Review: State of Decay 2 Xbox One

Als er ooit een zombie-uitbraak mocht plaatsvinden, dan weet ik in ieder geval zeker dat ik een game heb gevonden die de ultieme survival-expert van mij weet te maken. State of Decay 2 is een survival-resource-combat game als geen ander. Laat je niet misleiden met de launch-trailer waarin we een dikke Amerikaanse bak zagen scheuren en zombies omver beukte, alsof de game een dikke actiegame moest voorstellen. Hoewel er genoeg actie in zit, is het tegenovergestelde waar. In plaats van de focus te leggen op het neerschieten van hordes zombies, is het in deze game de bedoeling dat je focus legt op je eigen community te behoeden van de ondergang. In dit opzicht vult het een prima gat op tussen alle andere zombie-gerelateerde games. State of Decay 2 heeft een prima basis dankzij zijn voorganger en Undead Labs heeft de formule wederom uit de kast getrokken. Kan de ontwikkelaar echter de game naar een hoger niveau tillen? Bij de eerste game konden we immers makkelijker een oogje dicht knijpen.

Positiviteitsgoeroe in een vervallen land

De game start op en je krijgt direct de keuze uit drie duo’s. Ieder duo heeft zijn eigen attributen van unieke skills en uitrusting. Deze vaardigheden komen in de game later van pas. De eerste taak die jij namelijk hebt, is het vinden van een nederzetting om te claimen en jouw gemeenschap te doen floreren. Althans, met de paar man die je initieel hebt. Je begint namelijk als duo, maar al snel ontmoet je een tweede duo. Met dit tweetal start je een settlement wat jou vervolgens in het verhaal stort. De singleplayer verhaallijn zorgt ervoor dat je de mechanieken snel begrijpt. Dit is nodig, want de game heeft een vrij steile leercurve. Althans, leercurve; het gooit je snel in het diepe. In State of Decay 2 is bijvoorbeeld dood ook echt dood. Je moet dus op je tellen passen want al snel moet je eropuit om je voorraden (medicijnen, eten, munitie, bouwmaterialen, wapens) bij te houden. Het moreel van je lotgenoten moet tenslotte hoog blijven.

Al snel wordt het dan ook een race tegen de klok. De gehele game is kortweg te omschrijven als een strooptocht van alle gebouwen terwijl er zombies zijn in verschillende sterktes die jou het leven zuur maken. Andere mensen zijn overigens ook niet bepaald vredelievend. Jij bent dus lekker op toer om de nieuwbakken vrienden blij te houden. Op den duur speel je namelijk ook met hen en kan je hun skills vrijspelen. Iedere skill komt wel een keer van pas. Hoe meer jij met je personages speelt en ten gunste laat zijn van jouw community, hoe beter voor het moraal. Een regelrechte familie van Ursul de Geer dus.

Game met een stevige leercurve

De game begint dus, zoals eerder gezegd, met een vrij steile leercurve. Je moet namelijk wat klusjes opknappen in de vorm van de welbekende fetch-quests. Haal item X bij plek C en breng deze terug bij A, maar het wordt makkelijker afhankelijk van welk personage je kiest. Op zich is het dus logischer om een personage met een betere conditie te nemen, dan iemand die slimmer is dan de rest. Die laatste kan je beter thuis laten om je moestuin te onderhouden zodat je zo snel mogelijk eten hebt. Met jouw personage heb je dan een grotere kans van slagen in de wereld die nogal hard kan zijn. Zodoende had ik namelijk vrij snel een character uitgebouwd met drie specialismes. Dit specialisme krijg je door een skill zo vaak te gebruiken (Elder Scrolls stijl) om beter te worden. Je raadt het al, ik wilde een nieuwe Rick Grimes maken waar iedereen tegenop kijkt. Je hebt immers een leider nodig, die je later in de game ook gaat aanwijzen, mits hij of zij zich maar goed genoeg heeft ontwikkeld. Je leider neemt de gemeenschap op sleeptouw om jouw groep door de zware tijden heen te helpen. Ieder personage heeft namelijk zijn eigen persoonlijke missies. Zo win je hun vertrouwen en speel je de beste vaardigheden vrij.

Om echt te groeien moet je echter andere outposts aanmaken die betaald worden met influence. Dit is het betaalmiddel van het spel. Influence verdien je dus door missies uit te spelen, goede acties uit te voeren zoals zombies doden en NPC’s te helpen. Hiermee koop je onder andere ook wapens en voedsel mee. Iedere outpost biedt weer voordelen zoals het genereren van wapens en voedsel zodat je dit niet meer hoeft te kopen met je zuurverdiende influence. Deze gebouwen vind je door gebruik te maken van hoge uitkijkposten zoals een reclamebord of zendmast. Zodoende kan je weer een route uitstippelen naar het volgende dorp. Onderweg kom je dus vriendelijke, vijandige en ook neutrale gemeenschappen tegen. Van hen kan je missies krijgen, die je tevens via de radio onderweg kan ontvangen. Hiermee is weer influence te verdienen, kan de gemeenschap uitgebreid worden en word je sterker worden dankzij de resources en manschappen.

