Review: Journey to the Savage Planet Xbox One

Januari en februari zijn voor mijn persoonlijke smaak vrij licht gevuld. Weinig games grepen mijn aandacht en sommige waren nou niet zo geweldig als we gehoopt hadden. Waar ik echter wel meteen mijn zakcentjes voor wilde uitgeven was Journey to the Savage Planet. Je ballen eraf trippen op de gaarste alien planeet die ik in tijden gezien heb. Nee, No Man's Sky heeft niks te zeggen hier. Daarnaast zetten ze de moderne superbedrijven te kijk. Het kan toch niet fout meer gaan. Een unieke take op een cliché gameconcept genaamd Open World. Maar presentatie is natuurlijk pas het halve werk. Gameplay moet ook strak verlopen en kan Journey to the Savage Planet zichzelf genoeg onderscheiden? Gooi je raket vol met benzine en laten we op reis gaan.

Zakelijk avonturen spirit

Maar wat doe je nu precies in Journey to the Savage Planet? Jij bent onderdeel van Kindred, het op drie na beste ruimtepioniersbedrijf in het hele heelal! Jouw missie? Je bent op de planeet AR-Y 26 en jij gaat de boel verkennen en klaar maken voor de onvermijdelijke menselijke corruptie. Eh, ik bedoel kolonisatie natuurlijk! Mensen kunnen eenmaal niet meer verder op planeet aarde en we moeten nieuwe woonplaatsjes zoeken. En als we daarnaast er een beetje geld aan kunnen verdienen, waarom niet? Dat zijn niet mijn standpunten trouwens, maar die van je werkgevers bij Kindred. Martin Tweed is de CEO en stuurt je regelmatig updates via videoberichten. Die man is goud waard trouwens, maar daar vertel ik later meer over.

Afijn, Kindred Aerospace heeft je dus op een planeet gedropt met niet genoeg brandstof voor de terugweg naar aarde en geen enkele vorm van uitrusting. Wat ga je nu doen? Alleen of samen met een co-op partner en je sassy AI gezelschap genaamd E.K.O. begin je met het onderzoeken van de planeet. De flora en fauna zijn magistraal. Magisch alsof je aan het trippen bent op acid, want sommige designs zijn zo alien dat je niet weet waar je naar aan het kijken bent. De werelden barsten van kleur, maar niet het grauwe kleurenpalet dat we gewend zijn. Alles in de wereld ziet eruit alsof de tinten neon met 100% zijn gestegen. Normaal zorgt dit voor een ziekmakende ervaring, maar in Journey to the Savage Planet past het precies. De mix van de scherpe kleuren met het verbazingwekkende wilde leven, zorgen ervoor dat de avonturengame er visueel uit springt.

Corporaties op zijn slechtst/best

Nadat je op de planeet bent gearriveerd en je de nodige schade hebt gescand, ga je erop uit. Het exploratiesysteem van Journey to the Savage Planet werkt als volgt: je scant alles, je kijkt vol bewondering naar de biodiversiteit op de planeet en daarna maak je het kapot voor de resources die je nodig hebt om de wereld verder te kunnen verkennen. Deze resources vind je door het verslaan van aggressief (en passief) leven, geheime locaties op de map en meer. Met de 3D printer op je schip maak je diverse gadgets die noodzakelijk zijn verder te kunnen in Journey to the Savage Planet. Zo maak je een jetpack, waardoor je op hogere locaties komt, een grappling hook a la Scorpion om te slingeren en veel meer. Deze materialen zijn zeer makkelijk te farmen, dus je hoeft je niet druk te maken dat je vast komt te zitten.

De schattigste beestjes kapot maken levert je de meeste resources op, wat typerend is voor de setting van de game. Wanneer je een of andere soepkip in een plant trapt die ook dient als vleesvermaler, is dat zowel tragisch als hilarisch. Net als de algemene boodschap van de game. Mensen verneuken namelijk alles. Alles moet kapot, sneller, mooier en bovenal meer geld opleveren. Onze beste CEO Martin Tweed laat ons regelmatig weten dat we het hartstikke goed doen voor Kindred, maar die man is stiekem heel erg vals. Met een grote neppe lach en diverse valse beloftes maakt hij ons eigenlijk een beetje belachelijk. Maar de manier waarop is hilarisch, dus ik kan ermee leven. Je krijgt ook diverse reclamespotjes toegestuurd, die grote bedrijven compleet voor gek zetten. De over de top jaren '80 reclamespotjes waren allen een genot om naar te kijken en ik heb zelden zo gelachen om een game. Zelfs de kleinste, subtiele animaties maakten mijn dag helemaal goed.

Combat is alles behalve Savage

Okay, dus de presentatie ziet er goed uit, de lore is enigszins interessant en de game haar boodschap is hilarisch en ook nog eens een beetje waar. Recept voor een GOTY? Dat dan weer net niet. Journey to the Savage Planet heeft namelijk wel wat minpuntjes aan zich gebonden, waar ik simpelweg niet omheen kan. Combat in de game is niet entertaining. Je print vrij snel je plasmapistooltje en daarmee moet je het eigenlijk doen. Tuurlijk kun je de kleinere wezens ook nog verrassen met de beruchte bitchslap, maar de grote carnivoren zullen dat minder waarderen. Hoewel je het pistooltje vaak genoeg upgradet, voelt het nooit krachtig aan. Wat niet per se erg is, maar het voelt ook gewoon niet fijn om mee te spelen. De shooting mechanics voelen gewoon erg ouderwets en traag aan. De meerdere boss battles konden zichzelf ook niet bewijzen en voelden vaak simpel en cliché aan.

Niet alleen de combat voelt af en toe een beetje klote, maar ook de manier waarop je personage zich voortbeweegt. Vaak zat kreeg ik niet de goede input waardoor ik weer eens van de map af viel, of verloor ik snelheid midden in een sprong waardoor ik ook weer naar beneden donderde. Dit soort kleine dingetjes maken de algemene ervaring toch een stuk minder leuk. Naast de controls die onder de maat waren, kregen mijn co-op partner en ik ook vaak zat te maken met diverse bugs. Achievements die niet unlocken, framedrops, connectie issues en zelfs een bug waardoor mijn maatje in de lucht bleef zweven toen hij neer was, waardoor ik hem niet kon helpen. Frustratie momentjes. Zijn ze gamebreaking? Meestal niet, maar ze halen toch de gehele ervaring een stukje naar beneden.