Review: The Last Case of Benedict Fox - Elementair, beste Benedict Xbox Series

Het beroep detective heeft mij altijd al geïnspireerd. Met een oog voor detail te werk gaan en in de hoofden van verdachten kruipen, dat is iets wat ik altijd al erg boeiend heb gevonden. Het is uiteindelijk niet een beroepsrichting geworden die ik achterna ben gaan jagen - het leven kan al deprimerend genoeg zijn zonder dat je moord en brand als dagelijks kost moet verwerken. Maar voor een bloedstollend detectivehaal mag je mij altijd wakker maken. Zeker als dit verhaal zich afspeelt in een genre en een setting waar ik al veel ervaring mee heb: een Metroidvania die zich afspeelt in een psychologische horrorwereld. Laat The Last Case of Benedict Fox nou precies dat zijn. Het is een game die het klassieke detectiveverhaal een paranormale twist geeft. Dus laten we die glazen whiskey inruilen voor gitzwarte inkt, want het is tijd om een zaak op te lossen.

De laatste zaak in de limbo

In The Last Case of Benedict Fox volg je de avonturen van - je raadt het al - Benedict Fox. Deze zelfbenoemde detective heeft er een handje van om zich te bemoeien met geheime organisaties en mysterieuze rituelen. Samen met zijn demonische helper, genaamd The Companion, reist hij af naar een imponerende woning. Zoekend naar zijn originele ouders vindt hij zijn recent overleden vader. Hij reist door de laatste hangende gedachtes van de mensen die zich bevinden in de limbo op zoek naar antwoorden. Maar wat zijn de vragen precies? Ja, daar kom je vanzelf achter. Het mysterie groeit en dat is iets waar je zeker in de beginuren mee te maken krijgt. Je moet van dit soort verhalen houden, want er wordt veel van de speler verwacht. Om het totale plaatje te begrijpen moet je zelf de puzzelstukjes bij elkaar leggen. Er wordt nauwelijks iets uitgelegd, dus je koppie erbij houden, Sherlock!

Wat erg positief opvalt, is het stemacteerwerk. Benedict Fox wordt voorzien van een stem door Thymn Chase en zijn demon wordt ingesproken door Craig Hustler. Thymn doet geweldig werk door Benedict te doen lijken als een apathisch ventje, maar wanneer de gemoederen hoog oplopen, dan zie je dat hij een uitstekende en emotionele performance kan leveren. Hustler daarentegen deed mij op meerdere momenten denken aan Robert Englund en dat spreekt boekdelen, denk ik zo. De chemie tussen deze twee personages is voorbeeldig. Als jij mij van tevoren had verteld dat ik geïnvesteerd zou raken in het verhaal tussen een detective en zijn innerlijke inktvis, dan had ik waarschijnlijk gevraagd of je mij voortaan niet meer wilt benaderen. Benedict en The Companion vullen elkaar echter mooi aan. Er is soms zelfs ruimte voor een onverwacht grapje.

Laten we het nog even hebben over de voorgeborchte (limbo) van de hel, want hier speelt een groot gedeelte van The Last Case of Benedict Fox zich af. Psychonauts liet ons op een relatief vrolijke wijze kennismaken met de gedachtes van menig mens, maar The Last Case of Benedict Fox is een stuk grauwer op dit gebied. We exploreren de hersenpan van de mensen die overlopen met spijt, verdriet en verloren hoop. Dit weet ontwikkelaar Plot Twist uitstekend te communiceren naar de spelers middels creatief en chaotisch design. Deze mensen waren een zooitje en dat is goed te zien. Audiovisueel is deze game dan ook meer dan prima. Met een kunststijl die lichtjes gebaseerd is op die van Tim Burton en een smeuïge jazz soundtrack weet Plot Twist een verleidelijke noir pulp wereld neer te zetten. Wel moet je weten dat de performance op de Xbox Series X niet altijd geweldig is. Laadtijden zijn er nogal veel, de framerate kent wat issues ook in performance modus en de auto-saves kunnen je een oor aannaaien. Dus ja, The Last Case of Benedict Fox is audiovisueel fraai, maar kent wat technische mankementjes.

Inked up and (not) ready to rumble

Goed, de keerzijde van de medaille kunnen we gelijk bespreken. Ja, het is zelden een win/win situatie. The Last Case of Benedict Fox heeft wat issues en de combat is daar eentje van. Het mag dan de laatste zaak zijn van meneer Fox, maar soms had ik het gevoel dat hij ook op zijn laatste benen stond. Het animatiewerk tijdens de vele opstootjes met de manifestaties van de negatieve emoties in deze Metroidvania is in één woord samen te vatten: houterig. Het is niet per se slecht, maar bepaalde acties duren nou eenmaal net wat te lang en halen een beetje de angel uit je bewegingssnelheid. Dit kan frustrerend werken wanneer je vast komt te zitten tussen twee vijanden die jou in elkaar timmeren. Het voelt regelmatig veel te janky aan en wanneer je dan terug naar een checkpoint wordt gestuurd, dan kan ik daar niet om lachen. Ik detecteer hier een issue met de kern van The Last Case of Benedict Fox: de combat is simpelweg niet best. Het leek soms of Plot Twist bewust was van dit puntje. Een aantal van de eindbaasgevechten zijn bijvoorbeeld ook niet echt gevechten.

