Review: Vampyr PlayStation 4

“Manners maketh man”, games waarbij het maken van morele keuzes zo’n beetje de rode draad vormt, maken de laatste tijd behoorlijk hun opmars. Studio’s als Telltale Games en Quantic Dream verdienen er uitsluitend hun boterhammetjes mee, alsook het Franse Dontnod. De studio achter Life is Strange heeft bewezen dat het de speler kan bombarderen met lastige vraagstukken als het om tienerproblemen gaat, maar tracht nu met Vampyr ook te tonen dat ook ondood zijn ‘strange’ is. Slaagt het hierin of bloed Vampyr al vlot dood? “Listen to me, children of the night...”

Doe mij een Bloody Mary a.u.b.

Je wordt wakker met een kop van beton, je weet bij God niet meer waar je bent of hoe je er bent gekomen, je hebt een zuigvlek van hier tot ginder in je nek en je hebt een smoelwerk dat droger is dan een emmer zand. Je sterft van de dorst en je MOET drinken en snel een beetje. Het klinkt als een standaard gevalletje zaterdagochtend na flink de beest uithangen in de kroeg, tenzij je Jonathan Emmet Reid heet en de protagonist van Dontnod’s Vampyr bent. Onze Johnny heeft namelijk al die symptomen omdat hij is gebeten door een vampier, wat best logisch klinkt. Reid is zonder dat hij erom heeft gevraagd een Ekon geworden - een upper class vampier - en dat is best ironisch. Jonathan is namelijk ook een (al dan niet door iedereen) gerespecteerde chirurg welke gespecialiseerd is in bloedtransfusies.

Reids nieuw verkregen status in de Londense maatschappij komt met een hoop vragen en ongemakken. Wie heeft hem voor dood achtergelaten en een Ekon van hem gemaakt en waarom? Maar belangrijker nog, hoe gaat Jonathan zich voeden? Dit zijn slecht twee van de dilemma’s waar Vampyr je mee opzadelt, maar wel de vraagstukken die de rode halsslagader van de game vormen. In je queste om je Maker te vinden en antwoorden te krijgen is het namelijk kiezen wat de klok slaat. Dontnod bewijst in Vampyr dat het deze core mechanic als geen ander beheerst en dat het door middel van dilemma’s spelers regelmatig van hun stuk kan brengen. Alles heeft consequenties, welke je vroeg of laat flink om de oren slaan. Wat je ook kiest, het gaat van sassenbloed.

To bleed or not to bleed...

De keuze die je waarschijnlijk het vaakst gaat overwegen is die van het ‘embracen’ van de inwoners, wat eigenlijk een sjieke benaming is voor het leegzuigen van de arme ziel. Vampyr heeft namelijk een zeer interessante moeilijkheidsgraad ingebakken. Hoe meer mensen je leegzuigt, hoe makkelijker de game wordt. Jonathan beurt namelijk dikke XP voor het aftappen van mensenbloed, afhankelijk van de kennis die je van ze hebt en of ze ‘patattenbloed’ hebben (ziek zijn dus). Het nadeel daarvan is dat het lukraak neksabbelen van sleutelfiguren de stad aardig in verval laat raken, waarschijnlijk omdat iedereen zo zijn invloed op het reilen en zeilen van Londen heeft. Je kunt de hele game dus ook humaan blijven en je tegoed doen aan ratten (Interview with a vampire, anyone?) en het harvesten van mindere vampieren genaamd Skal, maar daar gaat je XP-saldo behoorlijk langzaam van omhoog.

Het is dan ook verleidelijk om je toch te vergrijpen aan een Londenaar, gezien je de beschikbare vaardigheden in je skill tree vlot wilt vrijspelen. Zoals je waarschijnlijk al had verwacht, ben je niet de enige “doe mij een Type B-positief” slurper in de buurt. Reid komt gedurende het tripje richting zijn Maker flink wat soortgenoten tegen. Skal, andere Ekon, beestachtigen, vampierenjagers en serieus Boss-materiaal gaan maar al te graag het conflict met je aan. Vooral wanneer deze in groten getale in je nek springen - al is een Boss in zijn of haar eentje al goed genoeg voor een flinke uitdaging - merk je dat je gezondheidsbalk, je staminabalk en je bloedbalk (voor speciale vampierskills) sneller leeg trekken dan je bankrekening tijdens een PlayStation Sale. Het ‘You have been defeated’-scherm zal vaker tevoorschijn komen dan je leuk vindt, wat het alleen maar lastiger maakt om al die arme Londenaren te laten leven.

Vampyr ziet er grotendeels uit als melk en bloed

Daarnaast levert het alternatieve Londen dat Dontnod gecreëerd heeft zijn eigen bijdrage aan de grimmige sfeer van Vampyr. De straten van Whitechapel zijn donker (iets met vampieren en zonlicht), grauw en ziekte sijpelt uit ieder steegje, wat alleen maar erger wordt naarmate je onwijze beslissingen neemt. De meest vervallen wijken wemelen van de Skal, welke je van een afstand al hoort vreten en krijsen. Waar ze exact zitten en welk level ze hebben kun je gelukkig door je vampierenvisie al achterhalen, die je blikveld geheel in grijstinten onderdompelt op de kloppende harten van alles wat (soort van) leeft na. Dit alles bij elkaar genomen geeft Vampyr enkele unieke mechanics en de sfeer die het behoort te ademen.

Het is daarom een lichte aderlating dat Vampyr op het gebied van framerate niet altijd even goed presteert en dat de performance capture niet overal even goed is gegaan. Over het algemeen genomen draait Vampyr behoorlijk soepel, maar wanneer frames droppen is het duidelijk merkbaar. Animaties van personen om je heen zijn heel af en toe wat wazig en gezichtsuitdrukkingen verschillen per persoon, al zijn ze bij het gros van de Londenaren oké, vooral bij Jonathan zelf, die overigens grandioos gedubbed is door Anthony Howell. Het grootste gemis is wellicht het ontbreken van een fast travel-systeem, waardoor je constant van gebied naar gebied moet klossen. Hierdoor blijf je in aanraking komen met dezelfde vijanden, welke je in een moment van onoplettendheid keihard decimeren en je terugsturen naar je laatste checkpoint, minus al de items en ammo die je intussen verbruikt hebt, wat vooral tergend kut is zo vlak voor een bossfight. Ook hier zal het ontbreken van manual saves bij sommigen kwaad bloed zetten. Er zit niets anders op dan terug de stad in om weer je items en ammo te grinden, eventueel toch maar een inwoner embracen, even je stats en skill tree wat op te vijzelen en terug gaan voor de herkansing. Dat je na tig pogingen eindelijk die boss verslaat is dan weer een doekje voor het bloeden.