Review: Gangs of Sherwood - Geen pijl op te trekken Pc

Het verhaal van Robin Hood en zijn Merry Men is al zo vaak verteld dat het tegenwoordig lastig is om nog een manier te vinden die de aandacht nog weet te trekken. Stelen van de rijken, doneren aan de armen. We kennen het allemaal wel. Maar wat nou als we dat verhaal van Robin Hood van wat stijl zouden voorzien? Flashy moves en grandioos veel opsmuk? Dan krijg je zoiets als Gangs of Sherwood, een co-op spektakel à la Devil May Cry waarin je de vloer aanveegt met de Sherrif van Nottingham en zijn clubje onderdrukkers. Op papier is dat natuurlijk goud, maar in de praktijk is het als boogschieten: het doel raken is nog wel te doen, maar de bullseye raken is lastiger dan je denkt.

King Richard en de Steen de Aanstoots

Misschien is het wel handig om te weten in welke mate Gangs of Sherwood omgaat met het alom bekende verhaal van Robin Hood. Wie hoopt op een authentieke hervertelling van het epos rondom de Dievenprins, zal toch even de verwachtingen moeten bijstellen. Allereerst is Nottingham niet meer het knusse middeleeuwse dorpje dat we kennen, maar een grandioos industriëel bolwerk welke sinds de vondst van de mysterieuze Lionheart-steen en diens buitengewone krachten alleen maar groter wordt.

Deze magische steen heeft dan ook de aandacht getrokken van de Sherrif van Nottingham, die de potentie ervan wil benutten om zijn leger eens flink uit te breiden en de duimschroeven op het gepeupel wat extra aan te draaien. Daar stappen Robin of Locksley, Maid Marian, Friar Tuck en Little John in het plaatje. Deze 'gang' van vier markante rebellen ziet deze snode plannen een halt toe te roepen, ongeacht de weerstand die men daarbij gaat ervaren. Tenminste, zo brengt de goedgemutste hofnar Alan-a-Dale het over middels vermakelijk poppenspel. Uitgerust met een eigen wapen en een unieke set skills is het aan de speler - of spelers - om middels drie chapters van ieder drie delen alle kenmerkende vergezichten van het klassieke Robin Hood verhaal te doorlopen, alles wat te slopen valt te slopen (inclusief tegenstanders), centen te sprokkelen en hiermee de gratie van het volk winnen. "Like taking candy from a baby".

Beter goed gejat dan slecht verzonnen

Om dat allemaal in een vertrouwd aanvoelend vat te gieten heeft het Belgische Appeal Studios zich ironisch genoeg de Robin-hoed aangemeten. Onder het motto "beter goed gejat dan slecht verzonnen" heeft de studio uit Charleroi eens goed om zich heen gekeken en een doelwit gevonden in het 'rijke' Ninja Theory en daar diens beproefde Devil May Cry concept van geleend. Als er iets is wat Devil May Cry heeft bewezen, dan is dat wel dat je met flashy combat - hoe repetitief deze ook kan worden - een heel eind kan komen. Simpel beginnen, gaanderweg wat combo's in de mix kieperen en elke schermutseling afsluiten met een style-score die de speler moet triggeren om vooral afwisselend te zijn in combat scenario's. Of je jezelf daartoe laat verleiden of gewoon blijft button mashen - ongeacht de lage score die dat oplevert - dat mag je lekker zelf weten.

Wat dat betreft heeft Appeal best goed gejat. Gangs of Sherwood is grotendeels uit hetzelfde DmC-hout gesneden en past deze methodiek dan ook één-op-één toe. Ongeacht de klasse die je kiest, zowel Robin, Marian, Tuck als Little John doen mee aan het DmC feestje, zonder daarmee een eigen speelstijl in te leveren. Zo is Robin de gedoodverfde allrounder die zowel ranged als CQB speelstijlen ondersteunt met de 'opzwepende' assassin Marian als secondant, laat Little John vooral zijn vurige vuisten het werk doen, en fungeert Friar Tuck als healende tank. Allen hebben zo hun plus- en minpunten, welke je vooral ervaart wanneer je solo met Gangs of Sherwood aan de slag gaat, maar wanneer de vier samenkomen, vormt het kwartet van rebellen een prima geöliede machine. Appeal doet zelfs nog moeite om het voor elk personage de moeite waard te maken door schatkisten met power-ups of alternatieve routes te verschuilen achter obstakels die alleen door een specifiek personage kunnen worden overkomen.

