Review: Jump Force Xbox One

Wie jarig is, trakteert. In het geval van het manga magazine Weekly Shõnen Jump zijn het Bandai Namco en Spike Chunsoft die het 50-jarige jubileum van het blad vieren door alle Jump-coryfeeën in één fighter te frommelen. Het resultaat is Jump Force, een 3D tag team fighting game waarvan je hoopt dat de game het ultieme eerbetoon is aan Shõnen Jump, de traktatie der traktaties, de “over-the-top verjaardagstaart met premium pilseners”. In plaats daarvan is Jump Force het plakje citroencake met een kop thee. Ook lekker op zijn tijd, maar het had allemaal veel lekkerder kunnen zijn.

Een verhaal waar niemand om staat te springen

Jump Force is namelijk een opeenstapeling van onbenutte potentie. Het verhaal achter Jump Force weerspiegelt dit direct en ondanks dat je een fighter eigenlijk nooit om diens verhaal speelt, had Jump Force alle kaarten in handen om er juist iets spectaculairs mee te doen. In Jump Force betreden we het digitale lichaam van een zelf te creëren nietszeggend personage, welke een terroristische aanslag van de immer destructieve Frieza overleeft. Amper, dat wel, want met behulp van een umbras cube - een kubus met verborgen krachten - brengen Trunks en Goku je weer terug tot leven. Voorzien van nieuwe krachten brengt het tweetal onze nobody naar hun HQ, waar Director Glover uitlegt dat de diverse werelden van Jump worden geterroriseerd door Venoms, snode versies van onze manga-helden die bezeten zijn geraakt door umbras cubes. Om deze Venoms te verslaan is een clubje knokkebazen genaamd Jump Force gestart en voordat jij als nietszeggende newbie deel uit mag maken aan dit gezelschap, moet je kiezen of je voor Team Alpha (met Goku als leider), Team Beta (met Luffy als head honcho) of team Gamma (met Naruto als kopstuk) gaat.

Daarmee is zo’n beetje de toon gezet en dat voelt aan als een cheap escape. Met een halve eeuw aan verhaalvertelling heeft dit universum een flink referentiekader, wat niet echt tot uiting komt in Jump Force. Het hele Venoms-concept is ook niet bepaald origineel, gezien we in andere fighting games een soortgelijk iets hebben mogen aanschouwen. Maar het verhaal terzijde, het zou ook fijn zijn als het verhaal een beetje vloeiend overgebracht werd, wat door ellenlange laadtijden ook nog eens wordt bemoeilijkt. Na iedere transitie in de game (cutscenes, menu’s, gevechten) wordt er wel een laadscherm gepresenteerd en deze lijken soms eeuwig te duren. In de tijd dat de game laadt, creëert Goku met gemak een Spirit Bomb, houdt een eindeloze monoloog en flikkert die Spirit Bomb met enige schwung richting een vijand naar keuze . Als je dit dan om de haverklap krijgt, gaat het wel irriteren. Vooral wanneer de cutscene of het gevecht soms korter lijkt te duren dan de laadtijden.

Gameplay is leuk, maar maakt geen grote sprongen

Gelukkig maakt de gameplay wel het een en ander goed, al is dat ook tot een bepaalde hoogte. Het vechtsysteem is behoorlijk snel onder de knie te krijgen, doordat het je niet een heel boekwerk aan combo’s voorschotelt, al vergt het vooral online wel de nodige training en skill om victorieus te zijn. In principe heb je alleen te maken met twee standaard attacks (light en heavy), een unblockable worp, flashy Ability-aanvallen en een superkrachtige Awakening-aanval. Je kunt de aanvallen ontwijken door middel van sidesteppen of ze letterlijk blocken. Allemaal vrij recht toe, recht aan. Offline kun je dan ook een heel eind komen met een flinke dot button bashen en af en toe een keertje een stap opzij doen. Hierdoor kan Jump Force een repetitief karakter krijgen. Het woord ‘kan’ dient hier benadrukt te worden, want de variatie is aan de speler zelf. Die variatie in gevechten dient men zich dan ook wel eigen te maken wanneer de overstap naar online wordt gemaakt, want daar kom je met button bashen niet bepaald ver.

Online merk je namelijk meteen dat je te maken hebt met tegenstanders die zich een stuk minder voorspelbaar gedragen dan die NPC’s die je offline hebt laten knokkelhappen. Jump Force excelleert dan ook in het online gedeelte wanneer je het mij vraagt. Daar komt de game het beste tot zijn recht en daar is Jump Force dan ook het leukst. De vraag is alleen of Jump Force leuk genoeg is om zich te meten met andere online 3-vs-3 fighters die momenteel domineren. Ik denk persoonlijk dat Jump Force hier aan het kortste eind gaat trekken, wat het te wijten heeft aan enkele aparte gameplay-keuzes. Zo haalt het delen van de healthbar het nut een beetje uit het 3-versus-3 principe. Jump Force wil je laten experimenteren met diverse team setups door ieder personage een specialiteit te geven en je zo een gebalanceerd close combat/ranged attack team te laten samenstellen, maar als alle drie de personages dezelfde healthbar delen, blijf je over het algemeen aardig bij je main plakken. Tenminste, zo ervaar ik het dan.

Jump Frames

Helaas schort er op technisch vlak ook wel het een en ander aan Jump Force. Framedrops zijn daarvan het meest opvallend, die zich echt overal manifesteren. Zowel cutscenes als gameplay hebben eronder te lijden, waarvan ik het in het geval van de gameplay nog kan snappen, maar niet kan tolereren. Wanneer het ge-Kamehameha, ge-Atatatatatata (mijn favoriet) en de epilepsie opwekkende vuur- en bliksemshow tot zijn absolute hoogtepunt komt, heeft je gaming systeem hier gewoon de grootste moeite mee. Hoewel ik hier nog best wel begrip voor heb, is dit wel een beetje het paradepaardje van Jump Force, dus je zou verwachten dat de game hierop geoptimaliseerd is. Over de centrale hub - oftewel het HQ van Jump Force - valt ook wat te zeggen. Letterlijk van balie naar balie rennen om een missie te spelen of om items te kopen, voelt wat omslachtig aan. Ik had liever een algemeen menu gehad waar ik mijn keuzes kon maken, maar dat is voor iedereen verschillend. Dat je voor de Story Mode constant moet zoeken waar je moet zijn, omdat het op je minimap pas te zien is wanneer je dichtbij genoeg bent, is nog vervelender. Gelukkig is je HQ niet zo groot.

Over het uiterlijk van Jump Force - of eerder diens gigantische roster - valt de debatteren. Alles in Jump Force is 3D gerenderd, dus ook personages die je alleen in diens 2D variant kent. Dit wil wel eens resulteren in characters die niet zo lekker uit de verf komen. In de meeste gevallen is hier eigenlijk niets aan te doen en zul je er gewoon aan moeten wennen dat je favo personage ineens nachtmerrie-materiaal voor je wordt, maar Spike Chunsoft mag hier en daar ook wel eens even kijken naar correcte proporties. Wanneer handen groter worden als hoofden, is er iets niet ok. Dat gezegd hebbende, moet ik wel zeggen dat ik vrolijk wordt van dat 40-koppige roster. Jump Force heeft voor iedereen wel een personage in petto waar we stiekem altijd Vegeta al eens mee wilden afrossen. Daarom is Jump Force ook een bitterzoete ervaring. Het geeft de manga-liefhebber exact wat het wil, alleen benut het de volle potentie niet. Het is als een plak citroencake op een verjaardag; helemaal niet verkeerd te pruimen, maar je had wel wat meer verwacht.