Silent Hill 2 (2024) review - Our special place

Als we het hebben over de beste horrorgames aller tijden, dan moeten we de originele Silent Hill 2 betrekken bij de conversatie. De sequel verscheen in 2001 en bracht ongeëvenaard terreur naar je breedbeeldscherm. De magnum opus van ontwikkelaar Team Silent en uitgever Konami kent vele eigenaardigheden. De deprimerende atmosfeer druipt er vanaf, de oneliners vliegen je om de oren, de combat is bewust ontzettend janky en het persoonlijke narratief behoort tot het beste dat de game-industrie te bieden heeft. Toen er werd aangekondigd dat nota-bene Bloober Team verantwoordelijk werd gesteld voor een remake van dit geliefde meesterwerk, stonden de Silent Hill-fans met hooivorken klaar om te protesteren. Bloober Team had zich in de ogen van velen nog niet bewezen als een ontwikkelaar die een project van deze schaal aan zou kunnen. Het marketingmateriaal wat daarna volgde overtuigde ook niet en iedereen was zich stiekem aan het voorbereiden op een flop van heb ik jou daar. Maar goed, dat was allemaal voordat de game daadwerkelijk werd uitgebracht. Je hebt waarschijnlijk de scores al gezien; de Silent Hill 2 remake is een waar succes gebleken. De fans konden juichen en de critici werden snel de mond gesnoerd - het was een chaotische lanceerperiode vol met emoties. Nu de mist is opgetrokken arriveren we in Silent Hill. Ja, een tikje later, maar ik kon deze kans niet voorbij laten gaan. Als groot fan van het origineel ben ik afgereisd naar het mistige stadje met de volgende vraag: waar is Mary?

Love Psalm

Mocht je niet bekend zijn met het origineel, geen nood. Hier leggen we even beknopt uit wat je te wachten staat. In Silent Hill 2 maken we kennis met de alledaagse James Sunderland. Hij is naar het stadje Silent Hill verkast, want hij heeft een brief ontvangen van zijn vrouw Mary. Kennelijk verwacht zijn soulmate hem op hun 'speciale plek'. Ja, wel is er een klein probleempje. Mary is namelijk al drie jaar dood na een lang ziektebed. James is zich hiervan bewust, maar toch voelt hij zich gedreven om naar Silent Hill te komen. Wat James overtuigt om Silent Hill af te zoeken, dat blijft gissen. Hoop? Wanen? Gebrek aan hersencellen? Je komt er vanzelf achter, terwijl je deze sinistere plek doorloopt, curieuze personages ontmoet en James' grootste nachtmerries onder ogen komt.

Het was een bizarre ervaring om een verhaal opnieuw in te stappen, waarvan ik wist wat mij te wachten stond. Ondanks het feit dat ik mij kon voorbereiden op de emotioneel geladen mokerslag, was het niet genoeg om mezelf te weerhouden van een brok in mijn keel. Afschuw, verdriet, wanhoop, maar ook afhandeling komen voorbij in het ijzersterke narratief van Silent Hill 2. James is de perfecte onbetrouwbare protagonist. Vanwege zijn wisselende reacties en wanhopige waanbeelden weet je niet zo goed of je de beste man wel kan vertrouwen. De puzzelstukjes vallen langzaam maar zeker op z'n plek - en hoe meer je te weten komt over het verhaal, des te harder alles binnenkomt.

Nu hebben we het natuurlijk over een remake en grappig genoeg is het niet eens dezelfde ontwikkelaar die de remake verzorgt. Bloober Team heeft de mogelijkheid gekregen om het huiswerk van Team Silent te kopiëren en bepaalde aspecten te herschrijven en/of uit te breiden. Ze hebben de eerste gouden regel van een remake goed nagevolgd. Bloober Team breidt namelijk uit, in plaats van dat het vervangt. Elk onderdeel dat je zou verwachten in een heruitgave is aanwezig, maar een aantal personages mogen ook genieten van meer schermtijd. Voornamelijk Angela en Eddie krijgen extra scenes die voor meer diepgang zorgen. Ze breiden de verhalen van deze onfortuinlijke personages uit, zodat je nog meer over ze te weten komt en zo dus ook nog meer context voor de schoenen geworpen krijgt.

