Review: The Riftbreaker - Brand die planeet maar plat Pc

Naar een buitenaardse planeet gaan om daar de boel compleet te strippen van alle grondstoffen en alle lokale fauna uit te moorden, klinkt als een leuke bezigheid. Wat nou als ik je vertel dat je dit moet doen om een portaal te kunnen construeren zodat de rest van de mensheid zich kan verplaatsen naar die betreffende planeet? En wat nou als ik je vertel dat dit het achtergrondverhaal is van The Riftbreaker, een nieuwe RTS/tactische survivalgame/actie-RPG/tower defense-game? Klinkt leuk, toch? Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een preview van The Riftbreaker. Toen had ik de proloog gespeeld en was ik hoopvol over het eindresultaat. Ben ik dat na het spelen van de volledige game nog steeds?

Greenpeace zou ons afmaken

Zoals ik in mijn intro ook al had aangegeven, is het in The Riftbreaker de bedoeling dat je naar een andere planeet gaat om daar een portaal te bouwen waarmee de mensheid kan verhuizen naar die nieuwe planeet. Deze planeet, Galatea 37, zit vol met grondstoffen en bijzondere flora en fauna die je gaan helpen dit portaal te bouwen. Jij neemt de rol aan van Ashley Nowak, die de ondankbare taak heeft om naar Galatea af te reizen en het portaal te bouwen. Ashley wordt bijgestaan door haar mech-suit Mr. Riggs en samen moeten ze enerzijds zien te overleven op deze buitenaardse planeet en anderzijds een basis bouwen en grondstoffen verzamelen voor de constructie van het portaal.

Je zou denken dat de mensheid naar een andere planeet wil reizen omdat de aarde onbewoonbaar is geworden, of om een andere reden die de vernieling van een buitenaards ecosysteem enigszins kan verantwoorden. Dit is echter niet het geval. De mensheid wil gewoon een andere planeet koloniseren en het is ok dat de flora en fauna op deze planeet compleet om zeep geholpen worden om dit voor elkaar te krijgen. Niet een heel sterk verhaal, als je het mij vraagt. Het helpt dan ook niet echt dat de hoofdpersoon, Ashley, juist wel milieubewust is en graag over het ecosysteem van de nieuwe planeet wil leren. Je hoort haar hier ook regelmatig dingen over zeggen tegen Mr. Riggs, maar in de tussentijd loopt ze wel gewoon vrolijk met haar vlammenwerper hele bossen plat te branden. Alsof ze een vegan is die tegen iedereen zegt dat het fout is om vlees te consumeren, maar wel elk weekend bij de McDonald's een Big Mac naar binnen schuift. Het zou interessanter zijn geweest als ontwikkelaar EXOR Ashley wat meer diepgang had gegeven en haar persoonlijkheid meer naar voren zou komen gedurende het spelen.

Meerdere balletjes hooghouden

Afijn, The Riftbreaker moet je misschien ook niet spelen vanwege het verhaal. De gameplay is namelijk waar de game pas echt tot zijn recht komt. Zoals ik eerder al gezegd had, is The Riftbreaker een combinatie tussen een tactische survivalgame, RTS, actie-RPG en tower defense-game. Dit is een interessante mix van genres waarvan je op het eerste gezicht zou zeggen dat dit nooit goed uitgewerkt kan worden. Niets is echter minder waar. EXOR Studios is er wel degelijk in geslaagd om een game neer te zetten die verschillende genres met elkaar in harmonie laat samenwerken, wat uiteindelijk heeft geleid tot een smakelijke cocktail vol actie en chaos. In The Riftbreaker is het namelijk de bedoeling dat je, vanaf het moment dat je op Galatea 37 aankomt, een basis gaat bouwen. Die basis is de plek waar je altijd naar terug zult keren en waar je alles regelt voor de rest van je avonturen. Om dit te kunnen doen, heb je wel grondstoffen nodig. Deze kun je met de hand, of beter gezegd met je mech-suit, verzamelen, maar later ook met machines. Om deze machines te kunnen gebruiken, moet je ze wel van stroom voorzien. Dit kan bijvoorbeeld met zonnepanelen of windmolens. Daarnaast is het ook de bedoeling dat je je basis verdedigt. Galatea zit namelijk vol met aliens die er koste wat kost voor willen zorgen dat de mensen hun planeet niet overnemen. Kun je het ze kwalijk nemen?

Het tempo in The Riftbreaker ligt erg hoog en de gameplay kan dan ook erg chaotisch zijn. Wanneer je aan het bouwen en aan het verkennen bent, ben je continu op je resources aan het letten. Wanneer er een alien-aanval plaatsvindt, moet je echter actie gaan ondernemen. Je krijgt namelijk een paar minuten van tevoren een waarschuwing als er een horde aliens naar je basis komt om het aan te vallen. Je hebt dus effectief maar heel weinig tijd om je verdediging voor te bereiden. Enerzijds kun je je basis verdedigen met automatische wapens, zoals turrets, die je rondom je basis kunt plaatsen. Anderzijds kun je met je eigen mech-suit ook ten strijde trekken tegen de indringers. De combinatie van tower defense en twin-stick shooter actie is erg leuk. Enerzijds wordt je tactisch inzicht op de proef gesteld en anderzijds kun je je lekker door hordes aliens heen slaan of schieten, zoals in een game als Diablo. Ik moet hierbij wel vermelden dat de game vrij pittig is en je constant alert moet blijven. Die paar minuten om je verdediging op orde te krijgen en de schade aan je basis te herstellen van de vorige aanval, terwijl je zelf nog terug moet lopen omdat je op expeditie was, zijn zo voorbij. Je bent dus continu bezig om je resources te managen, je basis uit te breiden, dingen te repareren of te bouwen, de map te verkennen en je basis te verdedigen. Als je niet kunt multitasken, is deze game echt niets voor jou.

Een mooie wereld, brand die maar plat

Naast al dat managen van resources en bevechten van aliens, kent de game ook een vrij uitgebreid Skill Tree-systeem. Je kunt van alles onderzoeken, van nieuwe gebouwen voor je basis tot aan wapens voor je mech-suit. Dit maakt The Riftbreaker erg uitgebreid en erg complex. Stukje bij beetje wordt je basis verder uitgebreid en speel je betere wapens en hulpmiddelen vrij. Je kunt de game "winnen" door het portaal te bouwen, of je basis overleeft het niet en je moet een nieuwe game beginnen. Gezien de game zo chaotisch is en elke fout fataal kan zijn, is het wel erg bevredigend wanneer je eindelijk dat portaal weet te bouwen en je medemens naar deze nieuwe planeet kan gaan. Dat de planeet geen lokale flora of fauna meer bevat en compleet verstoken is van grondstoffen omdat je dat stomme portaal hebt willen bouwen, dat zien we maar even door de vingers.

Ergens is dit wel jammer. De wereld van Galatea 37 is namelijk ontzettend mooi. EXOR Studios is erin geslaagd om een prachtige game neer te zetten en een kleurrijke, levendige, procedureel gegenereerde wereld. Ondanks dat de graphics erg goed zijn, is het soms wel lastig om te zien wat er gaande is. De gameplay is erg chaotisch en, zeker wanneer je basis vrij uitgebreid is, is het soms lastig om te zien waar je wat kunt vinden en om rond te lopen. Zeker wanneer je midden in een gevecht met hordes aliens zit, is het gemakkelijk om het overzicht kwijt te raken. Ondanks dat, is de game wel erg verslavend en heeft het een hoog nog-een-keertje-dan-gehalte.