Review: God of War PlayStation 4

In 1971 sprak ene John Lennon de legendarische woorden “War is over, if you want it”. Een tijdje heb ik gedacht dat ontwikkelaar Santa Monica Studio het hier roerend mee eens was nadat men in 2013 Kratos zijn laatste bloedqueste als de Ghost of Sparta liet voltooien in Ascension. Maar, anno 2018 is gebleken dat je de god wel uit de oorlog kunt halen, maar de oorlog niet uit de god. Na vijf jaar met reces te zijn geweest worstelt de oude godheid nog steeds met zijn verleden, maar ook met zijn toekomst. In de nieuwe, ongenummerde God of War draait alles om een nieuw begin voor onze Griekse vechtersbaas, maar ja… het is wederom gebleken dat oude gewoontes moeilijk zijn af te leren.

Een nieuw begin voor een oude strijder

Kratos mag dan wel flink de ouderdomsrimpels op de kop hebben gekregen, de zorgen is hij nog niet kwijt in God of War. Nadat hij eigenhandig van de berg Olympus een leegstaand woningcomplex heeft gemaakt, heeft de Ghost of Sparta zijn biezen gepakt en is hij in retraite gegaan in het Noorse land, waar hij zijn dagen slijt als echtgenoot en vader. Lang kan de gekwelde Griek helaas niet van zijn rust genieten. Na het overlijden van zijn vrouw wacht het leven van een alleenstaande vader op hem en het wordt al snel duidelijk dat het vaderschap niet in Kratos’ bloed zit, gezien Atreus (die constant minachtend wordt aangesproken als ‘boy’) sterk vervreemd is van zijn vader. Kratos voelt wat hem betreft meer aan als die man die zo af en toe het vlees komt snijden. Kratos’ belofte aan zijn vrouw om samen met hun zoon Atreus haar as uit te strooien op de hoogste berg in het Noorse land moet hij plichtmatig vervullen, maar in zijn ogen is Atreus verre van klaar voor die tocht.

Helaas voor de nukkige, nonchalante en ongeïnteresseerd overkomende Kratos heeft hij weinig keuze wanneer zijn aanwezigheid wordt opgemerkt door de Noorse Asen godenzonen, die niet zo zitten te wachten op zijn verblijf in hun rijk. De simpele taak van as uitstrooien verandert - tot grote ergernis van Kratos - in een slepende queste waarin hij zowel het gevecht met Noorse entiteiten als met zijn gevoelens aan moet gaan. Met het ene heeft hij genoeg ervaring, maar met het andere beduidend minder. Het resultaat daarvan is een verhaal waarin de nadruk een stuk minder op heldendaden wordt gelegd. In ruil daarvoor krijgen we een mix van imponerende gevechten met talloze mythologische wezens en aangrijpende scènes waarin we zien dat Kratos bij god niet weet hoe hij zich rondom zijn nieuwsgierige en totaal niet strijdvaardige kind moet gedragen. Het zet de toon voor een game die in eerste instantie totaal niet als de oude God of War-games aanvoelt, maar en passant zorgt voor instant GOTY-materiaal.

War never changes. Kratos wel (een beetje dan)

Ook op het gebied van combat valt God of War een beetje buiten de boot wanneer we deze
naast diens voorgangers zetten, al is dat niet direct een slecht iets. Omdat Kratos ervoor verkiest om zijn verleden ver achter zich te laten, heeft hij zijn befaamde Blades of Chaos aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen en hakt onze jongen er op zijn oude dag liever met een joekel van een bijl op los. Dit verandert de gameplay aanzienlijk. In plaats van de ene na de andere omstander in een reeks van combo’s omver te slingeren, komt het in God of War meer aan op brute kracht waarbij het tempo een stuk lager dan gewoonlijk ligt. Hoewel dit de fans van weleer zou kunnen afschrikken, is het een kwestie van wennen, wat het overigens snel doet. Kratos’ Leviathan Axe vormt - zoals voorheen zijn Blades of Chaos deden - zijn grootste tool in het voltooien van puzzels en het doorklieven van alles en iedereen om hem heen. Dat laatste doet Kratos overigens ook met gemak met de blote knuisten, wat voor menig gedetailleerde executie zorgt. Het was nog nooit zo mooi om een Griekse god een wolf letterlijk in twee stukken te zien trekken.