R.I.P. Rick

Zoals je wellicht merkt, schrijf ik veel over het bouwen en onderhouden van je dorp, relaties en de vaardigheden van je personages. Dit is de basis van de game, maar ondertussen is er nog altijd de dreiging van de zombies. De enkele die rondloopt, kan je wel aan, maar zodra je een screamer, bloated of juggernaut bij je hebt, is het tijd om te rennen. De hordes die op je af komen kunnen een pittige uitdaging zijn. Zeker wanneer je laag in je voorraden zit en je eigenlijk geen kogel kan missen. Als je moraal laag is, zijn je vrienden ook niet op hun best. Om deze aanvallen tegen te gaan dien je de zogenaamde Plague Hearts uit te schakelen. Dit zijn vleeshompen waaruit de zombies voortkomen. Deze worden moeilijker te verslaan naarmate je er meer verslaat. Dat is wel tof, want zo blijft het een bedreiging gedurende het spel totdat je alle Plague Hearts hebt uitgeschakeld. Ze zijn niet makkelijk kan ik je vertellen en je kunt maar beter goed uitgerust te werk gaan. Dat wil zeggen met explosieven. Heel veel explosieven. Je moet namelijk deze Plague Hearts met krachtige wapens kapot krijgen.

Diezelfde wapens kunnen trouwens kapot. Ze zijn niet eeuwig houdbaar en dat zorgt er voor dat je slim moet zijn of je een groep zombies gaat bevechten, besluipt of voorbijgaat. Vuurwapens maken namelijk geluid waar zombies op afkomen, soms is het dus beter om met koevoeten, kapmessen of knuppels aan de slag te gaan. De game is pittig en schuift dat niet onder stoelen of banken. Zo was ik namelijk op een vrij lange strooptocht met mijn eerder genoemde Rick Grimes in spé. Mijn rugzak vol met waardevolle items, mijn auto eveneens, maar na verloop van tijd raakte ik vermoeid. Mijn stamina ging omlaag en mijn health wilde ook niet meer omhoog. Ik raakte in een valstrik en moest het tegen twee NPC’s opnemen. Zij waren beduidend sterker, beter bewapend en kort na de vriendelijke conversatie kreeg ik het spreekwoordelijke mes in de rug. Al snel lag mijn Rick Grimes junior op diezelfde rug op de grond. Dood. Voorgoed. Mijn best ontwikkelde personage die hard op weg was een dorp te leiden was dood. En dus zie je in je community-scherm een grafsteen. Een pijnlijke herinnering aan de blunder die je hebt begaan. En dit is tof. Je bent echt niet onoverwinnelijk en je moet de handigheden van het spel gaan benutten.

Herhalende toffe gameplay, maar niet foutloos

State of Decay 2 zit prima in elkaar. Je bent geen mens dat een oppermachtige status bereikt waardoor je als een Duke Nukem het gehele gebied neermaait. Je bent kwetsbaar en dat is vooral te merken in het donker. Je hebt een zaklamp, maar juist dat kleine gebied is goed verlicht en de rest niet. In nieuw te ontdekken gebouwen is dit niet prettig kan ik je vertellen. Buiten is het ook geen walhalla. Je kunt wel een auto gebruiken, maar ondanks de koplampen, bevind je je vrij snel in een greppel of bots je ergens tegen aan waardoor je auto kapot gaat. Op dit gebied slaat de game een paar keer iets te ver door. De game moet moeilijk zijn en verkiest enig realisme boven net wat makkelijkere gameplay. Zo raak je vaker dan niet beklemd. Jouw wagen volgeladen met voorraad wordt in een luttele seconde waardeloos. Of je moet heen en weer blijven lopen wat je ontzettend kwetsbaar maakt. Je rugzak is namelijk maar beperkt te vullen. Zombies kunnen soms uit het niets achter je spawnen. Zeker die zombies geïnfecteerd met de Plague zijn dan funest, vooral als je uitgeput bent door je strooptocht.

Op sommige momenten voelt het ook alsof je met een lange grind-achtige fetch-quest bezig bent. Jammer, want je verzucht je een paar keer omdat je snel het gevoel krijgt van ‘gaan we weer’. Het is tof om gebieden te ontdekken (zeker in de end-game!) maar soms denk je ‘oh dat lijkt me tof’ om er vervolgens achter te komen dat je die grote trailer niet kan gebruiken. Tof is tevens de multiplayer. Hiermee krijg je echt het gevoel samen het beste van de nieuwe wereld te moeten maken en elkaar te moeten helpen. De helpende hand in deze verdient hiermee overigens influence die weer in de eigen community te gebruiken is.