Review: Resident Evil 4 Remake - Wederom koning van het genre Xbox Series

De impact die de originele Resident Evil 4 op de game-industrie gehad heeft, is niet te ontkennen. Het is Capcoms kroonjuweel en het toppunt van de Resident Evil-franchise. De third-person shooter camera wordt tot deze dag nog gebruikt in menig triple A productie, zoals God of War, The Last of Us, enzovoorts. Je kunt je dus wel voorstellen dat het team bij Capcom nou niet per se stond te trappelen, toen ze te horen kregen dat ze dit geliefde meesterwerk eventjes gingen hermaken. De verwachtingen zijn torenhoog, maar als iemand het kon doen, dan was het Capcom wel. De Resident Evil 2 remake is het levende bewijs dat ze in staat zijn de beste remakes te produceren die deze industrie kent. Maar deeltje vier, dat is andere koek. Hoe is het ze afgegaan? Zet die veiligheidsbeugels maar vast, want de Resident Evil 4 remake is een roetsjbaan met een flinke roundhousekick!

Where's everyone going, bingo?

Je kent het verhaal of je kent het niet. Laat ik je even op weg helpen. Je kruipt in de huid van Leon S. Kennedy. Hij heeft een flinke personage ontwikkeling doorgemaakt, wat niet heel gek is natuurlijk - maar weinig zielen overleefden de rampzalige gebeurtenissen in Raccoon City. Nadat Leon ontsnapt is uit de geïnfecteerde stad, werd hij al snel in een loodzwaar militair project geforceerd door de overheid. Nadat hij meerdere missies in zijn broekzak gestoken heeft, gaat hij op een reddingsmissie. Hij moet de dochter van de president, Ashley, vinden. Zie je hoe simpel de basis van het plot is? Red het meisje en ontsnap. Easy peasy, right? Nou, zo gemakkelijk gaat het niet. Je komt terecht in een klein dorpje in Europa. Ja, Capcom is nog steeds niet duidelijk waar we in godsnaam zijn. De mensen spreken Spaans en de architectuur is voornamelijk Spaans, dus ik kan wel een bedachtzame gok doen en zeggen dat ik niet denk dat we in Ierland zitten. Afijn, tijdens zijn zoektocht naar de jonkvrouw komt Leon er al snel achter dat er iets gruwelijk mis is met de dorpsbewoners. Ze gedragen zich als complete debielen en een kogel tussen de ogen is vaak niet voldoende. Ze lijken net bezeten en het wordt al snel duidelijk dat er een heel netwerk verantwoordelijk is voor de ontvoering van Ashley.

Leon was in het origineel altijd al een beetje een doofus. Hij deed zeker wel coole dingen, maar altijd met de juiste hoeveelheid cheesy oneliners. Hij was een bad-ass, maar ook niet de slimste. In de remake is Leon een stuk serieuzer. Je ziet dat hij zeker getroffen is door zijn trauma en dat schuld over hem heen hangt als een donkere sluier. Maar weet je wat nou zo leuk is? Ook deze Leon komt met de meest bizarre en ongepaste opmerkingen. "Oeps, ik gleed uit": zegt Leon doodleuk, terwijl hij de nek van iemand breekt tegen de muur van een oude schuur. Ik had altijd het idee dat dit onderdeel van de remake altijd het lastigste was om te hermaken. Hoe creëer je de humor van iets wat destijds echt een bliksemschicht in een heel klein flesje was? Het weet soms hilarisch uit de hoek te komen en dat is iets wat ik ontzettend knap vind. Het weet niet per se de charme van het origineel te overtreffen, maar dat ze het kunnen evenaren is al een hele prestatie. Waar ze wel verbetering in weten te brengen, is de nuance in het verhaal. Veel personages krijgen net wat meer tijd om zich te ontwikkelen en om hun motivaties goed kenbaar te maken. Dit zorgt ervoor dat je met minder vraagtekens komt te zitten tijdens je speelsessie. Je vraagt je niet af waarom je telkens gebeld wordt door mini-Napoleon, bijvoorbeeld. Genuanceerder is het verhaal zeker, maar het is in de essentie nog steeds een 'zo fout dat het goed is' verhaal.