In my restless dream, I see that town

Silent Hill 2 (2024) is volledig opgebouwd in Unreal Engine 5 en dat is goed te zien. Om de iconische locaties, zoals het mistige stadje Silent Hill, het Brookhaven Hospital, de Wood Side Apartments en meer te zien in visuals anno 2024 is toch een fraai gezicht. Het zijn echter niet alleen de grafische spierballen, waardoor het een audiovisueel feestje is. Ook in de remake wordt veel gebruik gemaakt van beperkt licht, de onheilspellende mist en het roest/verderf dat steeds meer drukkend aanwezig is. En dan die audio? Akira Yamaoka bewijst maar weer eens dat hij één van de grootste artiesten is van de game-industrie. Het ene moment zak je volledig in de melancholie vanwege de trip-hop beats, terwijl het ander ogenblik je met knikkende knieën staat vanwege de goddeloze mechanische herrie - en als goede afsluiter krijg je nog wat alternatieve rock-tracks op je afgevuurd. Kortom, de ambiance in Silent Hill 2 kent geen gelijke en dat komt door een masterclass in audiovisuele fratsen. Dat gezegd te hebben is de performance wel een issue. Je ziet het helaas relatief vaak met de Unreal Engine 5-games op de pc, maar je moet een absoluut bakbeest hebben om deze remake te kunnen draaien en dan krijg je alsnog te maken met een hakkelende performance. De resolutie wil wel eens een beetje terug schalen tijdens je playthrough, maar alsnog krijg je te maken met framedrops hier en daar.

Maar goed, daarnaast kun je dus rekenen op een audiovisuele beleving van heb ik jou daar. Gelukkig maar, want je bent behoorlijk lang bezig in de wereld van Silent Hill. Fans van het origineel weten wat je te wachten staat: elk kastje opentrekken op zoek naar medicijnen, twintig keer per minuut je kaart erbij pakken omdat je weer verdwaald bent geraakt en zodra je de ruis van je radio hoort, neem je de benen. Het voelt door en door als een authentieke Silent Hill-game in dat opzicht. Het is uiteraard gemoderniseerd; je krijgt nu te maken met de third-person camera in plaats van de gefixeerde camera. Ondanks het feit dat het de unieke feel van het origineel wegneemt, komt het de immersie ten goede. Je staat nu echt in de schoenen van James en je bent niet een willekeurige toeschouwer. Verder zijn de puzzels natuurlijk een essentieel onderdeel van Silent Hill 2. Het origineel bevatte raadsels waarvan je alleen kon denken dat iemand met schizofrenie dit heeft bedacht. De remake heeft zowel nieuwe als bestaande puzzels in de game gepropt en ze zorgen voor het grootste gedeelte dat er iets meer houvast aanwezig is, zonder de speler te behandelen als een kind. Ja, veel puzzels vereisen nog steeds koppie koppie, maar dan wel op een ietwat logischere wijze.

This town is full of monsters!

In Silent Hill kom je volop gruwelijk monsters tegen die vaak de wetten van de realiteit doorbreken en zorgen voor de nodige rillingen in je ruggengraat. Gelukkig is James niet de flauwste en kan hij zichzelf verdedigen tegen deze ongrijpbare nachtmerries. Een plank met een aantal spijkers die er doorheen prikken zorgen al vanaf moment één voor een stabiel wapenstok, terwijl je ook vuurwapens treft tijdens je excursie door het mistige stadje. Combat voelt paniekerig en dit past perfect bij de sfeer van de game. James is geen Resident Evil-protagonist, dus hij pareert geen kettingzagen en hij suplext geen vijanden de grond in. Hij is gewoon een reguliere kerel en hierdoor voelt de combat een stuk realistischer aan. Wanneer James in een blinde razernij op een lijk blijft doormeppen en een miezerig gilletje slaakt, is dat zeer begrijpelijk en voel je je nog meer verbonden met Sunderland die telkens de absolute terreur onder ogen moet zien.

