Review: Battleborn PlayStation 4

Met Battleborn levert 2K Games wederom een nieuwe IP af. Vorig jaar wist Evolve mij al erg te boeien, nu beloofde Battleborn ook mijn hart te gaan stelen. Gearbox Software is immers de ontwikkelaar van Borderlands, een serie waar ik met plezier reeds honderden uren in heb gestoken. Met maar liefst 25 speelbare karakters en de mogelijkheid om in je eentje, co-op en multiplayer te spelen, lijkt Battleborn voor iedereen wel iets in huis te hebben.

Tot 25 tellen

Niet eerder bevatte een first-person game zo veel speelbare karakters en dat is dan ook meteen wat Battleborn zo interessant maakt. Het allermooiste is nog wel dat het zeer uitnodigend is om geregeld van personage, beter bekend als de Battleborn, te wisselen. Je levelt karakters namelijk tijdens de missie of match die je op dat moment speelt en kiest dus, terwijl je vijandelijke kogels en zwaarden probeert te ontwijken, wat je liever hebt. Kies je bijvoorbeeld voor meer health, of sprint je toch liever een stuk sneller? Dat voelt in het begin wat hectisch aan, zeker in de multiplayer, maar werkt eigenlijk best leuk. Battleborn is sowieso een game die je blijft ontdekken, van karakter 1 tot en met karakter 25 en alles daartussen. Zo heeft elk karakter drie actieve skills, twee wapenmogelijkheden en 'n passieve vaardigheid. De skill tree, in Battleborn Helix genaamd, die je dus tijdens het spelen uitbouwt, beschikt ook nog eens over meer dan twintig upgrademogelijkheden en door je karakter ook buiten de missies en matches om te blijven levelen, speel je tevens skins en taunts vrij. En dat dan keer 25. Dat houdt je wel even bezig.

Er zijn meer games die opperen grote hoeveelheden speelbare personages te hebben, maar vaak lijken die karakters verdacht veel op elkaar. In Battleborn valt dat mee. Van de zwaardzwiepende Rath tot robotpinguïn Toby en van soldaat Oscar Mike tot Miko met zijn paddenstoelenkop, ieder karakter is daadwerkelijk anders. Bovendien vervullen karakters verschillende rollen binnen een team. Denk aan de sniper, de healer, de tank, de assassin, de shielder en ga zo maar door. Iedere Battleborn oogt daarnaast ook weer compleet anders, waardoor het alleen al een feest is om door het aanbod te neuzen.

Tot 8 tellen

Als je uiteindelijk een keuze hebt gemaakt en met een Battleborn op avontuur gaat, merk je dat de game prima speelt. De skills zitten onder logische knoppen, melee werkt vanuit first-person zowaar best aardig en de verschillende vijanden vragen er gewoon om een kopje kleiner gemaakt te worden. Dat kan, want in (slechts) acht missies probeer jij de laatste ster van het heelal te redden. Of iets in die richting. Het verhaal is in Battleborn namelijk onbelangrijk. Het gaat om de speelbare Battleborn, zoals inmiddels wel duidelijk is. De missies zijn rechttoe rechtaan: hordes vijanden uitmoorden, af en toe een bepaald punt verdedigen en heel af en toe een mechanische megaspin escorteren. Zo'n missie kost je rond de driekwartier tot een uur wanneer je alleen speelt en meestal zo'n half uur als je met een team van vijf de strijd aangaat. Dat laatste kun je het beste doen, want in je eentje is er maar weinig aan en de splitscreenmogelijkheid is ook niet je van het. Online, zeker met vrienden, is het best vermakelijk om de missies meermaals met verschillende karakters te doorlopen, ook al zijn ze erg repetitief.

Tot 6 tellen

Battleborn lijkt toch vooral bedoeld te zijn voor multiplayergeweld. Drie modi wachten hier op je. De eerste, Capture, is eigenlijk gewoon Domination (je kent het wel, drie punten op de map en veroveren maar). Deze modus past in mijn ogen niet echt bij Battleborn, de overige twee des te meer. Battleborn zou namelijk de eerste first-person MOBA moeten worden en in Incursion en Meltdown blijkt dat deels ook. In Incursion is het de bedoeling om de vijandelijke basis kapot te maken, terwijl je onderweg allerlei obstakels tegenkomt en minions voor je kan laten strijden. In Meltdown draait het zelfs helemaal om minions, aangezien je deze moet zien te begeleiden naar een bepaald punt, waar ze zich opofferen (lees: punten voor je team scoren). Uiteraard hebben de vijandelijke teams in beide modi hetzelfde doel. In een match ben je echter niet alleen met die doelen bezig, je bent ook resources aan het verzamelen, bijvoorbeeld om je gear tijdens de match te upgraden of turrets te plaatsen. Dit is interessant en samen met wat MOBA-tactieken zorgt dit voor wat meer diepgang. Het overzicht van een MOBA mis ik dan wel weer een beetje, want Battleborn kan op momenten aardig chaotisch worden. Het scheelt dat er per modus slechts twee maps zijn en je dus snel wegwijs wordt, maar dat neemt niet weg dat dit aantal (in totaal dus zes maps) eigenlijk wel erg karig is.

Tot 3 tellen

De vraag blijft: voor wie is Battleborn nou interessant? MOBA-spelers kunnen het beste gewoon bij hun geliefde MOBA's blijven, gamers die veel competitieve first-person shooters spelen gaan zich waarschijnlijk storen aan het gebrek aan balans (kan ook niet anders met 25 karakters) en fans van Borderlands gaan niet meer herkennen dan de grafische stijl en de humor, die overigens wel weer spot on is. Dat maakt het lastig om Battleborn aan te raden, zeker ook omdat de game, naast de 25 Battleborn, eigenlijk maar weinig omhelst. Je moet vooral nieuwsgierig zijn om plezier te gaan beleven aan Battleborn. De game moet het echt puur en alleen hebben van de vele personages, een ontdekkingsreis die heel wat uren in beslag kan nemen. Daarna? Dan raak je Battleborn waarschijnlijk nooit meer aan.