De game is in drie grote onderdelen te onderscheiden: het dorp, het kasteel en het militaire eiland. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat Capcom een deal gesloten heeft met de duivel, want de RE Engine produceert werkelijk waar zwarte magie. Audiovisueel is deze game ontzettend sterk. Omgevingen zijn bijzonder sfeervol en er is veel variatie te bespeuren in de diverse omgevingen die je bezoekt. Ze blijven allemaal een grimmige en grauwe sfeer hanteren, maar Capcom kan vele tinten grijs uit de hoge hoed toveren. Het hoogtepunt - wat wel vaker het geval is bij Resident Evil - is het kasteel. Capcom heeft deze omgeving echt weten te perfectioneren. Niet alleen de omgevingen zien er keurig uit, maar ook de visuele effecten en de personages/monsters weten te overtuigen. Het animatiewerk is tot in de details uitmuntend. Leon veegt gebroken glas van zijn jasje, wanneer hij weer eens vertikt om de voordeur te gebruiken. Hij steekt gefrustreerd zijn hand op, wanneer hij voelt dat er regendruppels op zijn perfecte kapsel vallen. Dit soort details zorgen ervoor dat de game echt leeft. Het doet wonderen voor de immersie. Voor fans van de originele soundtrack is er ook genoeg om van te genieten. Er zijn flink wat tracks die terugkeren in een modern jasje. Het enige waar ik eenmalig last van had, is dat mijn pistool opeens deed alsof 'ie een geluidsdemper had geïnstalleerd. Na de game te herstarten was dit probleempje gefixt, dus ik denk niet dat menig fan te veel te maken krijgt met dit soort kinderziektes.

Ahí está! Mátalooooo!

Mijn gebrekkig Spaans kan mij er niet voor behoeden dat de Ganados mij te pakken nemen. Ik versta dat hij mij een imbeciel noemt - maar dat hij ook aangeeft dat één van zijn maatjes mij een flink oplawaai gaat verkopen, dat kwam net wat te laat binnen. De Ganados zijn geweldige vijanden. Ze jagen de speler op als een roedel wilde honden en zijn je constant aan het pushen. Leon beweegt zich goed voort en dat is broodnodig ook. Je moet razendsnel handelen om heelhuids te overleven. In het origineel was het al moeilijk zat, maar in de remake zijn de boze boeren ongenadig. Ze zouden bijna met de tractoren de snelweg op banjeren, maar gelukkig zijn ze nog niet zo ongeremd. De Ganados zijn echter maar het begin - de enorme line-up aan Resident Evil 4 vijanden is zo uitgebreid, ik zou daar zelf een artikel aan kunnen wijden. Om maar te zwijgen over de brede selectie aan eindbaasgevechten. Ja, genoeg iconische conflicten zijn weer te bewonderen in de remake.

Iets wat constant beter lijkt te worden in de Resident Evil-games is de gunplay. Als er iets kenmerkend is aan horrorgames, is dat de combat vaak best wel treurig is. Soms is dat logisch - je speelt vaak iemand die kwetsbaar is. Maar dit is niet je doorsnee horrorgame en dat is terug te zien in de gunplay. In de handen van Leon veranderen simpele vuurwapens in instrumenten van vernietiging. De guns zien er goed uit, voelen geweldig en klinken als muziek in de oren. Je hoeft ook niet constant meer in het menu te graaien - je kunt nu simpel switchen tussen acht wapens met een druk op de d-pad. Een zeer belangrijk onderdeel van de gunplay is de damage feedback. Een vijand reageert realistisch op de schade die het ontvangt. Dus schiet je ze in het scheenbeen, dan zakken ze snel ineen, zodat jij ze een roundhousekick kan verkopen. Hierdoor zijn het niet alleen de wapens zelfs die de gunplay pit geven, maar ook de reacties van de ongelukkigen aan de andere kant van de geweersloop dragen hieraan bij. Soms is er niet eens tijd om te reageren, wanneer een wapen teveel schade aanricht. De iconische hoofden die ontploffen als watermeloenen keren terug, maar het gaat verder dan dat. De shotgun knalt een Ganado door midden, terwijl de SMG een molotov in de handen van een fanatiekeling kapotschiet die zo aan zijn vurig einde komt. Tentakels glibberen uit de gaten die jij achterlaat, wat nog maar eens benadrukt hoe ver deze lintworminfectie uit de hand is gelopen. De gore is overmatig - just the way I like it. Trouwens, dit wil natuurlijk niet zeggen dat alleen je vijanden gruwelijk aan hun einde komen. Als je loopt te klooien dan zie je dat Leon ook niet onverwoestbaar is. En dat zijn beelden die je niet gaat snel vergeten.

Ik ben echt verliefd op de combat in Resident Evil 4. Niet alleen omdat de gunplay zo uitstekend aanvoelt, maar ook omdat je echt overspoeld wordt met opties. Van granaten tot olielampen - je kunt diverse streken uithalen om je vijanden het leven zuur te maken. Zo heeft Leon nu ook een groot mes op zak, waarmee hij vrijwel alles kan pareren: hooivorken, vliegende bijlen, kruisboogpijlen, kettingzagen - noem het maar op. Dit geeft de speler wat meer ademruimte, wanneer ze compleet worden omsingeld. Ook kun je je mes in combinatie met stealth gebruiken om de verhouding Ganados vs. Leon wat eerlijker te maken. Een heel dorp omleggen zonder dat iemand iets door heeft gaat lastig en dat is maar goed ook, want Resident Evil 4 blijft namelijk het sterkst wanneer de pleuris uitbreekt. Om ervoor te zorgen dat het intens blijft, hebben de messen nu een houdbaarheidsdatum. Je kunt er maar een beperkt aantal kelen mee doorsnijden, voordat je het mes moet laten repareren. Door wie? Grappig dat je het vraagt.