Gelukkig zijn er wat manieren om de combat dragelijker te maken. Je kunt jezelf laten inkleuren door de lokale tatoeëerder en de inkt die zij gebruikt geeft jou nieuwe vaardigheden. Iemand heeft goed opgelet tijdens Far Cry 3. Het is goed om te zien dat The Last Case of Benedict Fox overal een antwoord op heeft. Waarom kun je een dubbele sprong maken? Omdat de tentakels van The Companion jou vooruit helpen. Waarom sterf je niet voorgoed? Omdat jouw kwelgeest je ziel net even terug de realiteit in trekt, voordat het te laat is. De nieuwe vaardigheden die je opdoet, staan altijd in lijn met de relatie tussen Benedict en The Companion. Aan het einde van de dag ben je dan ook een inktzwarte detective die wat kunstjes kan uitvoeren die doen denken aan een kampioen van Ctuhulu. Nee, de combat is en blijft niet best. Maar het moment dat ik de slidingsvaardigheid ontgrendelde, werd mijn leven wel een stuk makkelijker. Je kunt ook even langs de shop gaan om daar wat items aan te schaffen. Terwijl het ene item van groot belang kan zijn, was de ander gewoon nutteloos. Mezelf een aantal keer extra genezen? Graag. Mezelf in steen veranderen om vervolgens toch een klap in mijn gezicht te ontvangen het moment dat het item uitwerkt? Waarom doe je met dit aan, Plot Twist.

Lovecraftiaanse liefdesbrief

Hey, we spelen natuurlijk een Metroidvania. Misschien dan ook een goed idee om het eventjes te hebben over het leveldesign. Plot Twist laat zien dat ze weten wat er bij een goede Metroidvania komt kijken. In eerste instantie zijn veel area's afgesloten, omdat je simpelweg niet de tools hebt om verder te komen. Dit zorgt ervoor dat je altijd een reden hebt om verder de boel te verkennen, zeker wanneer je nieuwe cruciale items ontdekt. Je zal veel op en neer waggelen en zeker wanneer je eventjes de draad kwijt bent, kan het overweldigend aanvoelen. The Last Case of Benedict Fox blijft echter te allen tijde de spelers opties geven. Hierdoor kwam het zelden voor dat ik het idee had dat ik echt klemvast zat. Het design van deze Metroidvania zit goed in elkaar en er is ook genoeg om je in vast te bijten. The Last Case of Benedict Fox is namelijk geen kleine titel. Sterker nog, ik ben bijna veertien uur bezig geweest om de game honderd procent te voltooien. Al moet ik toegeven dat ik mezelf ook wel stukgebeten heb op een aantal puzzels.

Ja, laten we het daar maar eens over hebben. Wat ik erg kan waarderen aan The Last Case of Benedict Fox is dat het mij niet behandelt als een debiel. Hier is de puzzel. Wat moet ik doen? Zoek het lekker uit, aldus Plot Twist. De puzzels in deze Metroidvania liggen niet voor de hand. Er is geen NPC die de oplossingen letterlijk voor je uitspreekt, wanneer je na tien seconden geen progressie hebt geboekt. The Last Case of Benedict Fox is niet bang om jou een uur te laten malen over de eventuele oplossingen. Ik heb mij heerlijk vermaakt met het puzzelen. Elke keer als ik dacht dat ik een stap dichterbij kwam, waren er nog twee andere factoren waar ik rekening mee moest houden. Met een kladblaadje en een pen heb ik blauwe vingers gekregen van het maken van aantekeningen. Als mijn notities ooit nog teruggevonden worden, dan word ik waarschijnlijk uitgemaakt voor occultist.

Mocht je nou het idee hebben dat het allemaal net te moeilijk voor je is, dan zijn er nog talloze toegankelijkheidsopties. Zit je nou echt vast bij een puzzel en staat je ego niet in de weg? Dan kan je ervoor kiezen om de optie aan te zetten, waardoor het mogelijk wordt puzzels zichzelf te laten oplossen. Mits je de benodigde items hebt natuurlijk. Deze toegankelijkheidsopties zijn trouwens niet specifiek gemaakt voor de puzzels. Als je die middelmatige combat liever ontwijkt, dan kan je ervoor kiezen om als een onverwoestbare detective te spelen. Aan de andere kant van het spectrum kun je proberen de game uit te spelen zonder ook maar één keer geraakt te worden. Interessant, een toegankelijkheidsoptie voor de uitdagingsjunkie. Tot slot kun je zelfs kiezen in hoeverre de map jouw locaties toont. Plot Twist heeft voor beide partijen - de casual gamer en de hardcore game - van genoeg opties voorzien.