtje past ook perfect bij After Us.

Een visueel kunstwerk

De wereld waarin je ronddwaalt, heeft nog steeds wat weg van de ingestorte samenleving, maar wel een beetje verdraaid. Op een vuilnisbelt staan de behuizingen van de flats en zijn de graafmachines nog aan het werk. Deze slaan je neer, wanneer je te dichtbij komt. Ondertussen daalt er giftige regen op je, waardoor je je moet verstoppen in de wasmachines. De zielen van de acht dieren die je moet vinden zijn gebonden aan hun leefomgeving en hoe ze zijn gestorven. Het is daardoor duidelijk dat de game kritiek levert op de hebzucht van de mensen. Om het varken te bevrijden moest ik een fabriek betreden met vliegende auto’s, zwevende stukken vlees en allerlei buizen. Het varken is namelijk overleden in een slachthuis en zijn lichaam hangt nog steeds aan de ketting. De adelaar is dan weer gestorven in een kooi, waardoor mijn surrealistische gewauwel weer gaat beginnen. Om bij de adelaar te komen moet je namelijk een trap van vogelkooien volgen. Soms zijn ze te hoog, waardoor je een kooi moet binnenlopen om met de krachten van Gaia een opening in het dak te maken. Bepaalde kooien hebben alleen nog de spijlen, maar de kooi vormt zich wanneer je er doorheen springt. Bij deze sectie had ik even het gevoel dat de game te lang doorging, maar elke keer was er net een twist in de vogelkooien, waardoor het geen saaie bedoening werd.

De zielen van de andere dieren zijn een stuk lastiger te verzamelen. In de verte zie je alleen een blauw vlammetje. Gelukkig, kan Gaia zingen. Wanneer je dichtbij bent, ontstaan er blauwe vlinders die je leiden naar een ziel, terwijl de gele je de weg wijzen naar de herinneringen en het einddoel. En dat is nodig, want verdwalen is een optie. Ik zei eerder al dat je bij deze game niet moet nadenken en dat heeft te maken met het richtingsgevoel. Je wordt in de game niet gestuurd. Wanneer je bij een poort komt om naar een ander gebied te reizen, wordt dit aangeduid met een bordje. Voor de rest moet je het zelf uitzoeken en dan is de vraag welke kant je opgaat. After Us biedt elke keer een open gebied, maar er zijn genoeg visuele aanwijzingen. Veel van de versteende mensen wijzen naar de plekken waar je heen moet. Zo moest ik op een gegeven moment een olierivier oversteken en zag ik niet hoe ik dit moest doen. Een aantal beelden wezen echter met hun hand naar een pijp die half verscholen in het afval stond. Door hierin te springen kon ik zonder problemen naar de overkant. Zo zijn er telkens meer aanwijzingen. Van auto’s die een bepaalde kant op vliegen en daardoor een soort brug lijken te vormen, tot sloopkogels die heen en weer slingeren en bepaalde gebouwen met elkaar verbinden. Wanneer je gaat denken dan raak je de kluts kwijt, maar door gewoon gevoelsmatig door de gebieden te trekken, kom je vanzelf op de bestemming. Ondertussen zweven de gevonden dieren door de lucht of lopen ze op de grond. Hierdoor ontstaan er surrealistische omgevingen die er prachtig uitzien. Vooral de onderwatergebieden zijn speciaal, omdat de bewegingen van Gaia dan ook anders aanvoelen.

De gameplay van After Us

Om door de wereld te navigeren moet Gaia vooral springen, maar ze kan ook klimmen, dashen en over touwen balanceren. After Us is dus niet de typerende walking-simulator, zoals ABZÛ of Lost Ember. Er komt verrassend veel platforming bij kijken. Omdat het een 3D-game is, is het tijdens het springen normaal gesproken lastig om te zien waar je terechtkomt. After Us heeft dit probleem niet, omdat er een indicator in de vorm van een cirkel verschijnt. Hierdoor zie je telkens precies waar je terechtkomt. Eén van de grootste krachten die Gaia bezit is de Life Force. Hiermee kan ze het landschap veranderen in natuur. Wanneer je het gebruikt verdwijnt bepaalde olie, het afval en verschijnen er op specifieke locaties ook bomen. Bij de torens worden er zelfs een oases gecreëerd, die functioneren als fast-travel locaties. Wat ik in het begin jammer vond, is dat deze kracht geen blijvend effect heeft op de gebieden. Het gras dat ontstaat, is maar tijdelijk. Het is dus niet mogelijk om een gebied compleet om te toveren naar een leefbare omgeving. Het was nog mooier geweest, als dit wel het geval was, maar ik was gauw over die teleurstelling heen.

Verrassend genoeg moet je in deze game ook vechten. Je kunt de rustende Devourers zuiveren door je krachten te gebruiken. Er zijn echter ook momenten dat ze je achterna zitten. Soms doen ze dit in hun eentje en soms doen ze het in groepen van tien. In de donkere gangen van een appartementencomplex, is dit toch wat griezeliger dan ik van tevoren had gedacht. Dat ze de alles etende zijn en Gaia als een lekker gloeiend ijsje zien, komt goed naar voren. Je moet hun aanvallen ontwijken en vervolgens je kracht op ze afschieten. Sommige hebben echter televisies voor hun buik hangen, waardoor je ze alleen van achteren kunt aanvallen. Het is geen diepgaand vechtsysteem, maar het werkt en past verrassend goed bij de game. Om je te helpen met het navigeren door de wereld is er een map met de betreffende zielen. Een bizarre map, want het is een sterrenstelsel met sterrenbeelden. Hierdoor heb je er in de gebieden zelf weinig aan. Het enige wat het aangeeft zijn de oases, omdat je hiernaartoe kunt teleporteren. Omdat je geen duidelijke map hebt, is het lastig om de gemiste herinneringen alsnog te vinden. De optionele zielen worden heel subtiel aangegeven, waardoor je deze wel allemaal kunt verzamelen. Toch is het even slikken, wanneer je iets gemist hebt. Tegelijkertijd is After Us geen game waar je direct als een gek de collectibles loopt te verzamelen, dat is de boodschap van de game niet. Het is juist leuker om pas later naar een gebied terug te keren. Zoals ik al eerder benoemde zijn er genoeg visuele aanwijzingen aanwezig, waardoor de map tijdens de rest van de game niet wordt gemist. De enige minpunten voor After Us zijn dan ook dat er af en toe wat lag spikes aanwezig zijn. En dat je de game alleen met een controller kunt spelen. Een keuze die ik goed kan begrijpen, want de trillingen van de controller leveren een bijdrage aan de gameplay. Dat kun je met muis en toetsenbord niet bereiken.