Over here, stranger...

Er is geen handelaar zo iconisch als de Merchant uit Resident Evil 4. Hij is terug en hij is beter dan ooit. Voor degene die niet afwisten van zijn bestaan, laat ik je even inlichten. De Merchant is gekleed als een potloodventer, heeft een dik Australisch accent en heeft het warenhuis van de Action in zijn jaszak zitten. Hij is cruciaal voor de speler, aangezien hij wapens, upgrades, reparaties en andere belangrijke items/services verkoopt. In de remake keert hij terug en het eerste wat opvalt, is dat hij een stuk meer te zeggen heeft tegen Leon. Verkoop je hem wat moois, dan heeft hij diverse manieren om te vertellen dat hij blij is met jou als klant. Loop je hem een aantal minuten aan te staren, dan zal hij naar je snauwen en zeggen dat je moet opschieten. Tijd is geld, stranger.

Waar Capcom echter de grootste verbetering heeft doorgevoerd, is dat je nu bij de Merchant allerlei soorten side-quests kunt inleveren. Je doet ze niet per se voor de beste man, maar hij beloont je wel namens degene die de poster heeft opgehangen. De klassieke schiet-alle-fucking-blauwe-medailles-stuk quest keert natuurlijk terug, maar er zijn ook wat nieuwe taakjes om te voltooien. Dit geeft je een goed excuus om terug te keren naar een beeldschone omgeving, voordat je vertrekt naar het volgende hoofdstuk. Je krijgt ditmaal geen geld voor je moeite, maar een andere edelsteenbetaaleenheid. Deze spindels kun je ruilen met de Merchant voor exclusieve beloningen. Je kunt ze opsparen voor een geweldige prijs of stuk voor stuk spenderen om je reis toch net wat gemakkelijker te maken. In ieder geval is het de moeite waard om met deze extra content aan de haal te gaan.

Little rough, don't you think?

Het is misschien ook wel interessant om te benoemen waar het origineel en de remake dusdanig in verschillen. Je merkt al gauw dat de remake toch wat meer inzet op het horroraspect. Zelfs Resident Evil-veteranen gaan rillend uit deze ervaring stappen. Wanneer het donker wordt in Resident Evil 4, dan is ook meteen pikdonker. Leons zaklamp snijdt door de duisternis heen, maar je hebt het gevoel dat je elk moment goed te grazen genomen kan worden. Geloof me, dat geloof is niet gebaseerd op paranoïde. Daarnaast is Ashley ook flink veranderd in de remake. Gelukkig maar, want een groot gedeelte van de game is zij jouw metgezel. Ze is een stuk volwassener en maakt echte progressie mee in de loop van het verhaal. Ze is niet simpelweg een meid die gered moet worden - ze is wat meer dan dat. Dit wordt goed gereflecteerd in de gameplay. Ze blijft net zoals vanouds goed achter Leon schuilen wanneer je dat van haar vraagt, maar blijft niet hopeloos achter, wanneer een Ganado iets te hard op haar ademt. Ze reageert net wat rapper en slimmer op intense situaties, wat ervoor zorgt dat je je niet kapot loopt te ergeren. Als ze gepakt wordt, dan is het jouw eigen schuld geweest.

Capcom heeft ons vriendelijk doch dringend verzocht om het niet over bepaalde verhaalelementen te hebben. Ik snap dit heel goed en geen zorgen - in deze review ga je geen spoilers vinden. Wat ik je wel wil meegeven is dat je bepaalde verwachtingen kunt hebben van het begrip 'remake'. Ik zou aanraden om erin te gaan met een open perspectief. De Resident Evil 4 remake is namelijk geen 1:1 opnieuw opgebouwde versie van de game. Niet alleen in gameplaysystemen en opbouw van de levels, maar ook in fundamentele onderdelen van de game. Als je net zoals ik een hardcore fan bent van het origineel, dan zijn er zeldzame momenten, waarin je het gevoel hebt dat er iets ontbreekt. Nogmaals, dit gevoel ervaar je zelden in de 15/18 uur dat je bezig bent met je eerste playthrough, maar het is goed om je ervan bewust te zijn. Wat kunnen we echter verwachten van The Mercenaries-modus en potentiële andere updates/DLC's wanneer die arriveren na lancering? Dat is een artikel voor een andere dag. Maar terugkeren naar de horrorgame is een zekerheid, want de New Game+ content is grandioos, zoals we gewend zijn van de Resident Evil-games. Na het uitspelen van het verhaal nam ik een kleine pauze, om vervolgens weer gewoon opnieuw te beginnen met nieuwe uitdagingen in het achterhoofd. Hoe vaak speel ik een game meteen opnieuw, nadat ik er klaar mee ben? Vrijwel nooit. Maar de Resident Evil 4 remake geeft mij genoeg redenen om wat 'overtime' te maken met Leon en Ashley.

Screenshots zijn overgenomen van de Plaion press server