Review: TDPA: The Devil in Me - Een waardige afsluiter PlayStation 4

Een paar weken geleden mocht ik aan de slag met de demo van The Devil in Me. Die is me toen erg goed bevallen, zoals je kunt lezen in mijn preview, en ik kon niet wachten om met de volledige game aan de slag te gaan. Deze week was het zover en kon ik verder met het beschermen van mijn personages tegen een iets te fanatieke H.H. Holmes fan. Ben ik nog net zo enthousiast als ik was na het spelen van de demo? Dat lees je in deze review van The Devil in Me.

Is deze hoek veilig?

Traditioneel gewijs begint The Devil in Me met een terugblik naar een ver verleden waarin we de dreiging van de game in actie zien. H.H. Holmes 'verrast’ een jong stel met een kamerupgrade in zijn hotel ter ere van hun huwelijksreis. Tja, ik weet voortaan wel dat ik me vooral niet moet hechten aan het personage waarmee je in het begin van de Dark Pictures games speelt. Dat is deze keer niet anders. We krijgen een duidelijk voorproefje van de dingen waar deze seriemoordenaar toe in staat is, dat meteen goed de toon van de game zet. Dit is meteen een aspect aan The Devil in Me dat de game onderscheidt van de rest van de anthologie. De voorgaande games hadden allemaal een bovennatuurlijke ondertoon. Over het algemeen waren ze erg spannend, afgezien van Little Hope, maar ze kregen het niet voor elkaar om een zelfde gespannen sfeer neer te zetten als in Until Dawn of The Quarry. The Devil in Me slaagt hier zeker in, zelfs meteen vanaf het begin.

Dit komt vooral door het feit dat het onderwerp van de game realistisch is. Hoewel de kans klein is, zouden we allemaal een seriemoordenaar tegen het lijf kunnen lopen. Dit is niet echt te zeggen over een spookschip en een grot vol met vampiermonsters. Al bleek het spookschip natuurlijk geen spookschip te zijn, maar goed. De meeste mensen zijn geen schattenjagers die willekeurige wrakken opduiken. Daarnaast is het een feit dat de meeste mensen erg gefascineerd zijn door de duistere kant van de mensheid. Het jaagt ons angst aan, maar trekt ons tegelijkertijd ook. Natuurlijk ben jij je er als speler ook bewust van dat je in een moordhotel rondloopt en dat er overal valluiken in de vloer kunnen zitten. Dit maakt ook al dat je constant op je hoede bent en anders speelt dan in andere Dark Pictures games. Het verkennen is hierdoor leuk, maar er zijn genoeg momenten geweest dat ik een hoek eerst erg goed inspecteerde, voordat ik er ook echt heen durfde te lopen.

Weg met al die quicktime-events

Zoals ik in de preview ook al aangaf, vind ik de personages in The Devil in Me een stuk leuker dan die uit de voorgaande games. Dit komt denk ik door het feit dat ze dichter bij de realiteit staan. Ze zijn voor iedereen herkenbaar. Het zijn allemaal mensen met een droom die ze proberen na te jagen, wat nog niet echt wil lukken. Ook de dynamiek tussen de personages is anders, aangezien ze een behoorlijk hecht team vormen. Ik kan in ieder geval zeggen dat dit voor mij de game uit de anthologie is waarin ik tot nu toe het meest begaan was met de personages. Dit komt ook omdat je ze beter leert kennen dan de personages in de voorgaande games. De Holmes-kloon speelt met hun gevoelens en onzekerheden, en lijkt alles van hun verleden te weten. Dit gebruikt hij uiteraard ook tegen ze, waardoor je veel over ze te weten komt. Het is ook de psychologische oorlogvoering die de seriemoordenaar gebruikt, die het makkelijk maakt om je in te leven in de personages en die goed de spanning opbouwt.

Een ander aspect van The Devil in Me dat de game voor mij een stuk vermakelijker en meeslepender maakt, is het feit dat er minder gebruik wordt gemaakt van quicktime-events en meer van keuzes. De keuzes zijn uiteindelijk hetgeen waar de games om draaien en ik vond dit in voorgaande games af en toe te weinig naar voren komen. Vooral in Man of Medan en Little Hope vond ik dat je personages wel erg makkelijk doodgingen door gefaalde quicktime-events. Dit is uiteindelijk niet waar de game om draait, dus dat vond ik erg jammer. Het neemt ook het belang van het maken van de juiste keuzes voor een deel weg. Ik merkte hierdoor ook dat ik in The Devil in Me meer moeite had met het maken van bepaalde keuzes, aangezien ik nu echt voelde dat een foute keuze grote gevolgen kon hebben. Het is niet zo dat er geen quicktime-events meer voorkomen in deze game, maar de impact ervan is een stuk minder groot en de impact van verkeerde keuzes is groter. En dat zit met name in de keuzes die in eerste instantie redelijk klein en onbelangrijk lijken.

We've got some exploring to do

In The Devil in Me is er veel meer ruimte voor verkenning dan in voorgaande Dark Pictures games. Dit zorgt ervoor dat je nog wat meer in de game zit en dat je meer in connectie komt met de omgeving waarin de game zich afspeelt. Het verkennen is niet optioneel. Het is nodig om verder in de game te komen, maar ook om het verhaal achter de gemaskerde psychopaat te achterhalen. Ook dit is in de afsluiter van het seizoen beter gedaan dan in voorgaande games. Vind je de juiste voorwerpen, dan krijg je cutscenes te zien en kun je gesprekken beluisteren. De meeste gaan over seriemoordenaars, maar ook over belangrijke personages in de game. Het blijft in ieder geval niet meer alleen bij het lezen van brieven die je toevallig vindt.

Daarnaast is het verkennen van de omgeving ook belangrijk voor het vinden van voorwerpen die je later in de game kunt gebruiken. Denk bijvoorbeeld aan sleutels en toegangscodes, maar ook voorwerpen die niet erg belangrijk lijken, maar later wel je leven zouden kunnen redden. Dit zorgt ervoor dat je meer moeite gaat steken in het verkennen van het hotel en dat je ook twee keer nadenkt om te bepalen of iets wel of niet belangrijk is of kan zijn. De spanning wordt enorm goed opgebouwd en ook goed verdeeld. Zelfs wanneer het team er eenmaal achter is dat ze doelwitten zijn, komen er ook nog rustige momenten in de game voorbij, waarin de relaties tussen de personages centraal staan. Dit zorgt ervoor dat de game ook spannend blijft en dat je nog meer betrokken raakt bij het team dat je moet beschermen. Maak goed gebruik van deze momenten, want de onderlinge relaties tussen de personages kunnen erg bepalend zijn later in de game.