Maar, Kratos is dus niet alleen. Zijn zoon Atreus mag dan nog jong en onbevochten zijn, diens ontwikkelende boogschietkunsten komen regelmatig goed van pas. Net als in andere PlayStation Exclusives vormt de sidekick voor de verandering een welkome toevoeging aan de gameplay. Atreus schiet geheel autonoom menig pijl op naderende tegenstanders af waardoor hij deze klaarmaakt voor de kill, maar wanneer we hem via een druk op de knop het commando geven, plinkt onze jongeling met aardig wat accuratesse de nodige vijanden af. De effectiviteit hiervan hebben we zelf in de hand door Atreus’ gear te upgraden en eventueel van runes te voorzien, iets wat we met Kratos’ uitrusting veel uitgebreider kunnen doen. Met dit RPG-element vallen beide strijders klaar te stomen voor de pittige sidequests die het Noorse Midgard rijk is. Voor het voltooien van de campaign voelt dit upgraden een stuk minder verplicht aan, maar dat is wellicht sterk afhankelijk van de gekozen moeilijkheid

God of War is een epos van goddelijke proporties

Hoewel het nieuwe vechtsysteem - of je er nou snel aan went of niet - absoluut een verademing is en een groot deel van je ervaring definieert, zijn er meerdere aspecten die van God of War een absoluut meesterwerk maken. Allereerst is God of War niet een ‘dertien in een dozijn-game’ waar je in een uurtje of acht doorheen fietst. Wanneer je een beetje de smaak van het verhaal te pakken hebt en stevig doorspeelt, zou je na een uurtje of twintig de credits kunnen zien rollen (wederom afhankelijk van je moeilijkheidsgraad). God of War biedt daarentegen genoeg aan interessante en uitdagende additionele quests om de speelduur op zijn minst te verdubbelen, zonder dat dit aanvoelt als nutteloos tijdverdrijf. Veel van deze sidequests voegen wat meer inzicht in de Noorse mythologie toe, terwijl anderen juist het uiterste uit je skills halen. De strijd aanbinden met de Walkuren is bijvoorbeeld voor het verhaal niet verplicht, maar wanneer je je hieraan waagt, merk je pas echt hoe onvergeeflijk God of War kan zijn.

Daarnaast is het ook geen straf om 40+ uren in God of War te steken. Santa Monica Studio heeft zeer duidelijk truckloads aan liefde in de game gestoken, wat zich toont in de absolute pracht van ieder rijk, of dat nou het ijzige Helheim of het kleurrijke heksenbos in Midgard is. Het gehalte aan detail is werkelijk ongekend en ik vroeg me dan ook met regelmaat af hoe mijn PlayStation 4 (geen Pro overigens…) het in vredesnaam kreeg verwerkt zonder spontaan in de hens te vliegen. Het is nog veel verwonderlijker dat gameplay en cutscenes naadloos in elkaar overvloeien. Laadschermen komen alleen voor wanneer je het loodje hebt gelegd. Heel af en toe heb je door waar het laden plaatsvindt (Kratos die iets te lang stil blijft staan na een cutscene), maar dat wordt Santa Monica Studios vergeven. Dat de wereld open en vrij toegankelijk oogt, maar dat in werkelijkheid niet is, vergeven we de ontwikkelaar ook maar. Ik ben al lang blij dat God of War zo goed als bugvrij draait, want ook dat vormt voor een game van dit formaat vaker een uitzondering dan een regel. De enige smet is wellicht de drop in frames die kan optreden op de reguliere PlayStation 4 consoles.

Minder heldhaftig, doch Oscar-waardig verhaal

De grote winnaar is in mijn optiek toch het verhaal, ondanks dat deze zich niet zo richt op Kratos’ bloeddorstige (anti)heldendaden. De wisselwerking tussen de zorgeloze Atreus en Kratos die zich daar stierlijk aan ergert, werkt gewoon zoals het hoort. Atreus blijft Kratos de oren van de kop vragen, terwijl deze stoïcijns blijft pareren met antwoorden à la “weet ik veel” en “boeit me echt geen zak”. Dit zorgt er de gehele tijd voor dat je de vervreemding van Atreus steeds meer begint te begrijpen, maar het wekt tegelijkertijd medelijden op voor Kratos, die simpelweg niet beter weet dan dat hij een hardzak moet zijn. Om er geen compleet melodrama van te maken zijn humoristisch uit de hoek komende randfiguren toegevoegd die het verhaal iets meer kleur geven, zij het niet dat deze volgens sommigen niet helemaal mythologisch accuraat zijn. Maar goed, daar spelen we God of War niet direct voor.

Waar we God of War wel voor spelen is tig uur aan episch vermaak, wat het gegarandeerd biedt. Ik bejubel dan ook Santa Monica Studio en juich de keuze om uit de Griekse comfortzone te stappen met alle macht toe. Het zal mij benieuwen waar de ontwikkelaar in de toekomst met onze Kratos heen wil, maar na het spelen van deze God of War heb ik blindelings vertrouwen in het team. Ik heb zo mijn vermoedens, en waarschijnlijk jij ook wanneer je de credits hebt zien rollen. Wat het ook mag worden, ik kijk er nu al naar uit. Om met de woorden van Leo Tolstoy af te sluiten:

“The two most powerful warriors are patience and time.”