Review: Bramble: The Mountain King - Reda ut en Liten Mardröm Pc

Of je er nu heengaat voor de balletjes of de lollige productnamen, iedereen houdt van Ikea. Ondanks de soms dubieuze kwaliteit van het "zet het in mekaar met behulp van slechts één inbussleuteltje" meubilair, we draven in het weekend en masse naar deze Zweedse reus. Over de Efteling valt hetzelfde te zeggen, minus het meubilair-gedeelte. Hoe geweldig zou een combinatie van de twee dan niet zijn: Een Zweedse Efteling-experience? Het antwoord laat zich raden. Dimfrosts Bramble: The Mountain King is net zo onweerstaanbaar als Näcken's vioolmuziek.

Olle Bolle Gijs

Voordat ik uitleg wie Näcken is, wil ik eerst even beginnen bij iemand anders: Olle. Wie overweegt om Bramble: The Mountain King te spelen, moet namelijk goed begrijpen met wie hij of zij van doen heeft om de ontwikkelingen in de game te snappen. Bramble's Olle is een klein jochie wiens rots in de branding zijn zus Lillemor is. Waar Lillemor nergens bang voor lijkt te zijn, is Olle wat schichtiger aangelegd. Wanneer Lillemor in het holst van de nacht spoorloos uit het ouderlijk huis verdwijnt, voelt Olle zich geroepen om zijn zusterlief te vinden, zelfs wanneer hij daarvoor zijn angst voor het donker moet overwinnen.

Aanvankelijk lijkt dit een koud kunstje. Sterker nog, een hereniging vindt al luttele minuten na het starten van de game plaats. Alles pax en vree. Het duo neemt zelfs de tijd om er een gezellig familieuitje van te maken. Een beetje socializen met de lokale gnomenpopulatie - wat ontaardt in een verplicht potje verstoppertje met gnomenkinders - geeft Bramble: The Mountain King een erg idyllische vibe. Vooral wanneer het decor je overlaadt met ongelooflijk mooie visuals die zo uit Coldwood Interactive's Unravel-games hadden kunnen komen. Maar net als in Unravel ligt duisternis op de loer. Vanaf dat moment schittert Bramble weer op andere fronten.

Troll Playing Game

Het schattige karakter van aandoenlijke egelbesturende gnoompjes en Lemus - een kei van een beste vriend - kan namelijk niet voor eeuwig standhouden. Net als ieder sprookje kent ook Bramble: The Mountain King een keerpunt waarin al het dromerige plaats moet maken voor nachtmerrie-materiaal. Dat materiaal komt in de vorm van mensetende trollen, bekende mythologische entiteiten uit de Noordse folklore (waaronder dus de eerdergenoemde Näcken) en heksen, welke allen hun uiterste best doen om van Olle's avontuur één grote nachtmerrie te maken.

Ergens zou je ook zeggen dat het van Olle's avontuur een Kleine Nachtmerrie maakt, gezien de overeenkomsten met Tarsiers Little Nightmares-games snel getrokken worden. Vandaar ook de headline van deze review ("Reda ut en Liten Mardröm" is Zweeds voor Unravel a Little Nightmare). Net als Six is Olle niet uitgerust met enorme skills om zich te bewapenen tegen de enorme gevaren die hem wachten en ook Olle raakt verwikkeld in situaties die we eerder in Little Nightmares hebben gezien. Zo is Bramble ook niet weggelegd voor de vegetariërs met een zwakke maag, gezien Olle zich ook enkele malen door ingewanden moet worstelen om te ontsnappen aan een meszwaaiende trol.

Dit is niet voor myth-jes

Van alle bazen is deze Butcher eigenlijk de meest generieke. Hevig leunend op de Noordse mythologie heeft ontwikkelaar Dimfrost een enorme catalogus aan figuren om mee te werken, wat het ook doet. Wie de demo heeft gespeeld - of de trailers heeft bekeken - heeft al kennis gemaakt met Näcken, een vioolspelend watermonster met een zeer triest achtergrondverhaal. Maar dat is slechts één van de duistere zijpaden die Bramble inslaat. Sterker nog, de dingen die de game ons laat doorstaan grenzen soms aan het verontrustende als we ons beseffen dat dit hele avontuur ooit begon met een onschuldig potje verstoppertje spelen.

Het zijn soms hele subtiele dingen. Gnomen uit gevangenschap bevrijden om ze daarna argeloos in berenvallen te laten lopen, om maar een voorbeeld te noemen. Maar ook het herhaaldelijk doorklieven van een shapeshifter door middels QTE's een zwaard door haar gezicht te rammen, dat zijn geen zaken waar je in eerste instantie rekening mee had gehouden. Het zijn elementen die van een zorgeloze Olle uiteindelijk een mens met spijtgevoelens maken, een thema wat terug lijkt te keren naar mate de climax dichterbij kruipt.

Niet overal even fabelachtig

Het thema van spijt wordt helaas ook hier en daar gereflecteerd door de gameplay, die niet overal loepzuiver en consistent is. In Bramble draait de gehele gameplay veelal om platforming - op wat combat en QTE-sequenties na - dus je verwacht dan ook dat de platform-elementen zonder al te veel moeite uit te voeren zijn. Rennen, springen, klimmen... het is allemaal bekende kost. Dat je heel af en toe een situatie verkeerd inschat - met een zeer onfortuinlijke dood als gevolg - ook. Maar wanneer inconsistentie toeslaat, alsmede het gevoel dat de besturing het af laat weten, slaat ook frustratie toe. Want waarom kan Olle de ene keer wel zwemmen en de andere keer niet? En waarom valt 'ie soms te pletter van een meter hoog terwijl je eerder nog zonder fall damage van een dak af sprong? Het is soms gewoon giswerk. Ook de waterroetsjbanen (bij gebrek aan een beter woord) missen het gevoel dat je Olle echt bestuurt, wat ze wat underwhelming maakt.

Ook de bossfights missen wat oomph. In de meeste gevallen vereisen ze wat ontwijkwerk, soms gecombineerd met wat third-person shooting elementen waarin Olle met een lichtgevende kristal op gemerkte voorwerpen moet schieten. De gevechten zijn niet per definitie slecht - vooral niet voor een game die het meer van andere elementen moet hebben - maar het voelt met vlagen te impactloos. Vooral wanneer je te maken krijgt met enorme vijanden die je bijna in een Dark Souls bossfight doen wanen - inclusief de opzwellende, larger-than-life muziek - zou je verwachten dat Dimfrost iets meer moeite had gestoken in de aankleding van wat actie-gerelateerde gameplay-elementen.

Een wereld vol wonderen

Gelukkig weet Bramble: The Mountain King deze 'misstap' ruimschoots goed te maken door de speler een fenomenaal sprookjesverhaal voor te schotelen. Vooral kenners van de Noordse cultuur kunnen hun hart ophalen, zij het door de folklore die in overvloed aanwezig is of door de betoverende klanken die de game regelmatig ten gehore brengt. Daarnaast weet Dimfrost het maximale uit de Unreal Engine te persen, wat resulteert in uitzonderlijk mooie, bijna hyperrealistische visuals. Dit alles maakt van Bramble: The Mountain King een wonderbaarlijke ervaring die - als je het mij vraagt - zijn gelijke nog niet kent.