Qua design waren de vijanden in Silent Hill 2 altijd al symbolische meesterwerken. Alle ontwerpen weten hout te snijden en zorgen niet alleen met extra verbinding met betrekking tot het narratief; het zijn ook gewoon smerige wezens die je het liefste niet confronteert. James mag dan in de remake van meer vrijheid genieten als het gaat om het uitdelen van stoten en het ontwijken van vijandelijke barrages, maar je gaat het lastig krijgen. Tenminste, als je op de Hard-modus speelt en dat zou ik wel aanraden. De combat voelt hierdoor uitdagend en vooral reactief. Je kan niet als een wildeman gaan inslaan op de monsters, want dan verspil je binnen no-time je medicijndrankjes. Roekeloosheid wordt genadeloos afgestraft en het is aan de spelers om de patronen van de diverse vijanden te leren. Dit geldt dubbel en dwars voor de eindbazen in Silent Hill 2 (2024). In het origineel waren de eindbazen ruimschoots de zwakste schakel in een anders horrormeesterwerk. In de remake voelen de grootste monsters uit Silent Hill 2 dan ook als ware climax-momenten. James moet knokken voor zijn leven, terwijl je te maken krijgt met sadistische terreurwezens die worden gepresenteerd als levensgevaarlijke obstakels. Ik kan nooit genoeg krijgen van de sirenes die afgaan, terwijl Pyramid Head zijn massieve zwaard naar je hoofd slingert.

Combat is dus an sich enorm verbeterd in de remake. Vele fans van het origineel zullen ook kunnen toegeven dat de combat in Silent Hill 2 (of in de andere delen) nooit het sterkste onderdeel was van de ervaring. Ja, een beetje blind geweren leegschieten en op een cartoon-achtige wijze met een stuk hout op gedrochten inslaan; dat was het wel zo'n beetje. Toch moet ik hier een kleine kanttekening plaatsen, mochten we het hebben over de sfeer van de remake. Waarin het origineel vooral onverschillig voelde over het bestaan van James, heb ik hier meer het idee dat we te maken hebben met een veel agressievere vorm van Silent Hill. De langzaam brandende sfeer moet soms plaatsmaken voor actievol survival-combat, terwijl de jumpscares in sommige gebieden je om de oren vliegen. Dit is niet in lijn met het origineel en voelt ook een beetje als het normaliseren van het unieke bronmateriaal.

Promise (reprise)

Remakes zijn een bijzonder geval in de game-industrie. Als je kijkt naar een aantal recente voorbeelden, zoals Dead Space (2023), Resident Evil 4 (2023) en nu Silent Hill 2 (2024) dan zie ik voor mezelf een patroon. Het moment dat ze werden aangekondigd, gaf ik aan niet te snappen waarom. Tenminste, vanuit een creatief perspectief; iedereen snapt ook wel dat remakes geld printen. In elk geval had ik van tevoren dezelfde mening: het origineel is toch nog steeds een meesterwerk? Waarom speel je die niet? In het geval van Silent Hill 2 is dit iets lastiger, omdat Konami al ruim vijfentwintig jaar het vertikt om de originele games beschikbaar te stellen op moderne platformen, maar afijn.

Bloober Teams interpretatie van Silent Hill 2 is zeer trouw aan het origineel. Dit is uiteraard een groot pluspunt. Het bronmateriaal wordt gerespecteerd en soms op de voet gevolgd. Echter, hierdoor vallen sommige wijzigingen juist een beetje door de mand, omdat je een bepaalde verwachting neerzet. De eerste drie scenes zijn vrijwel identiek nagemaakt vergelijken met de originele Silent Hill 2. Hier en daar heeft Bloober een beetje gekliederd met impactvolle momenten in de game. Dit is een gemixte ervaring. Het ene moment geeft Bloober een personage meer tijd in de schijnwerpers en zorgt het ervoor dat voortbouwt op de nalatenschap van Silent Hill 2. Aan de andere kant zijn sommige scenes in de game gewoon net even wat minder impactvol. Ik kan niet verklappen over welke momenten ik het precies heb, want spoilers, maar je merkt soms een ietwat monotonere reactie op bepaalde gruwelijkheden. Het had de remake gesierd als hier ook in ware hysterie op gereageerd werd.