Het is niet al goud wat blinkt

Maar hoe goed je ook bent in het jatten van een concept, de buit kan bij thuiskomst behoorlijk tegenvallen wanneer je plunjezak vol met gaten blijkt te zitten. Helaas heeft men bij Appeal ook niet kritisch genoeg gekeken naar diens plunjezak, want op diverse plekken vertoont Gangs of Sherwood toch wel de nodige - of eerder onnodige - mankementen die de overall indruk behoorlijk beïnvloeden. In het geval van Gangs of Sherwood valt het wat mij betreft allemaal samen te vatten in één woord: inconsistentie. Ik betrap Appeal erop dat ze de ene keer een hoop moeite lijken te doen om je te imponeren, om luttele momenten daarna een halfbakken product aan je voor te schotelen. Zo valt over voice acting uiteraard te debatteren en ligt het aan je verwachting of je deze goed vindt, maar in Gangs of Sherwood vond ik de dialogen helemaal zo slecht nog niet. Tenminste, dat was mijn opinie tot ik keer op keer dezelfde kreet moest aanhoren in combat. Om dat te compenseren heeft Appeal dan weer besloten om sidequest-gevende NPC geheel doofstom te maken en deze te beperken tot mager gemompel, wat het nut van de gegeven sidequest niet altijd duidelijker maakt. Negen van de tien keer snapte ik toch al weinig van die sidequests.

Maar de meest opvallende snafu's manifesteren zich toch wel op het gebied van grafische bugs. Loot verzamelen is een substantieel onderdeel van Gangs of Sherwood, dus het zou wel fijn zijn wanneer dit allemaal lekker gestroomlijnd verloopt. Maar helaas, Gangs of Sherwood laat zich plagen door slecht geplaatste loot containers (veelal kratten, vaten, of andere houten constructies) die hun loot droppen op plekken die door de speler niet of moeilijk te bereiken zijn, omdat ze net buiten de marges van het speelveld lijken te vallen. En dan heb ik het nog niet gehad over de tenenkrommende hit detection van deze containers, waarbij soms zelfs een schot vanaf point blank range nog niet afdoende is om deze open te breken. Het looten wordt hierdoor een flow-brekende opgave die niet eens zo lucratief is. Veel te lang doen over twintig kratten slopen om daar uiteindelijk maar een handvol goudstukken voor terug te krijgen is amper stimulerend. Maar ja, je moet wat als je in je thuishonk Major Oak flink coins moet droppen om extra combo's, vaardigheden of pererdure skins te scoren.

Gangs of Sherwood probeert ook deze grind weer een beetje te vergemakkelijken door finishers te introduceren, welke beschikbaar worden gemaakt, zodra je een bepaald experience level bent gepasseerd. Helaas gaat ook hier gaat de inconsistentie-vlieger al snel op. Naast het gebrek aan variatie hierin - het is feitelijk elke keer een animatie waarin button mashing bepaalt of je de max van vijfentwintig goudstukken scoort - valt ook op dat de gekozen skin netjes in de animatie wordt meegenomen, maar de setting van het level niet. Of je nu in Sherwood Forest een fataal schot in iemand pan jaagt of in het grijze Nottingham de laatste adem uit één van je tegenstanders onttrekt, in de Finishers zul je altijd een bosrijke omgeving zien. En ja, dat doet wel een beetje afbreuk, maar nog niet zo veel als in het level zwevende pijlen die na combat overblijven, zelfs in in-engine cutscenes.

Verschoten pijlen op pc

Wie Gangs of Sherwood op pc beoogt te spelen, moet helaas ook rekening houden met enkele zaken waarin de game niet echt doeltreffend is. Persoonlijk speel ik games het liefste op pc omdat ik daar een loeier van een 49" super ultrawide aan heb hangen, maar in het geval van Gangs of Sherwood vormde dit eerder een vloek dan een zegen, ondanks dat het menu beweert 32:9 beeldverhoudingen te ondersteunen. Toch lijkt het er sterk op dat de game aan de boven- en onderkant simpelweg het beeld afsnijdt, wat wordt bevestigd door de summary aan het einde van elk level waarin de gekozen protagonist maar half te zien is. Vreemd genoeg leek het kiezen van een andere resolutie of beeldverhouding hier niets aan te kunnen veranderen, mits ik genoegen kon nemen met spelen in windowed mode.

Nu valt daar nog mee te leven. Noem het een luxeprobleem waar Appeal gewoonweg geen rekening mee heeft gehouden. Maar het gebrek aan button remapping is wel een ding, vooral wanneer je voorkeur uitgaat naar muis en toetsenbord. Nu ben ik zelf meer een controller-mens, maar de standaard button mapping op toetsenbord is volgens diverse fora zodanig onlogisch dat button remapping toch wel wenselijk is. Datzelfde geldt ook voor het uitschakelen van camera shake en motion blur, welke dus ook niet uit te vinken vallen. Ook dat zijn voor mij niet direct dealbreakers, al had ik motion blur wel graag uitgezet, maar ik snap dat de camera shake voor anderen wel echt misselijkmakend kan werken. Als ik dan iets mag aanstippen waar ik echt moeite mee had, dan is dat het gebrek aan target snapping opties, iets waar ik persoonlijk wel eens behoefte aan had tijdens zwaar chaotische battles waarin ik amper een halve seconde de tijd kreeg om ergens manueel op te richten.